Naar aanleiding van de 50ste verjaardag van de militaire omverwerping van de socialistische president Salvador Allende herpubliceren we twee artikels. Deze artikels geven achtergrond bij de staatsgreep maar ook bij het revolutionaire proces dat voorafging. Vooral gaan deze artikels in op de lessen uit deze coup voor de hele linkerzijde, niet alleen in Latijns-Amerika maar ook in de hele wereld.
Op 7 december 2022 werd in Peru de linkse president Pedro Castillo door een parlementaire coup afgezet en gevangen genomen. Sindsdien is er een bloedserieuze partij armworstelen aan de gang tussen de Peruaanse massa’s en het oligarchische staatsapparaat.
Op 30 oktober vond de tweede ronde plaats van de Braziliaanse presidentsverkiezingen, die gewonnen werden door Lula, van de Arbeiderspartij (PT), die de uiterst rechtse president Bolsonaro versloeg. Lees hier de analyse van onze Braziliaanse zusterorganisatie Esquerda Marxista (Marxistisch Links), geschreven op 2 november.
Bolsonaro’s nederlaag is een overwinning voor de arbeidersklasse en de jeugd, die een nieuwe politieke situatie inluidt. De volkshaat jegens de reactionaire regering overwon het wijdverspreide en wrede gebruik van het overheidsapparaat in de verkiezingsstrijd; het nepnieuws; en het beleid van klassencollaboratie aan de kant van Lula en de PT.
Met 50,48 procent van de stemmen hebben Gustavo Petro en Francia Marquez de verkiezingsstrijd in de Colombiaanse presidentsverkiezingen gewonnen van de rechtse demagoog Rodolfo Hernandez. Het historische belang van de overwinning van Petro, Marquez en het ‘Pacto Histórico’ kan niet worden onderschat. Gustavo Petro is de eerste linkse president in de geschiedenis van Colombia geworden. Zijn presidentschap betekent een keerpunt in de klassenstrijd van een land waarin de kapitalistische oligarchie gewoonlijk straffeloos de rol van beul heeft gespeeld.
De kandidaat van Apruebro Dignidad, Gabriel Boric, heeft de Chileense presidentsverkiezingen gewonnen met 56% van de stemmen. Er werden zo’n 4,6 miljoen stemmen voor Boric uitgebracht, een recordmeerderheid. De pro-Pinochet kandidaat, Juan Antonio Kast, verloor met 44% van de stemmen: bijna een miljoen minder dan Boric.
Na de lage opkomst in de eerste ronde (47%) slaagde de Apruebo Dignidad-campagne erin een aanzienlijk aantal stemmen te mobiliseren in volkswijken en volksdistricten, waar zij een ruime voorsprong behaalde, zoals in Puente Alto (70%) en Maipú (66%), met een opkomst die in de tweede ronde landelijk steeg tot 55%. Vergeleken met de rijke districten, waar de opkomst gemiddeld met ongeveer 4 punten toenam, steeg de opkomst aanzienlijk meer in de arme stadswijken, met zo’n 10 punten. Met het juiste klasseninstinct kwamen arbeiders en jongeren in beweging om Kast te verslaan. In totaal zijn er in de tweede ronde 1,25 miljoen extra stemmen uitgebracht.
In Antofagasta, in het noorden van het land, zorgde de uitslag van de tweede ronde voor een verrassing: Boric behaalde er een comfortabele meerderheid van 20 punten. In het noorden was de populistische kandidaat Parisi in de eerste ronde als winnaar uit de bus gekomen, voordat hij zijn steun voor Kast uitsprak. Desondanks slaagde Boric erin een aanzienlijk deel van die stemmen voor zich te winnen, waardoor de mijnregio weer een linkse stem uitbracht.
De internationale pers heeft de verkozen president omschreven als de linkse ‘millennial’ die de Chileense verkiezingen heeft gewonnen. Als 35-jarige is Boric de jongste president in de geschiedenis van het land. Een deel van de pers legde de nadruk op zijn sociaal-democratische programma, dat tegenover de conservatieve en reactionaire ideeën van Kast stond.
Vergelijkingen met andere groeperingen die representatief zijn voor het ‘nieuwe links’, zoals Podemos (Spanje) en Syriza (Griekenland), zijn al aan de orde van de dag. Aprueblo Dignidad, de regeringscoalitie van het Frente Amplio (het 'brede front') met de Communistische Partij, zal inderdaad een links-reformistisch karakter hebben, in een tijd van kapitalistische crisis waarin het kapitalisme geen bewegingsruimte heeft voor hervormingen. Dit zijn nieuwe politieke groeperingen die op het electorale toneel zijn verschenen in het kielzog van het fiasco van de traditionele partijen die in de voorgaande decennia regeerden. Zij wakkeren de hoop aan van lagen van de jeugd en de arbeiders die diepgaande hervormingen willen laten doorvoeren, maar deze progressieve regeringen slagen er niet in het keurslijf van het kapitalisme in crisis te doorbreken.
In de huidige context, na twee jaar van santitaire en economische crisis is er heel weinig speelruimte om belangrijke hervormingen door te voeren. Zeker indien de economische voorspellingen van een economische vertraging in 2022 uitkomen.
Boric sprak ook niet over ingrijpende hervormingen gepresenteerd. Hij heeft het over fiscale verantwoordelijkheid en verandering door middel van ‘langzame maar zekere stappen’. In zijn programma benadrukt hij:
"Onze regering zal prioriteit geven aan het hervinden van een traject van geloofwaardige begrotingsconsolidatie, met een geleidelijke en duurzame vermindering van het structurele begrotingstekort."
Hij wil bewijzen dat hij een goede manager is van de zakenbelangen van de kapitalistische klasse en wil zo de bourgeoisie geruststellen. Zijn boodschap aan de kapitalisten is:
"De sociale kloof moet geheeld worden, opdat het land kan groeien."
Zijn programma is, met andere woorden, een programma van klassenverzoening.
Kast slaagde erin de meest reactionaire, harde rechterzijde te verenigen, wiens belangen bedreigd waren door de volksopstand die begon te broeien in 2019. Het overlijden van de weduwe van Pinochet, Lucia Hiriart, slechts vier dagen voor de verkiezingen, plaatste de herinnering aan de dictatuur van Pinochet in het middelpunt van het politieke landschap. Na de uitslag van de eerste ronde, bracht de pro-Pinochet kandidaat Kast de verschrikkingen van de civiel-militaire dictatuur en de bedreiging van de democratische rechten van de onderdrukten in herinnering. In vergelijking hiermee leken de gematigde voorstellen van Gabriel Boric een episch alternatief.
Dit gevoel van urgentie werd zondag op de verkiezingsdag nog versterkt, toen de regering ervan werd beschuldigd het openbaar vervoer te hebben gesaboteerd om de stemming in arme en volksgemeenschappen te dwarsbomen. Een transportvakbondsleider legde uit hoe het beruchte manoeuvre werd uitgevoerd door de transportbedrijven: ze gaven de chauffeurs een vrije dag. Deze situatie gaf aanleiding tot solidaire initiatieven: mensen met auto’s gebruikten deze om mensen dichter bij hun stemlokaal te brengen. Zonder de toegepaste trucs had de opkomst misschien nog groter kunnen zijn.
Het is veelzeggend voor wat komen gaat dat het bedrijfsleven en de rechtervleugel bereid waren om buitenparlementaire methoden te gebruiken. We zagen dit in de manier waarop de leider van de vrachtwageneigenaren, Sergio Pérez, het voorstel voor het spoorwegvervoer in het Apruebo Dignidad-programma aanviel. Diezelfde reactionaire bazenorganisatie dreigde de aanvoer naar het land midden in de pandemie stop te zetten en drong aan op de militarisering van de Wallmapu (het Mapuche-gebied). In de periode die nu aanbreekt, is het belangrijk te onthouden dat alleen de solidariteit en de organisatie van de werkers de sabotage van de werkgevers kan verslaan.
De slogan van de beweging van oktober 2019 was "het is geen 30 pesos, het is 30 jaar". Het was een openlijke afwijzing van de partijen die na de dictatuur regeerden en het kapitalistische economische model van privatisering verdiepten en mensenrechtenschendingen onbestraft lieten. De eerste president na het einde van de dictatuur, de christen-democraat Patricio Aylwin, staat bekend om de uitdrukking:
"Rechtvaardigheid voor zover mogelijk."
Er werd een politiek van akkoorden gevoerd, van verzoening met de rechtervleugel en het grootkapitaal, wiens belangen werden vastgelegd in de grondwet van 1980, na de historische nederlaag van de Chileense arbeidersklasse in 1973.
Tijdens de zogehete Transición (overgang) werd ons het idee verkocht dat de dictatuur was gevallen met de volksraadpleging van het JA en het NEE van 1988, met potlood en papier. Het belang van massamobilisatie tijdens de dagen van nationaal protest werd begraven. De honderdduizenden mensen die hun leven waagden in de strijd tegen het dictatoriale regime in de hoop een beter leven te veroveren, werden vergeten. De christen-democratische president Aylwin, die de presidentiële sjerp van Pinochet kreeg, was een sleutelfiguur bij het organiseren van de staatsgreep in het congres tijdens de regering van de socialistische Allende in de jaren zeventig. Aan het einde van de dictatuur werden geheime afspraken gemaakt met de Concertación-partijen (voornamelijk de Socialistische en Christendemocratische) om de economische en ideologische pijlers van het oude model in stand te houden en de strijdkrachten onschendbaarheid te verlenen. Bij deze verkiezingen was de Concertación eensgezind in haar steun aan Boric.
Dertig jaar later, tijdens de Oktoberopstand in 2019, omarmde een nieuwe generatie die de dictatuur niet had meegemaakt, de ervaringen van de oudere generaties. Het idee was om voor eens en altijd een einde te maken aan het beleid van "rechtvaardigheid, voor zover mogelijk" en te strijden voor een leven dat echt de moeite waard is om te leven. De rechtse president Piñera verklaarde de oorlog aan de armen en de arbeiders. De woedende massa’s hadden via de algemene staking de regering in het nauw gedreven. Maar de akkoorden en de onschendbaarheid keerden terug. Het zogenaamde "Akkoord voor vrede en de nieuwe grondwet", waarin Boric een sleutelrol speelde, was een akkoord tussen de partijen van het regime om de misdadige regering van Sebastián Piñera te redden. In plaats van vrede werden de repressieve wetten voortgezet en bleef de Wallmapu gemilitariseerd. Piñera is nog steeds aan de macht, twee jaar na de opstand die tot doel had hem af te zetten. Nu zal Gabriel Boric de "eer" hebben om de presidentiële sjerp uit zijn handen te ontvangen.
Boric heeft bewezen een politicus te zijn die weet hoe hij op het juiste moment op de juiste plaats moet staan. Hij gaat een ‘dialoog’ aan om tot akkoorden te komen en voor zichzelf politieke carrière te maken. Op dit moment is hij de grootste haai die is voortgekomen uit de splitsingen, allianties en interne twisten van de groepen die onder de paraplu van het Frente Amplio zijn gegaan. De geschiedenisboeken zullen Boric vermelden als de profeet die dat ‘Akkoord’ tot stand heeft gebracht dat de ontsporing van de Oktoberopstand langs burgerlijke, institutionele lijnen markeerde. De regering-Boric vertegenwoordigt de kristallisering van de parlementaire weg van het ‘Akkoord’, niet de weg van de opstand van de massa's. In die zin vertegenwoordigt de triomf van Boric de afsluiting, door een akkoord aan de top, van de opstand van 2019.
De samenstelling van het nieuwe parlement geeft de volgende regering niet de vereiste meerderheid om haar hervormingen goed te keuren. Anderzijds hoopt Apruebo Dignidad nu het grondwettelijk proces tot een goed einde te brengen. Dit betekent noodzakelijkerwijs dat hij zijn toevlucht moet blijven nemen tot het afgewezen ‘akkoordenbeleid’.
De regering zal onder grote druk komen te staan van de straat. De verkiezingsbijeenkomst was bijna een feest. Er klonken slogans die de vrijlating eisten van de politieke gevangenen van de opstand van 2019 en het einde van het particuliere pensioenstelsel (AFP), waarop Boric gedwongen werd antwoorden te geven, die niet overtuigend waren. Hij werd ook uitgejouwd toen hij zei dat hij van plan was een dialoog met de rechtervleugel aan te gaan:
"We zullen bruggen bouwen met Kast zodat onze landgenoten beter kunnen leven.”
In werkelijkheid is het zo: hoe vriendelijker je bent voor rechts, hoe moediger rechts zich zal voelen om de achterstand in te halen en terug te vechten. Het verzet van rechts tegen inhoudelijke veranderingen zal de reactie van de massa's uitlokken. De regering zal onvermijdelijk moeten kiezen tussen het onderdrukken van de mobilisatie of erop vertrouwen dat zij het verzet van rechts overwinnen. Maar de massa's zullen verder gaan dan Boric’ programma van zelfbeheersing en fiscale verantwoordelijkheid. Ook de Communistische Partij zal voor een dilemma komen te staan: hoe kan zij met één been in de regering en met het andere op straat blijven staan?
Vergelijkingen met de regering Castillo in Peru zijn op zijn plaats. Castillo's programma met betrekking tot de mijnbouwbedrijven was radicaler dan dat van Boric. Net als Boric is Castillo in het congres in minderheid. Onder druk van de bourgeoisie, het leger, de burgerlijke publieke opinie en de multinationals is Castillo snel concessies gaan doen en heeft hij de meest vooruitstrevende punten van zijn programma laten varen. Boric lijkt dezelfde kant op te gaan.
De onderliggende sociale en economische crisis kan niet worden opgelost via hervormingen binnen het kader van het kapitalisme. Het is te verwachten dat er vroeg of laat belangrijke mobilisaties zullen komen voor de eisen van oktober 2019 die nog niet zijn ingewilligd. De nederlaag van Kast vergroot het vertrouwen van de massa's. Wat nu via electorale kanalen tot uiting is gekomen, zal tot uiting komen in eisen aan de nieuwe regering en in mobilisering van de massa's wanneer zij met halve maatregelen worden geconfronteerd.
De watercrisis zal blijven verergeren. De Wallmapu zal verder gemilitariseerd worden, wat leidt tot een steeds complexer conflict. De decriminalisering van abortus zal een eis blijven van de feministische en vrouwenbeweging. We zullen waarschijnlijk getuige zijn van een toename van het aantal arbeidsconflicten over lonen en arbeidsomstandigheden.
Het gebrek aan vastberadenheid van Gabriel Boric om radicale veranderingen door te voeren om de levensomstandigheden te verbeteren zal aan het licht komen. Voor een grondige transformatie van de samenleving moeten we een einde maken aan het kapitalistische systeem en een arbeidersregering instellen. We kunnen alleen vertrouwen op de kracht van de mobilisaties en de zelforganisatie van de arbeidersklasse. De sleutel is het opbouwen van een revolutionair leiderschap dat opgewassen is tegen de taken die de arbeidersklasse in de Oktoberopstand op zich heeft genomen.
Hoewel het onze media grotendeels ontgaan is, stond in Chili het derde weekend van mei in het teken van de nieuwe grondwettelijke vergadering die verkozen werd. De belofte om de grondwet te herschrijven, die nog nagenoeg dezelfde is als onder de dictatuur van Pinochet, was een toegift aan de opstandige beweging uit oktober 2019.
De situatie in Cuba is ernstig. Op zondag 11 juli vonden er in verschillende Cubaanse steden en plaatsen protesten plaats die in de internationale media veel aandacht hebben gekregen (hoe kan het ook anders?). Waar komen deze protesten vandaan? Wat is hun karakter? Hoe moeten we hier als revolutionairen op reageren?
De overwinning van Pedro Castillo in de Peruaanse presidentsverkiezingen is een grote politieke aardbeving, die een enorme sociale en politieke polarisatie in het Andesland weerspiegelt.
Blijf scherp, analyseer de wereld. Schrijf je in voor onze volgende online-discussie.
In heel Zuid-Amerika is er al enige tijd onrust en veel protesten. Wat is er daar aan de hand? We zien de overwinning van de socialistische partij MAS in Bolivia, in Chili stemt zo'n 78% voor een nieuwe grondwet en de massa's blijven op straat komen in Haïti en Colombia. Daarbovenop heeft Venezuela op 6 december parlementsverkiezingen. Is links weer aan zet? Welke gevolgen hebben deze opstanden voor de rest van het continent?
In de uiteenzetting via Zoom wordt dit en meer besproken.
Schrijf je in via: https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLScbqUmflcSAwLd-VNFFBWA-aFFuQsNHZHD954NvGkCUIzqzvQ/viewform?fbclid=IwAR0PbvcnzFejMtsVgt4P1PixH6t9IdjO5jDkDq4xWvCZJn4HQaGon2NQ6tE
De Braziliaanse afdeling van de Internationale Marxistische Tendency is geconfronteerd met een online aanval van een anoniem individu in een poging om onze revolutionaire ideeën het zwijgen op te leggen.
Op 25 mei 2020 werden in Suriname verkiezingen gehouden. De partij van Desi Bouterse, de Nationale Democratische Partij (NDP), kreeg van de kiezers een flinke klap en verloor maar liefst tien van haar zesentwintig zetels in De Nationale Assemblée (DNA). Deze uitslag markeert het einde van het tweede Bouterse-tijdperk.
In Brazilië is een ernstige politieke crisis uitgebroken. De minister van Justitie Moro trad gisteren af nadat president Bolsonaro het door Moro voorgedragen hoofd van de federale politie Valeixo had ontslagen.
Washington escaleert de bedreigingen tegen Venezuela. Het US Department of Justice klaagde president Maduro en andere hoge ambtenaren aan op basis van uitvergrote beschuldigingen omtrent, onder andere, drugssmokkel. President Trump liet meteen weten dat hij oorlogsschepen naar de Caraïben zou sturen om de “drugshandel” te bestrijden voor de kust van Venezuela
Het is alweer een jaar geleden dat alles met betrekking tot Juan Guaidó begon in Venezuela. Revolutie (IMT Nederland) interviewde Elías Chacón, leidend figuur van de Venezolaanse marxistische organisatie Lucha de Clases, over deze kwestie, de sociale crisis en de perspectieven voor Venezuela.
Dit artikel werd geschreven op 8 oktober. Intussen heeft de gevluchte regering, met bemiddeling van de VN en het Vaticaan, een deal gesloten met CONAIE, waarbij het gehate bezuinigingspakket geschrapt is in ruil voor het beëindigen van de protesten. Een grote overwinning voor de massa's! Echter, zolang Moreno aan de macht blijft, zijn nieuwe bezuinigingspakketten onvermijdelijk.
Op 5 augustus heeft de regering van Trump een verdere escalatie ingezet tegen de regering van Venezuela. Trump ondertekende een decreet dat alle tegoeden van de Venezolaanse regering in de Verenigde Staten bevroor en alle transacties met Venezuela verbood (behoudens specifieke toestemming van zijn administratie). Dit komt neer op een economische boycot tegen het land dat al zo zwaar getroffen is.
Jorge Martin (JM) van Hands Off Venezuela, onze internationale campagne ter verdediging van de verworvenheden van de Venezolaanse Revolutie, werd geïnterviewd door Will Brehm (WB) van FreshEd
Er is een staatsgreep aan de gang in Venezuela, gepromoot door het imperialisme en zijn lakeien van het Lima-kartel; en uitgevoerd door zijn marionetten in de oppositie. Op 23 januari kwam de coup in een hoger stadium van uitvoering terecht, toen afgevaardigde Guaidó een eed aflegde als 'president verantwoordelijk voor de republiek'.
Dit is een gezamenlijke verklaring van onze kameraden van Bloque Popular Juvenil (El Salvador), Izquierda Marxista (Honduras) en La Izquierda Socialista (Mexico) over de migrantenkaravaan van duizenden mensen die zich van Centraal-Amerika richting de VS beweegt. De arbeiders in de verschillende landen in de regio, hebben meer gemeen met elkaar dan met de lokale elites en het Amerikaanse imperialisme.
Bolsonaro won de tweede ronde van de Braziliaanse presidentsverkiezingen met een score van 55%. Hij versloeg hiermee Haddad – de kandidaat van de Arbeiders Partij (PT) die 45% behaalde. Alle hoop op een ultieme nek aan nek race werd de bodem ingeslagen. Dit resultaat is een achteruitgang voor de arbeidersklasse en de armen. We moeten begrijpen wat dit betekent, wat tot dit resultaat leidde en welke strategie de arbeidersbeweging tegenover deze reactionaire regering zou moeten ontwikkelen.
Dat Venezuela niet op sympathie kan rekenen bij het Witte Huis is geen nieuws. Zowel president Bush, als Obama en Trump hebben jarenlang een heleboel maatregelen uitgekiend om de Bolivariaanse revolutie de nek om te draaien. Het buitenlands beleid van de VS tegenover Venezuela is nooit veranderd in 20 jaar. De staatsgreep tegen de democratisch verkozen president Hugo Chavez en 2002 was het meest flagrante voorbeeld van deze inmenging. Deze campagne is nooit gestopt.
Op 1 augustus viel de Argentijnse Nationale Gendarmerie een wegblokkade aan van demonstranten van de inheemse Mapuches, die demonstreerden tegen het landbeleid van de multinational Benetton. Hierbij werd de activist Santiago Maldonado gearresteerd, die nu is 'verdwenen'. Dit heeft geleid tot een massabeweging van honderdduizenden Argentijnen tegen de regering-Macri.
De crisis in Venezuela bedreigt de verworvenheden van de Bolivariaanse revolutie. Nadat president Maduro verkiezingen voor een Grondwetgevende Vergadering op 30 juli aankondigde, riepen de VS en EU op tot het niet erkennen van deze Vergadering. Didier Reynders, beweert ‘zeer bezorgd te zijn’ over de toestand in Venezuela. Wij zijn daarentegen solidair met de Venezolaanse revolutie!
Op woensdag 24 mei 2017, riep een uiterst rechtse opponent van de Bolivariaanse regering in Venezuela op tot geweld tegen Erik Demeester, coördinator van de campagne Handen Af van Venezuela in België.
De Bolivariaanse revolutie in Venezuela heeft met de ergste crisis af te rekenen sinds de verkiezing van president Chávez in 1998. De rechtse oppositie voert de voorbije 40 dagen ononderbroken gewelddadige protesten aan tegen de regering en de provocatieve verklaringen van Washington en rechtse Latijns Amerikaanse regimes doen er nog een schepje bovenop. De bedoeling is duidelijk: de huidige regering met alle mogelijke middelen ten val brengen!
Sinds President Pēna Nieto en zijn EPN-regering begin 2017 energiehervormingen hebben opgelegd, kent Mexico een nationale golf van massaprotest.
De vakbond van het gemeentepersoneel van Florianopolis ( Sintrasem) in Brazilië wordt frontaal aangevallen door de stedelijke overheid en het rechterlijk apparaat. Hun staking tegen een pakket soberheidsmaatregelen uitgevaardigd door burgemeester Gean Loureiro (verkozene van de PMDB) werd door de regionale arbeidsrechtbank illegaal verklaard op straffe van een boete van $ 5000 (€4500) per dag bij de verderzetting ervan. Daar bovenop kwam de verordening dat de procedure niet in het openbaar mocht plaatsvinden, alsof het hier om een aanklacht gaat tegen een criminele bende!
Na het overlijden van Fidel Castro op 24 november van vorig jaar, slaakten de kapitalistische media een zucht van opluchting: «Met het overlijden van Fidel is het grootste obstakel voor verandering in Cuba van de baan.» (The Economist, 26 november 2016)
Op vrijdag 26 november, om 22.29 uur, stierf de Cubaanse revolutionaire leider Fidel Castro op negentig jarige leeftijd. Zijn broer Raul Castro kondigde het nieuws voor de Cubaanse bevolking en de wereld aan in een televisietoespraak rond middernacht. Zijn dood was niet onverwacht, aangezien hij al enkele jaren ziek was en zijn formele politieke verantwoordelijkheden reeds had neergelegd. Toch kwam het nieuws als een schok voor zowel vriend als vijand.
Er zijn maar weinig individuen in de geschiedenis die zo'n beslissende rol kunnen spelen in het lot van een land en de miljoenen mensen die erin wonen. Fidel was zo iemand. Door zijn persoonlijke uitstraling, moreel gezag, onverschrokken-en vastberadenheid hield hij de Cubaanse revolutie op de sporen ondanks de enorme moeilijkheden. Deze beslissende rol kan echter op geen enkele manier worden gezien als een voorbeeld waarbij de ‘grote figuren’ de geschiedenis maken.
De laatste weken en dagen werden de aanvallen tegen de Bolivariaanse revolutie steeds heftiger. Kranten in Spanje en de Verenigde Staten hebben het over honger in Venezuela en eisen de afzetting van het “dictatoriale regime”. De schaarste aan sommige producten heeft hier en daar geleid tot plunderingen. De rechtse oppositie wil een referendum organiseren om de president af te zetten en dreigt ook met gewelddadige acties. Ze vraagt de hulp van het buitenland, en in sommige gevallen zelfs militaire interventie. Wat is er echt aan de hand in Venezuela en hoe kunnen we antwoorden op deze dreigementen?
6 december 2015: de Venezolaanse Kiescommissie (CNE) maakt laat op de avond de voorlopige, maar wel beslissende verkiezingsresultaten voor het parlement bekend. De verenigde oppositie (MUD) wint 99 zetels en de regerende socialistische partij (PSUV) haalt er 46. Er zullen later nog 22 zetels verdeeld worden. Dit is een zware klap en het is onze plicht de oorzaken te analyseren en de waarschijnlijke gevolgen toe te lichten.
Venezuela gaat op 6 december naar de stembus om de parlementsleden te verkiezen. Door een samenloop van omstandigheden zal dit een van de moeilijkste uitdagingen voor de Bolivariaanse revolutie worden sinds de eerste verkiezing van Hugo Chávez in 1998. Zoals altijd zijn er de extreem ondemocratische oppositie en de oorlogszuchtige imperialistische provocaties. Daarbovenop bevindt het land zich door een combinatie van nationale en internationale factoren in een zeer moeilijke situatie. De revolutie zal voltooid worden ofwel zal ze verslagen worden.
Binnen twee maanden, op 6 december, hebben weer cruciale parlementsverkiezingen plaats, voor de toekomst van de Bolivariaanse revolutie. De campagne Handen Af van Venezuela, stelde een dossier samen onder de titel 'War is er aan de hand in Venezuela?'. Ook publiceren we een analyse over het hoe en het waarom van de sluiting van de grens tussen Venezuela en Colombia.
De VRT vertoonde onlangs een reportage: “¿Qué pasa Venezuela? Patrick Hens, mediawatcher en actief in de campagne Handen Af van Venezuela onderwierp het geheel aan de leugendetector.
Op 25 februari organiseerden Vonk en Handen Af van Venezuela een info- en debatavond in Turnhout onder het thema: “Cuba & Venezuela: welke weg naar het socialisme?” Hier kan u het geheel beluisteren.
De revolutie in Venezuela blijft overeind ondanks aanhoudende economische sabotage en destabilisering. De regering van Maduro en het Venezolaanse volk vechten terug. Regelmatig ontdekt de Guardia Nacional Bolivariana geheime opslagplaatsen met tonnen basisbenodigdheden. Het blijft echter dweilen met de kraan open zolang er geen structurele maatregelen - zoals de onteigening van oligarchen - worden genomen. De regering van president Maduro kiest echter voor dialoog met diezelfde bedrijfsleiders die de economie en de revolutie ondermijnen. Dit zorgt op zijn beurt voor hevige discussie en kritiek bij de Chavistische achterban. Ondanks toegevingen van de regering aan de eisen van de bedrijfsleiders volharden ze in het destabiliseren van het land. De revolutie staat weer voor een kruispunt. Ofwel onteigent ze de oligarchen, ofwel ondermijnt ze zichzelf door het kapitalisme vrij spel te geven.
Op woensdag 17 december gaven de Verenigde Staten toe dat hun poging Cuba te onderwerpen is mislukt. Dit zou gezien moeten worden als een overwinning voor de Cubaanse Revolutie en haar vasthoudendheid tegen de meedogenloze aanval van de meest machtige imperialistische mogendheid op Aarde, die op slechts 140 kilometer van haar kust ligt. Maar het Amerikaanse imperialisme heeft haar doel niet opgegeven: het herstel van de heerschappij van het privé-eigendom en de vernietiging van de verworvenheden van de revolutie. Het is enkel van middelen veranderd om hetzelfde resultaat te bereiken.
Het is nu zeven weken geleden dat de politie studenten van de lerarenopleiding van Ayotzinapa heeft aangevallen en 43 van de overlevenden heeft overgedragen aan een drugskartel. Het brutale incident in het dorpje Iguala, Guerrero, was de druppel die de emmer deed overlopen en tot een golf van protest leidde.
Een maand geleden ontstond er een beweging van studenten aan het Nationaal Polytechnisch Instituut (IPN) in Mexico. Dit is een enorme beweging met tienduizenden studenten van een dozijn scholen die bijeenkomsten organiseerden met duizenden deelnemers. De regering heeft onder druk van deze beweging belangrijke toegevingen gedaan om te verhinderen dat de protesten tot een algemene explosie van de jongerenbeweging zouden leiden.
Venezuela blijft lijden onder hoge inflatie en schaarste van vele producten. De sabotage van het land door de oppositie blijft effect hebben. Maatregelen van de regering hebben weinig of geen invloed. Het volk wordt ongeduldig en begint te twijfelen. Hoog tijd dat er een halt toegeroepen wordt aan de destabilisatie vanwege de oppositie. Maar hoe?
De Wereldbeker voetbal in Brazilië werkt als een sociale brandversneller. Massastakingen zoals we die kenden in de jaren ‘80 zijn terug van weggeweest.
De Flasko-fabriek, die bezet is en onder arbeiderscontrole draait, heeft uw hulp nodig.
Het Wereldkampioenschap voetbal is niet enkel een sportieve aangelegenheid. Ooit ging de aandacht vooral naar de prestaties van de voetbalploegen, naar de sterspelers en naar wie de felbegeerde beker kon winnen. Maar de tijden zijn veranderd. Vandaag zit deze boeiende internationale voetbalcompetitie klem in de tegenstellingen tussen privé en algemene belangen, tussen de burgerij en de arbeidersklasse.
De verklaring van de internationale campagne Hands Off Venezuela.
De neerslag van de bijdrage van Erik Demeester (Handen Af van Venezuela en Vonk) in het atelier' Latijns-Amerika en Europa'op de Derde Dag van het Socialisme.
Op 11 september 1973 viel de regering van president Allende door de militaire staatsgreep van generaal Pinochet. De socialistische/communistische beweging werd in bloed gesmoord. Hoe komt het dat het Chileense leger de strijd kon winnen tegen zo’n machtige volksbeweging? Dit is een herpublicatie van een artikel.
