Lees ook het artikel over Zohran Mamdani in New York.
Sinds Bernie Sanders in 2015 voor het eerst meedeed aan de presidentsverkiezingen, is er in de Amerikaanse socialistische beweging opnieuw discussie over de vraag of socialistische kandidaten op een lijst van de kapitalistische Democratische Partij aan verkiezingen moeten deelnemen. Dit is geen secundaire vraag, het gaat over de kern van de zaak: kan de arbeidersklasse de partijen van de kapitalisten gebruiken om haar doel te bereiken? Of hebben we als arbeidersklasse een eigen partij nodig?
De Democraten en Republikeinen zijn geen neutrale instellingen. Ze worden gecontroleerd door de kapitalisten om hun klassenbelangen en hun systeem te dienen en te verdedigen.
Vanuit dit oogpunt is het duidelijk dat communisten Mamdani niet kunnen steunen zolang hij als Democraat meedoet. Dit zou een fundamentele klassenlijn overschrijden. In feite zou de arbeidersklasse op die manier de boodschap worden gegeven dat de Democratische Partij tot op zekere hoogte kan worden vertrouwd of gebruikt - een gevaarlijke illusie die alleen maar tot een ramp leidt.
In plaats van te helpen de klassenverdeling in de samenleving te verduidelijken, vervaagt het meedoen binnen de Democraten deze lijn door te impliceren dat de ene vleugel van de heersende klasse de voorkeur heeft boven de andere en op de een of andere manier aan onze kant staat.
Communisten zijn in principe niet tegen deelname aan burgerlijke verkiezingen. Verkiezingscampagnes zouden kunnen worden gebruikt om de problemen van het kapitalisme aan de kaak te stellen en campagne te voeren voor een communistisch programma en een onafhankelijke arbeiderspartij.
In feite is het onmiddellijke probleem waarmee de Amerikaanse arbeidersklasse geconfronteerd wordt, het gebrek aan een onafhankelijke politieke partij - een partij die niet wordt gecontroleerd door de uitbuitende klasse - die zou kunnen worden gebruikt om te vechten voor de belangen van de arbeidersklasse als geheel, inclusief kandidaten uit de arbeidersklasse verkiesbaar maken voor een ambt.
Mamdani’s enorme korps van 42.000 vrijwilligers had de kern kunnen vormen van zo'n arbeiderspartij. Hij had als onafhankelijke socialist kunnen meedoen en deze vrijwilligers kunnen oproepen om partijkaarten te ondertekenen en aan de slag te gaan met het werven van collega's, vrienden, familie, enz.
Zelfs als dit zijn kansen om deze specifieke verkiezing te winnen zou verminderen, zou de vorming van deze partij een enorme sprong voorwaarts zijn voor de arbeidersbeweging als geheel. Het zou de basis leggen voor een echte klassenstrijd, bij de stembus, op de werkplekken en in de straten. De RCA (Revolutionary Communists of America) zou zo'n campagne actief en energiek steunen, en kameraadschappelijke kritiek geven waar passend.
Terwijl communisten een strategie nastreven gericht op het bereiken van een succesvolle socialistische revolutie, opereren Mamdani en anderen in de DSA helaas niet binnen dit kader.
Honderdduizenden eerlijke socialisten willen een betere wereld zien. Ze willen vechten voor de arbeidersklasse en velen willen het einde van het kapitalisme zien. Maar er zit een fundamenteel gebrek in de kern van het reformisme. Reformisten geloven dat ze deze doelen kunnen bereiken zonder een fundamentele breuk met het kapitalistische systeem. Als gevolg daarvan, ongeacht hun intenties, beperken ze hun tactieken en programma tot wat 'bereikbaar' is binnen het kapitalistische systeem, en binnen de partijen van de vijandige klasse. Maar de problemen waarmee de arbeidersklasse wordt geconfronteerd, kunnen alleen worden opgelost door de volledige omverwerping van het kapitalistische systeem.