Theorie

Marxisten zijn geen waarzeggers; wij kunnen niet met zekerheid zeggen hoe een socialistische maatschappij er uit zal zien. Toen men aan Frederik Engels vroeg hoe de familie er zou uitzien onder het socialisme antwoordde hij: “De aard van de familierelaties onder het socialisme zal worden bepaald nadat een nieuwe generatie is opgegroeid. Die zullen zich geen zier aantrekken van hetgeen we nu denken dat zij zouden moeten doen. Zij zullen hun eigen praktijk, cultuur en publieke opinie ontwikkelen en daarmee basta.” De maatschappij wordt niet vorm gegeven door de speculaties van voorbije generaties, maar door de beslissingen en de handelingen in het heden. Toch is er meer mogelijk dan mooie wensdromen. Marxisten gebruiken het dialectisch materialisme om de menselijke ontwikkeling te analyseren. Daardoor kunnen we hypothesen maken over de toekomst, gebaseerd op feiten van het heden en het verleden. Zo kunnen toch heel wat lessen getrokken worden uit de Russische revolutie en revoluties in andere landen, ondanks de Stalinistische ontaarding ervan (zie kader). Maar we zullen ook de huidige maatschappij bestuderen. Een hogere maatschappij als het socialisme kan slechts ontstaan als de wortels ervan al aanwezig zijn in de huidige. Deze methode is geen exacte wetenschap. Net zoals een dokter niet exact kan voorspellen wanneer een patiënt zal sterven of een geoloog evenmin het exacte tijdperk van een aardbeving kan voorzien, kunnen marxisten niet exact voorspellen wanneer een revolutie zal uitbreken en welke vorm ze zal aannemen.

Op de promenade die langs de Baai van Doha loopt, telt een grote klok de dagen af tot de start van het WK. Er zou ook een andere, veel morbidere, telling weergegeven kunnen worden: het aantal werknemers dat op de werven van de voetbalcomplexen zijn omgekomen.

Een van de meest schijnheilige vertoningen van de Westerse regeringen is de NAVO (Noord-Atlantische Verdragsorganisatie) af te schilderen als een soort grote ngo (niet-gouvernementele organisatie) die zich inzet voor humanitaire doelen en voor de bescherming van de "democratie". Niets is minder waar.

Verslag van de succesvolle Internationale Marxistische Universiteit: "Het is geen toeval dat zoveel mensen in marxistische ideeën geïnteresseerd zijn: we leven in turbulente tijden en de dorst naar deze ideeën is overal zichtbaar, net als de noodzaak om je aan te sluiten bij een organisatie."

De Russische militaire invasie van Oekraïne heeft in één klap van het oorlogsvraagstuk de grootste bekommernis van miljoenen mensen gemaakt. De gruwel van bombardementen, de duizenden doden en gewonden zowel onder militairen als burgers, de psychologische trauma's, de versnelling van de wapenwedloop en miljoenen vluchtelingen veroorzaken een enorme verontrusting en angst bij de bevolking. Tot voor kort dachten veel mensen dat oorlog een plaag was die vooral 'achterlijke' en 'verre' landen in Afrika of het Midden-Oosten trof. Sinds de Tweede Wereldoorlog tot de oorlog in Joegoslavië 30 jaar geleden en vooral tot voor een paar maand in Oekraïne, leek de vrede een constante te zijn in Europa. Voor veel Europeanen is het nog steeds moeilijk om de analyse van graaf Kropotkin te begrijpen die stelde dat "oorlog de natuurlijke staat van Europa is". We zijn allemaal opgevoed om het tegenovergestelde te denken. In het 'beschaafde' Europa konden alle ruzies tussen landen vreedzaam worden opgelost zonder de toevlucht te nemen tot het gebruik van geweld en wapens. Allerlei Internationale instellingen (de Verenigde Naties, de Europese Unie, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, de Visegrad-groep en anderen) leken in staat om door "dialoog" en "compromis" elk probleem op te lossen.

Maar de werkelijkheid is heel anders.

Helden zijn uit de mode geraakt, ook in de literatuur. De postmodernistische wereld voert voornamelijk antihelden op, vooral om de ontgoocheling op afstand te houden. De Duits-Franse succesauteur Anne Weber trekt met haar nieuwe roman “Annette, een heldinnenepos” resoluut een andere kaart.