Aardbeving in Marokko: de catastrofe legt het failliet van het regime bloot | Afrika | Internationaal

Het artikel werd initiëel gepubliceerd op de Arabische website van de IMT.

Op vrijdag 9 september, rond 11 uur 's avonds, werd Marokko getroffen door een krachtige aardbeving. Volgens de US Geological Survey had die een kracht van 6,8 op de Schaal van Richter. Het epicentrum lag in de buurt van Oukaïmden, ongeveer 75 kilometer ten zuidwesten van Marrakech. Duizenden mensen zijn omgekomen bij een ramp waarvan de gevolgen nog werden verergerd door de criminele verwaarlozing en incompetentie van het regime.

De aardbeving was zo sterk dat ze steden op honderden kilometers afstand van het epicentrum deed beven, waaronder Fez, Casablanca en Rabat. De bewoners brachten de nacht door op de straten en in parken. Zelfs de Algerijnse Civiele Bescherming bevestigde dat inwoners van zeven Algerijnse staten de aardbeving hadden gevoeld.

De US Geological Survey verklaarde dat er sinds 1900 geen aardbevingen van deze magnitude zijn geweest, binnen een straal van 500 km van deze locatie.

Het precieze aantal doden, vermisten en gewonden is nog niet met zekerheid bekend, maar zeker is dat de tol zeer hoog ligt. De enige bron van informatie is het Marokkaanse ministerie van Binnenlandse Zaken, dat de eerste uren na de beving bekendmaakte dat er 632 doden en 329 gewonden waren; om de volgende ochtend rond 10 uur terug te komen en te melden dat er 820 doden en 672 gewonden waren. Vandaag staat het cijfer op meer dan 2800 en het stijgt nog steeds.

Natuurlijk vertrouwt niemand de officiële cijfers. In een verklaring zei de directeur van de Marokkaanse Rode Halve Maan in Marrakech: "We kunnen niet weten hoeveel mensen er vastzitten onder het puin van de aardbeving". Als dit waar is voor Marrakech, een gemoderniseerde toeristenstad, wat kan er dan gezegd worden van geïsoleerde, afgelegen dorpen, waarvan sommige bijna volledig weggevaagd zijn?

Een ooggetuige (een inwoner van het bergdorp Asna, vlakbij het epicentrum) vertelde Al Jazeera:

"De meeste huizen daar zijn beschadigd."

Dit wordt bevestigd door video's die door bewoners op sociale media zijn gedeeld.

Het gestaag stijgende aantal doden en gewonden van het Marokkaanse ministerie van Binnenlandse Zaken is niet bedoeld om het publiek te informeren. Het doel is veeleer om de indruk te wekken dat de situatie onder controle is en om de massa geleidelijk voor te bereiden om de werkelijke, duizelingwekkende aantallen te accepteren. Deze werkwijze is ingegeven uit angst om de woede die zich onder de oppervlakte van de samenleving opstapelt, aan te wakkeren.

De officiële media brengen op hun beurt "speciale berichtgeving" door getuigenissen uit te zenden en gesprekken te voeren met "deskundigen" en "specialisten", waarbij de meesten de kracht van de aardbeving benadrukken; "Gods wil en lot"; de "effectiviteit" van de veiligheidsautoriteiten en de "snelheid" van hun interventie.

Wat de officiële media angstvallig vermijden zijn vragen over de competentie van de autoriteiten, de redenen voor het grote aantal doden of waarom hele dorpen nog steeds verstoken zijn van medische- en voedselhulp, met slachtoffers die nog steeds onder het puin liggen.

Een failliet regime

Terwijl veel regeringen, waaronder die van Algerije, Rusland, China en Iran, Frankrijk, de Verenigde Staten, de Golfstaten, enz. hun "medeleven" aan het Marokkaanse volk betuigden en "bereidheid" toonden om de nodige hulp te bieden, duurde het meer dan 18 uur voordat de Koning van Marokko - die nooit een gelegenheid voorbij laat gaan om voetballers onmiddellijk te feliciteren met elke overwinning die ze behalen, noch om telegrammen met felicitaties of medeleven te sturen naar de politici en vorsten van de wereld - een verklaring aflegde.

In feite is hij op dit moment op een lange vakantie in Frankrijk. Veel internationale media beweren dat hij niet alleen niet in staat is om te regeren, maar zelfs niet wil regeren. Het enige wat hij wil is zich vermaken met het organiseren van reizen en feesten.

Ondanks het feit dat er uiteindelijk een rouwtoestand van drie dagen werd afgekondigd, werd het uitstel gezien als een blijk van minachting voor het lijden van talloze slachtoffers in het koninkrijk. Ondertussen nam ook de Marokkaanse regering de tijd om officieel commentaar te geven op de tragedie. Dit was geen toeval. Ze was verplicht om te wachten op de reactie van de koning voordat ze iets mocht zeggen, om niet in de schijnwerpers van Zijne Majesteit te staan en zijn woede op te wekken. Deze klucht versterkt alleen maar de indruk van een failliet en hulpeloos regime. Het is een klap in het gezicht van het Marokkaanse volk dat deze catastrofe moet doorstaan.

Ondanks de weerzinwekkende stijging van het aantal doden en het grote lijden van de gewonden en ontheemden, zijn de autoriteiten misdadig traag met het bieden van hulp. Ze weigeren zelfs hulp van op vier na alle 'bevriende' landen. Wees gerust, dit heeft weinig te maken met het weerstaan van imperialistische invloed en veel meer met het beschermen van het gehavende prestige van het regime. Ironisch genoeg beweert Frankrijk dat Marokko hulp weigert, ondanks het feit dat de koning van Marokko op dit moment op vakantie is in dat land!

Solidariteit van de massa’s

Grote tragische gebeurtenissen brengen het beste in mensen naar boven, want de massa's, vooral jonge mensen (in tegenstelling tot hun verrotte regering) haastten zich om hulp te bieden aan de getroffenen, de gewonden te redden, primitieve middelen te gebruiken om degenen die onder het puin vastzaten te helpen en de beschikbare medicijnen en voedsel te delen.

Een ooggetuige vertelde Al Jazeera:

"Onze buren liggen onder het puin en de mensen werken hard om hen te redden met de middelen die in het dorp beschikbaar zijn."

Bloedtransfusiecentra in alle steden waren ook getuige van een enorm aantal mensen die bloed wilden doneren, niet alleen Marokkanen, maar ook buitenlanders die in Marokko zijn voor toerisme of werk.

Dit bewijst eens te meer dat de bewering dat mensen van nature egoïstisch zijn, niet klopt. Wat mensen egoïstisch maakt en hen dwingt tot een meedogenloze strijd om te overleven, zijn de gruwelijke omstandigheden die hen worden opgelegd door het kapitalistische systeem, dat is gebouwd op hebzucht en het meedogenloze streven naar winst, waaronder iedereen die even op adem wil komen, wordt verpletterd.

Wie is verantwoordelijk?

Aardbevingen zijn natuurrampen, hun oorzaken zijn bekend en de mens heeft er geen invloed op. Maar hun impact is helemaal niet natuurlijk. Veel van de doden tot nu toe, en de dodelijke slachtoffers die de komende uren en dagen zullen worden bevestigd, hadden gered kunnen worden. Het kapitalistische systeem heeft echter andere prioriteiten. Bovenaan deze prioriteitenlijst staat het veiligstellen van de winsten van een minderheid van kapitalistische parasieten en het verhogen van de wapenbudgetten in plaats van het financieren van ziekenhuizen, burgerbescherming en noodhulpmiddelen.

In deze context wijzen we erop dat de Marokkaanse regering het defensiebudget voor 2023 heeft verhoogd tot een recordniveau van bijna 120 miljard dirham, een stijging van 5 miljard ten opzichte van 2022. Het budget voor gezondheidszorg bedraagt slechts 28,12 miljard dirham, of ongeveer 6 procent van de algemene begroting, zeer ver verwijderd van zelfs het door de Wereldgezondheidsorganisatie aanbevolen percentage (12 procent) en het wereldwijde gemiddelde (10 procent).

Als er aardbevingsbestendige huizen, moderne infrastructuur, geavanceerde voorspellingscentra en voldoende investeringen in medische diensten waren, dan zouden de menselijke kosten van deze aardbeving lang niet zo hoog zijn. Maar de realiteit ter plaatse is dat arbeiders en arme mensen in steden gedwongen zijn om in oude, afbrokkelende, overvolle huizen te wonen; en boeren, in hun systematisch gemarginaliseerde dorpen, zijn nog steeds gedwongen om hun huizen te bouwen met modder en hout, net zoals hun voorouders dat duizenden jaren geleden deden. Om nog maar te zwijgen van het gebrek aan medische voorzieningen, drinkwater, wegen en andere basisvoorzieningen.

Er moet worden opgemerkt dat de autoriteiten, zoals ooggetuigen verklaarden, erop staan om "te voorkomen dat de inwoners van de dorpen met moderne methoden bouwen", zodat ze aantrekkelijk blijven voor toeristen die hun 'schilderachtige, traditionele charmes' willen ervaren. Dit heeft geleid tot een toename van het aantal slachtoffers, zoals Mehrdad Sasani, professor burgerlijk ingenieur aan de Northeastern University in de VS, bevestigt:

« De goedkopere lemen huizen waaruit de dorpen opgebouwd waren, verhoogden het risico op dodelijke slachtoffers tijdens een aardbeving. Bewoners en experts van de getroffen regio wijzen al lange tijd op verwaarlozing door de staat, met name een gebrek aan basisinfrastructuur in heel Al Haouz. Dit soort constructies zijn erg broos, wat betekent dat ze niet flexibel genoeg zijn en tijdens een aardbeving niet kunnen bewegen, waardoor ze meteen afbrokkelen. »

Bovendien, zei hij, verhoogde het kleiachtige materiaal dat gebruikt werd om huizen te bouwen het verstikkingsrisico voor bewoners die onder het puin kwamen vast te zitten. Toen de huizen instortten bleven er geen ruimten gevuld met lucht over waardoor overlevenden zouden kunnen blijven ademen.

"Deze huizen hebben zware muren die het gewicht van de daken dragen. Als deze instorten, is de kans op slachtoffers groter," zei hij.

Iedereen weet dat de eerste momenten na een aardbeving cruciaal zijn om levens te redden en gewonden te behandelen; en hoe langer het duurt, hoe minder er gered kunnen worden. Er liggen nog steeds duizenden slachtoffers, waaronder kinderen, onder het puin te lijden onder doodsangst, pijn en honger. De jeugd probeert hen te redden, maar ze beschikken enkel over hun eigen nagels, schoppen, bijlen en andere geïmproviseerde werktuigen.

De verantwoordelijkheid voor dit verschrikkelijke lijden en de vele doden ligt bij dit criminele, corrupte en onverschillige regime. Wat er gebeurd is en wat er de komende dagen zal gebeuren, is een slachtpartij veroorzaakt door decennialange verwaarlozing en het beleid van een kapitalistisch systeem dat winst boven mensenlevens stelt.

Nationale eenheid?

Een stortvloed van demagogische propaganda zal de Marokkanen oproepen om "zich eensgezind achter Zijne Majesteit en de instellingen te scharen" naar aanleiding van deze ramp. Het regime zal zijn hypocriete slogans herhalen over hoe "we in hetzelfde schuitje zitten". Ze zullen oproepen tot het oprichten van een solidariteitsfonds dat zal worden gevuld met inhoudingen op de lonen van arbeiders en bedienden, zoals gebeurde tijdens de COVID-19 pandemie. Overigens weet niemand waar al dat ingezamelde geld naartoe is gegaan of hoe het is besteed.

We hebben dit allemaal al eerder gehoord, op dezelfde toon, in dezelfde woorden en uit de mond van dezelfde mensen. En wat was het resultaat tijdens de pandemie? Miljoenen Marokkanen verzeilden in armoede en werden onderworpen aan ontslagen en repressie bij elk teken van protest, terwijl de rijkdom van de kapitalisten, de koning, zijn familie en de kliek rondom hen, nieuwe hoogten bereikte.

De paleizen stortten niet in, juist omdat ze gebouwd zijn met de nieuwste technologieën. Wat instortte waren de vervallen krotten en woningen in de volkswijken en dorpen. Degenen die vandaag de dag honger lijden en geen dak boven het hoofd hebben, zijn arbeiders en boeren, niet de eigenaren van grote bedrijven, prinsen, prinsessen en generaals. Hen is geen enkele schade berokkend. Integendeel, ze verkopen nog steeds voedsel, gas en medicijnen tegen zeer hoge prijzen.

Nee, wij zitten niet in hetzelfde schuitje. Er is een enorme klassenkloof tussen de parasieten die leven van het uitbuiten van onze arbeidskracht en het plunderen van de rijkdom van het land en degenen die worden blootgesteld aan uitbuiting, bezuinigingen, honger en werkloosheid.

Daarom moeten we, tegenover hun hypocriete oproepen tot "nationale eenheid", oproepen tot klasseneenheid tussen arbeiders en armen, om te strijden tegen dit systeem dat ons onderdrukt.

Wat nu?

Zeker is dat zelfs nadat de naschokken zijn gestopt en de doden zijn geborgen, het lijden van de massa's in de getroffen gebieden zal doorgaan, gezien de enorme toename van dakloosheid, de gevaren van het wonen in beschadigde huizen en het ontbreken van medische zorg, evenals de onderdrukking van elke poging om tegen deze omstandigheden te protesteren.

Duizenden onschuldige mensen zijn gestorven en zullen sterven als gevolg van het criminele beleid van het regime, dat de gezondheidszorg en sociale voorzieningen onderwerpt aan bezuinigingen, het leven van miljoenen mensen verandert in een permanente kwelling en wanneer ze sterven, hen met minachting behandelt.

De bevolking is nu in shock, rouw en paniek. Dat is normaal. Wij, de arbeiders en alle werkende mensen, delen hun verdriet en zijn solidair. Maar we zijn ook boos, en na het helen van onze wonden moet de tijd van de afrekening komen.

Ze zeggen ons dat we naar "de vorige normale omstandigheden” zullen terugkeren, maar het vorige tijdperk was er een van armoede, werkloosheid en onderdrukking, vooral onder de jongeren. Bovendien is er geen mogelijkheid om terug te keren naar dat "vorige tijdperk". VN-cijfers schatten het aantal getroffenen op 300.000. De Geological Survey van de Verenigde Staten schat dat de schade als gevolg van de dodelijke aardbeving kan oplopen tot 8 procent van het bruto binnenlands product van het land. En wij zijn degenen die de rekening zullen moeten betalen, net zoals ze ons dwongen de rekening te betalen voor hun systeemcrisis tijdens de COVID-19 pandemie.

Het lijden zal nog jaren doorgaan, verergerd door de corruptie, de plundering en de onverschilligheid van het regime. We kunnen erop vertrouwen dat de huidige schok vroeg of laat zal omslaan in woede, en woede zal omslaan in klassenstrijd.

Aan deze tragedies moet een einde komen. We moeten vechten voor een ander systeem, een systeem dat menselijk leven, welzijn en geluk voor de meerderheid van de samenleving de hoogste prioriteit geeft; een systeem dat investeert in gezondheid, onderwijs, infrastructuur en adequate huisvesting, in plaats van in wapens, vernietiging en onderdrukking; een systeem dat vrij is van uitbuiting, hebzucht en criminele onverschilligheid voor menselijk lijden.

We moeten strijden voor een socialistisch systeem waarin de macht en de rijkdom in handen zijn van de producenten zelf. Dat wil zeggen, een systeem dat gebaseerd is op een genationaliseerde planeconomie die op democratische wijze wordt geleid ten behoeve van de hele samenleving.

Dan zal het mogelijk zijn om iedereen zonder uitzondering te voorzien van adequate huisvesting, infrastructuur, gezondheidszorg en andere basisvoorzieningen; en ook infrastructuur te creëren die bestand is tegen natuurrampen. Dit is de enige weg vooruit. De strijd voor zo'n samenleving is het enige adequate eerbetoon aan de onschuldige mensen die gevallen zijn.