Afgelopen zondag zat zaal Catba goed vol voor de aftrap van de Roodshow, de verkiezingscampagne van Erik De Bruyn in de provincie Antwerpen. Onder de honderdtal aanwezigen waren syndicalisten uit verschillende bedrijven, jongeren, SP.a-militanten maar evengoed mensen van buiten de partij die begeesterd worden door het project van SP.a Rood. Onder de aanwezigen 'spotten' we onder andere het SP.a-gemeenteraadslid uit Hemiksem Rodney Talboom, twee andere SP.a-Rood-kandidaten Kristel Augustijnen en Issam Benali, en voormalig burgemeester Bob Cools. We luisterden naar toespraken van André van Ekelenburg, Elke Heirman en Erik De Bruyn, waarvan u de laatste hieronder kan lezen.

Op de campagnesite van SP.a Rood kan je ook een uitgebreid verslag lezen.

Jean-Marie Dedecker heeft een privé-detective ingehuurd om Karel De Gucht te betrappen op gefoefel met een gerechtsgebouw in Veurne. Wij hebben geen privé-detectives nodig.

Je hebt het vergrootglas van Sherlock Holmes niet nodig om de grootste bakoverval uit de geschiedenis op te lossen. Alleen is dat woord van inhoud veranderd: het gaat over de grootste aanval door de banken op de staatskas, meer dan 20 miljard euro, en nog hebben we geen openbare bank. Is dat dan de vrije markt? Zelfs achter de bank van de Post gaat de privé schuil. Dat is volksverlakkerij, bedriegerij op grote schaal. Misbruik maken van het vertrouwen dat de oude Post als overheidsinstelling uitstraalt.

Je hebt ook geen privé-detective nodig om erachter te komen dat de belastingsinning in België gebeurt met 2 maten en 2 gewichten. Wij als loontrekkenden kunnen niet frauderen. Van ons weet men perfect wat we verdienen. Toch wordt er in dit land jaarlijks 30 miljard euro gefraudeerd. Door de inkomens andere dan uit arbeid natuurlijk. De flat tax van Dedecker bestaat al!

Evenmin moet je Mannix of Axel Nort, of inspecteur Clouseau heten om te zien dat België nog een van de weinige landen is zonder vermogensbelasting. Die zou 7 miljard per jaar kunnen opleveren. Plus die 30 miljard belastingen die wettelijk al bestaan, én met het afschaffen van de notionele intrestaftrek (gelegaliseerde belastingfraude) meer dan ruim voldoende om het budget in evenwicht te brengen, de nodige openbare investeringen te doen, de sociale zekerheid te herfinancieren. Alleen al de afschaffing van de notionele intrestaftrek zou voldoende zijn om de sociale zekerheid weer in evenwicht te brengen.

Je moet ook geen bijzondere opsporingstechnieken hanteren om te zien dat de Oosterweelverbinding een megaslecht project is. Dat deze buurt zal treffen. 106 meter rijbanen, tot achter in de tuin van deze huizenrij. Internationale specialisten oordeelden dat het project een catastrofe wordt voor de stadsontwikkeling in Antwerpen. En ook voor de gezondheid van de inwoners uit het noorden.

Een waanzinnig slecht beleid op onze kosten. En het enige antwoord lijkt dan te komen van Dedecker, De Wever en Dewinter. Maar wat stelt Dedecker eigenlijk voor? Meer van hetzelfde. Meer belastingverlaging voor de rijken. Meer privatiseringen. Het is een middeleeuwse chirurgijn die zegt: hebben de aderlatingen niet geholpen? Meer aderlatingen! Het is een rondtrekkende tandarts in de far west die zegt dat hij uw pijnlijke tand wel eens zonder pijn zal trekken terwijl hij de kreten van zijn patiënten laat overstemmen door een fanfare. En die zong doorgaans niet de Internationale...

Of een De Wever en een De Winter dan? Méér federalisme! België splitsen. Nog onafgezien van de onmogelijkheid daarvan wegens Brussel, kost het taalfederalisme ons handenvol geld in dubbele structuren, overlappende wetgeving, complexiteit die niet rendeert en vooral een politieke kleilaag van 25.000 mandaten die niks bijdraagt aan democratie of doorzichtigheid van het beleid. Volgens een studie zou dat alles ons 5 tot 10 miljard per jaar kosten. Wellicht is dat wat overtrokken, maar het is duidelijk dat het ons geld kost, véél geld.

Toch menen al die mensen het morele krediet te hebben om te zeggen dat wij zullen moeten inleveren. Dat er een generatiepact maal honderd nodig is. Zoals Luc Coene vice-gouverneur van de nationale bank.

Het antwoord zal van socialisten moeten komen, niet van een sociaal progressief alternatief maar van een socialistische partij. En die socialistische partij heeft men willen uitrangeren, maar dat is niet gelukt. Die is er terug. Die zit hier vandaag in de zaal.

Wij trekken de SP.a-Rood-campagne op gang, de Roodshow. Warm open en eerlijk, ongetwijfeld volledig volgens het boekske, maar vooral concreet en zonder valse noten:

• een vermogensbelasting, terugdringen fiscale fraude, afschaffen notionele interestaftrek
• een openbare bank
• een rationele staatshervorming die het bestuur doorzichtiger en goedkoper maakt en die zaken durft herfederaliseren, maar vooral ruimte schept voor participatieve democratie in de wijken en werknemerscontrole in de bedrijven

Dat verschaft voldoende middelen om:

• pensioenen en uitkeringen levensvatbaar te maken om de schande van de armoede bij gepensioneerden uit te roeien
• de gezondheidszorg gratis te maken
• een programma van sociale woningbouw en stadsrenovatie op gang te brengen en van Brussel weer een waardige hoofdstad te maken. Tien jaar of meer werkzekerheid ook voor Vlaamse bouwvakkers.

Gaan we dat nu allemaal doen met één parlementair? Neen, maar we moeten ergens beginnen. Vergelijk het met de held uit vroegere avonturenfilms die in een diepe kerker werd gegooid. Dat is een hopeloze situatie. Maar hij vindt ergens een potscherf en begint aan de voegen te krabben en wrikt een steen los. De tweede steen is al een stuk gemakkelijker, en daar is het daglicht weer. We willen jullie geruststellen, wij hebben die scherf 3 jaar geleden gevonden, ze heet SP.a Rood en we krabben nu al 3 jaar. De eerste steen komt in beweging. We vragen jullie hulp om hem eruit te halen. Na die eerste steen zullen spoedig andere stenen volgen. We gaan opnieuw socialisten brengen in onze parlementen.

Anarchisten hebben deels gelijk als ze zeggen dat verkiezingen op zich niets veranderen. De sociale, syndicale strijd is nodig, essentieel, maar socialistische parlementairen kunnen daarin een enorme hulp zijn, een spreekbuis, een geluidsversterker van de stem in de straat.

Sommigen zullen opwerpen dat het efficiënter is om buiten de SP.a socialisten te verkiezen. Dat ik schatplichtig zal moeten zijn aan SP.a-leiding. Neen, we geraken er op eigen kracht en zonder hulp, vaak tegen de stroom in. Bovendien moet partijdiscipline gebaseerd zijn op interne democratie en die is er niet. De dag dat ze er wel is, zullen onze ideeën de bovenhand halen en maken we van SP.a weer een socialistische partij.

Bovendien kost het electoraal veel meer: in de provincie Antwerpen heeft PVDA al snel 50.000 tot 60.000 stemmen nodig. Ik heb op basis van het systeem Dhondt uitgerekend wat wij aan voorkeurstemmen nodig hebben bij 14 à 15 procent voor de SP.a (zoals de peilingen zeggen). Geloof het of niet: vanaf 11.000 stemmen zijn we in de running! 11.000 stemmen voor plaats 11.

Om onze campagneleider Antoon te citeren: Links zijn we al, nu nog vooruit!