In de ogen van veel mensen is Roberto D'Orazio, voorzitter van de ABVV-delegatie van Forges de Clabecq, een gevaarlijke terrorist die men best zo snel mogelijk onschadelijk maakt. Dit vals beeld van deze vakbondsleider is helemaal geen toeval. Deze onbetwistbare "waarheid" wordt voortdurend ingehamerd door de politieke, economische, gerechtelijke en zelfs syndicale machten. De heftigheid waarmee dit gebeurt zaait twijfel in de geesten van veel mensen. Deze hetze heeft ertoe geleid dat de gerevolteerde arbeiders voor de rechtbank moeten verschijnen. Er moet blijkbaar een voorbeeld gesteld worden.

Sinds begin dit jaar pleegden aanhangers van het ALF (Animal Libetarion Frontline) een tiental brandstichtingen in vleesbedrijven en hamburgertenten. Aanslagen of geweldloos protest? Onze marxistische kijk op de vleesindustrie.

Reeds enkele jaren bijt de organisatie VATUV (Verenigde Actiegroepen Tegen de Uitbreiding van het Vliegveld te Deurne) zich vast in het dossier van de Antwerpse luchthaven. Vooral de voorgenomen verlenging van de startbaan is een doorn in het oog van VATUV. Op het politieke vlak wordt het verzet vooral gedragen door de BSV (Beweging voor Sociale Vernieuwing) van Patsy Sörensen, hoewel recent ook de SP zich uitsprak tegen de verlenging. Op 24 oktober zal het protest uitmonden in een betoging. Daarom even een korte schets van de problematiek rond Deurne Luchthaven.

Sémira Adamu is uiteindelijk toch terug naar Nigeria. In een zinken kist. Deze keer kwam er geen kussen meer aan te pas. Ondertussen is deze moedige Nigeriaanse vrouw wel uitgegroeid tot het symbool van het bankroet van het onmenselijk asielbeleid, niet alleen in België, maar in heel Europa.

De gemiddeld erg jonge arbeiders van Levi's horen het in Keulen donderen als je het hen vertelt: 20 jaar geleden produceerden 300 arbeidsters van jeansproducent Salik te Quaregnon (Henegouwen) hun broeken gedurende één jaar in zelfbeheer. De arbeidsters maakten er geen passieve bezetting van. Zij zetten zélf de productie voort. Dit hielden ze een jaar vol tot de vrederechter op verzoek van eigenaar en multimiljonair Pierre Salik de ontruiming van de gebouwen eiste in augustus 1979.

Wat er weer niet allemaal in de gazetten staat. Een samenraapsel van wat we in de kranten lazen en onze bedenkingen erbij. Om direct met de grote moppen te beginnen: Jeltsin, Clinton en Leo Peeters.

Als de Gentse paarse SP-VLD-coalitie de eerste keer verkozen werd was hun oplossing voor het verkeersprobleem: "Park & Ride". Indien men dit werkelijk zou doorvoeren, zou dit de oplossing betekenen voor de verkeersknoop in een stad waar Koning Auto het middeleeuwse stadscentrum en de ring van arbeidersbuurten hierrond stilaan onleefbaar maakt. Parkings rond Gent en dan overschakelen op het openbaar vervoer naar een autovrij centrum. Maar de praktijk is anders: dure parkings worden pal in het centrum geplant en lokken zo de auto toch binnen en het openbaar vervoer wordt stiefmoederlijk behandeld. De verkeersoverlast werd gewoon verplaatst vanuit de (kleine) historische Kuip naar de rand ervan, waar precies woonbuurten, scholen en openbaar vervoer er nu de volle last van dragen.

Op dinsdag 1 september werden we plots onaangenaam verrast door de mededeling op het VRT-journaal dat Ford-Genk van plan was om een reorganisatie door te voeren. Deze reorganisatie zou op korte termijn 1.950 jobs kosten. Daarenboven zou een aantal nevenactiviteiten die Ford nog zelf uitvoert worden uitbesteed aan toeleveranciers, wat op zich een extra verlies van 900 jobs met zich meebrengt. Het totale jobverlies zou hierdoor op 2.850 komen (BvL 2/9/98). Het verlies aan banen in Limburg komt door deze operatie praktisch overeen met de sluiting van de Renault-fabriek in Vilvoorde. Net zoals de Renault-arbeiders blijken nu ook de Ford-arbeiders het slachtoffer te worden van de wereldwijde overproductie- of overcapaciteitscrisis in de automobielsector.

Ouders weten het maar al te best: kinderen school laten gaan kost hopen geld. Nochtans is school lopen tot 18 verplicht en kunnen schooluitgaven zwaar wegen op het gezinsbudget. Het onderwijs zoals we dat vandaag kennen geeft verre van gelijke kansen aan iedereen. Arbeiderskinderen maken grote kans in het beroeps te geraken, kinderen van kaders en dokters vrijwel nooit.

De rijkswacht en het gerecht hebben het grof geschut naar boven gehaald. Niet minder dan negentien gewelddadige misdrijven worden aangewreven aan dertien delegees, militanten en arbeiders van de Forges de Clabecq. Al deze "misdrijven" grepen plaats tijdens de voorbeeldige strijd tegen de sluiting van de staalfabriek van december '96 tot juni '97. Roberto D'Orazio en Silvio Marra spannen de kroon. De twee vakbondsleiders verzamelen op hun naam het grootst aantal misdrijven. Gaande van ontvreemding van een videocassette van de RTL met behulp van geweld of bedreiging (maximum gevangstraf 5 jaar) tot "aanval of verzet met geweld of bedreiging van de rijkswacht met opstand door meerdere personen met voorbedachte rade en gewapend".

De hoge werkloosheid in de geïndustrialiseerde landen is een gevolg van de voortdurende stijging van de productiviteit van de arbeid en van de wil van het patronaat (die tot op heden wet blijft) om deze productiviteitsstijging volledig om te zetten in stijgende bedrijfswinsten. De 'vermaatschappelijking' van de stijging van onze productiviteit en de oplossing van het werkloosheidsprobleem is onmogelijk zonder arbeidsduurvermindering (ADV) met loonbehoud en verplichte bijkomende aanwervingen. Weinig ideeën worden door het patronaat echter zo verketterd. Het belangrijkste argument dat tot op heden in stelling werd gebracht was de verzwakking van 'onze' concurrentiepositie: indien andere landen niet over de brug komen, kunnen wij het ook niet...

In de nacht van 10 mei werden de woningen van Patrick Coeman, voorzitter Agalev Hemiksem en Paul Dupont, voorzitter Wereldwinkel Hemiksem, het mikpunt van extreem-rechtse terreur. Kort na de dubbele aanslag van 10 mei hadden wij een gesprek met Patrick Coeman.

Het was me het jaartje wel in het onderwijs. 1998 zou het jaar worden van de grote hervorming van het middelbaar onderwijs, zo had onderwijsminister Van Den Bossche aangekondigd. Na maandenlange informele besprekingen met de inrichtende machten en de vakbonden, een putsch van de CVP op de gelden van het gemeenschapsonderwijs, een grote onderwijsbetoging en een afgeblazen staking, nieuwe onderhandelingen tijdens de paasvakantie, ... heeft de berg een muis gebaard. Slechts een ordinaire besparingsoperatie is overgebleven van al de grote plannen.

Voor de tweede maal in korte tijd hield het Vlaams Blok een open meeting in Oostende. Ging het de vorige keer nog om een privé-initiatief, dan werden dit keer de grote middelen bovengehaald: een folder in een groot deel van de Oostendse bussen kondigde de vergadering aan en grote kanonnen als Filip De Winter en voorzitter Van Hecke waren van de partij. Maar ook de Oostendse antifascisten stonden niet stil.

"SP springt van socialisme naar sociaal-democratie" bloklettert De Standaard van 16 mei n.a.v. een interview met Norbert Debatselier, motor achter het Toekomstcongres. Er werden 1.019 amendementen ingediend, waarbij vooral de onverbloemde erkenning van "de markt", een eufemisme voor kapitalisme, op zware kritiek stootte. Op het congres zelf sneuvelde de passus "wij erkennen de markt als motor voor economische ontwikkeling" en werd de deur die op een kier werd gezet voor een federalisering van de sociale zekerheid terug dichtgetrapt. Nu, ja, bijna.

Het willen terugschroeven van de faciliteiten voor de Franstaligen in de Brusselse rand is een onnodige en gevaarlijke provocatie die meer problemen heeft gecreëerd dan opgelost. De faciliteiten bestaan immers 35 jaar en maakten deel uit van een compromis tussen de twee belangrijkste gemeenschappen in dit land, waarbij de Franstaligen zich neerlegden bij de begrenzing van Brussel en de Vlamingen bij de faciliteiten. Vandaag prutsen aan dit compromis heeft als enig resultaat dat de gemeenschappen (bewust) tegen elkaar worden opgezet.

Vrijdag 3 april heeft het nationaal bestuur van de CMB unaniem beslist Roberto D'Orazio en vijf andere delegees van de Forges de Clabecq uit te sluiten bij toepassing van een ondemocratische spoedprocedure waartegen geen enkel beroep mogelijk is en waarbij ze zelf niet gehoord werden. Het CMB-bestuur heeft hier tegelijkertijd gehandeld als rechter en slachtoffer.

Voor de tweede keer in nog geen twee jaar tijd gleed België naar een regimecrisis. "We voelden ons aan de rand van de afgrond", aldus Louis Tobback in een interview met Le Soir van 29/4/98. Met het onmiddellijke ontslag van Johan Van de Lanotte en Stefaan De Clerck, enkele dagen later gevolgd door het aftreden van De Ridder als hoofdcommandant van de rijkswacht, is de regering er tijdelijk in geslaagd de wind uit de zeilen van de oppositie te halen en een nieuwe volkswoede in de kiem te smoren.

Op vrijdag 20 februari werden er op verschillende plaatsen in het land korte acties ondernomen tegen de chaos die een onlangs doorgevoerde gedeeltelijke herstructurering van het Ministerie van Financiën heeft teweeggebracht. Gelet op het feit dat de Belgische Staat gebukt blijft gaan onder het juk van de Maastrichtnorm, rijst de vraag wie de factuur van deze hele operatie gepresenteerd zal krijgen. Zullen het zoals gewoonlijk weer de gemakkelijkste slachtoffers zijn die in hun beurs zullen mogen tasten? Loon- en weddetrekkers, werklozen, gepensioneerden, zieken ...zet u schrap!

Als we werkelijk het Blok van ons been willen schudden moet de anti-racistische en anti-fascistische beweging een radicaal sociaal programma verdedigen. Het is nu tot in den treure herhaald en bewezen dat fenomenen als het Vlaams Blok parasiteren op de crisis in de samenleving; uitsluiting, werkloosheid, schandalen, onzekerheid, gevoel van onveiligheid, enz. Tegen het Vlaams Blok ageren zonder komaf te willen maken met de problemen die aan de basis van haar succes liggen is dus hypocriet en leidt nog maar eens de aandacht af van de echte problemen.

Zoals aangekondigd hield de Studentenvakbond een protestactie tegen een Vlaams Blok-meeting te Hemiksem op vrijdag 27 maart. De opkomst was zonder overdrijven goed te noemen. Een kleine honderd mensen waren aanwezig om hun ongenoegen te uiten.

Met zijn dertigduizend waren ze. Maar niemand had deze opkomst verwacht. De regering niet, de politie niet, de ouders niet, en om eerlijk te zijn: wij ook niet. Een leuke ervaring die schril afsteekt met de verspreiding van pamfletten op andere betogingen in de afgelopen jaren. We publiceren hieronder enkele fragmenten uit ons pamflet.

Onlangs kwamen we dankzij het internet in contact met Brecht De Smet, een scholier uit Oost-Vlaanderen. We vroegen hem toestemming om delen van zijn correspondentie te publiceren. Behalve het feit dat Brecht over een heel vlotte pen beschikt, heeft hij inhoudelijk ook heel wat in zijn mars. Maar de belangrijkste reden dat we zijn schrijfsels willen publiceren is omdat hij, net zoals vele andere linkse jongeren en activisten, zich vaak 'geïsoleerd' voelt ten opzichte van medescholieren of studenten.

De rationalisatie van het secundair betekent een besparing in de toekomst. Het bereikte akkoord laat enorme onduidelijkheid, niet in de laatste plaats over waar die 1,8 miljard nu gehaald zullen worden, maar ook over wat de gevolgen van de "rationalisatie" zijn voor het secundair.

De verkiezingen naderen en dat valt te merken in de Wetstraat. Het is inderdaad weinig waarschijnlijk dat het nog tot juni volgend jaar zal duren vooraleer we naar de stembus trekken. Eens het Maastrichtexamen gepasseerd, zullen de regeringspartijen het waarschijnlijk niet lang meer kunnen volhouden.

De staalnijverheid is zeer conjunctuurgevoelig. De berekeningen die in het verslag van de rode metaal-centrale van Charleroi staan zijn bijna apocalyptisch: 200.000 jobs zullen gepletwalst worden in deze sector binnen de vijf jaar. Duferco-Clabecq zal niet gespaard blijven.

Ondanks de grote technische en wetenschappelijke vooruitgang en de stijging van de productiviteit slaagt de economie er niet meer in om deze verwezenlijkingen om te zetten in een verbetering van de levenskwaliteit. Het economische systeem overleeft niet meer op rationele basis maar door gebrek aan een uitdager, een alternatief. Deze situatie kan enkel voortbestaan door de actieve medewerking van de sociaal-democratie.

SP-voorzitter Patrick Janssens wil de SP grondig vernieuwen. Op de fractiedagen van de SP in Nieuwpoort van 6 en 7 november legde hij een kritisch document voor dat een eerste aanzet moet zijn tot de geplande partijvernieuwing. De nota van Janssens was in de eerste plaats bedoeld voor de kaderleden, maar omdat dit document onvermijdelijk toch op een of andere redactielokaal zou terechtkomen, verkoos hij de nota meteen zelf wereldkundig te maken.

Subcategorieën

Tijdschrift Vonk

layout Vonk 322 page 001

Activiteiten

Onze boeken

Onze boeken