Na een strijd van één jaar zijn de Indiase boeren erin geslaagd de rechtse Modi regering te dwingen hun reactionaire landbouwwetten in te trekken. Er heerst een sfeer van overwinning en optimisme bij de boerenorganisaties en de duizenden sympathisanten die hen steunden tegen Modi.
Na decennialang vele leden verloren te hebben, behaalden sommige Amerikaanse vakbonden recent opnieuw opmerkelijke overwinningen door zich te engageren in militante stakingsacties. Dit gaat dikwijls samen met een interne strijd om de leiding.
Vorige week hebben het Kazachse leger en veiligheidstroepen, gesteund door Russische strijdkrachten, een gewelddadig einde proberen te maken aan de grootste massabeweging in Kazachstan sinds de ineenstorting van de Sovjet-Unie.
De kandidaat van Apruebro Dignidad, Gabriel Boric, heeft de Chileense presidentsverkiezingen gewonnen met 56% van de stemmen. Er werden zo’n 4,6 miljoen stemmen voor Boric uitgebracht, een recordmeerderheid. De pro-Pinochet kandidaat, Juan Antonio Kast, verloor met 44% van de stemmen: bijna een miljoen minder dan Boric.
Na de lage opkomst in de eerste ronde (47%) slaagde de Apruebo Dignidad-campagne erin een aanzienlijk aantal stemmen te mobiliseren in volkswijken en volksdistricten, waar zij een ruime voorsprong behaalde, zoals in Puente Alto (70%) en Maipú (66%), met een opkomst die in de tweede ronde landelijk steeg tot 55%. Vergeleken met de rijke districten, waar de opkomst gemiddeld met ongeveer 4 punten toenam, steeg de opkomst aanzienlijk meer in de arme stadswijken, met zo’n 10 punten. Met het juiste klasseninstinct kwamen arbeiders en jongeren in beweging om Kast te verslaan. In totaal zijn er in de tweede ronde 1,25 miljoen extra stemmen uitgebracht.
In Antofagasta, in het noorden van het land, zorgde de uitslag van de tweede ronde voor een verrassing: Boric behaalde er een comfortabele meerderheid van 20 punten. In het noorden was de populistische kandidaat Parisi in de eerste ronde als winnaar uit de bus gekomen, voordat hij zijn steun voor Kast uitsprak. Desondanks slaagde Boric erin een aanzienlijk deel van die stemmen voor zich te winnen, waardoor de mijnregio weer een linkse stem uitbracht.
De internationale pers heeft de verkozen president omschreven als de linkse ‘millennial’ die de Chileense verkiezingen heeft gewonnen. Als 35-jarige is Boric de jongste president in de geschiedenis van het land. Een deel van de pers legde de nadruk op zijn sociaal-democratische programma, dat tegenover de conservatieve en reactionaire ideeën van Kast stond.
Vergelijkingen met andere groeperingen die representatief zijn voor het ‘nieuwe links’, zoals Podemos (Spanje) en Syriza (Griekenland), zijn al aan de orde van de dag. Aprueblo Dignidad, de regeringscoalitie van het Frente Amplio (het 'brede front') met de Communistische Partij, zal inderdaad een links-reformistisch karakter hebben, in een tijd van kapitalistische crisis waarin het kapitalisme geen bewegingsruimte heeft voor hervormingen. Dit zijn nieuwe politieke groeperingen die op het electorale toneel zijn verschenen in het kielzog van het fiasco van de traditionele partijen die in de voorgaande decennia regeerden. Zij wakkeren de hoop aan van lagen van de jeugd en de arbeiders die diepgaande hervormingen willen laten doorvoeren, maar deze progressieve regeringen slagen er niet in het keurslijf van het kapitalisme in crisis te doorbreken.
In de huidige context, na twee jaar van santitaire en economische crisis is er heel weinig speelruimte om belangrijke hervormingen door te voeren. Zeker indien de economische voorspellingen van een economische vertraging in 2022 uitkomen.
Boric sprak ook niet over ingrijpende hervormingen gepresenteerd. Hij heeft het over fiscale verantwoordelijkheid en verandering door middel van ‘langzame maar zekere stappen’. In zijn programma benadrukt hij:
"Onze regering zal prioriteit geven aan het hervinden van een traject van geloofwaardige begrotingsconsolidatie, met een geleidelijke en duurzame vermindering van het structurele begrotingstekort."
Hij wil bewijzen dat hij een goede manager is van de zakenbelangen van de kapitalistische klasse en wil zo de bourgeoisie geruststellen. Zijn boodschap aan de kapitalisten is:
"De sociale kloof moet geheeld worden, opdat het land kan groeien."
Zijn programma is, met andere woorden, een programma van klassenverzoening.
Kast slaagde erin de meest reactionaire, harde rechterzijde te verenigen, wiens belangen bedreigd waren door de volksopstand die begon te broeien in 2019. Het overlijden van de weduwe van Pinochet, Lucia Hiriart, slechts vier dagen voor de verkiezingen, plaatste de herinnering aan de dictatuur van Pinochet in het middelpunt van het politieke landschap. Na de uitslag van de eerste ronde, bracht de pro-Pinochet kandidaat Kast de verschrikkingen van de civiel-militaire dictatuur en de bedreiging van de democratische rechten van de onderdrukten in herinnering. In vergelijking hiermee leken de gematigde voorstellen van Gabriel Boric een episch alternatief.
Dit gevoel van urgentie werd zondag op de verkiezingsdag nog versterkt, toen de regering ervan werd beschuldigd het openbaar vervoer te hebben gesaboteerd om de stemming in arme en volksgemeenschappen te dwarsbomen. Een transportvakbondsleider legde uit hoe het beruchte manoeuvre werd uitgevoerd door de transportbedrijven: ze gaven de chauffeurs een vrije dag. Deze situatie gaf aanleiding tot solidaire initiatieven: mensen met auto’s gebruikten deze om mensen dichter bij hun stemlokaal te brengen. Zonder de toegepaste trucs had de opkomst misschien nog groter kunnen zijn.
Het is veelzeggend voor wat komen gaat dat het bedrijfsleven en de rechtervleugel bereid waren om buitenparlementaire methoden te gebruiken. We zagen dit in de manier waarop de leider van de vrachtwageneigenaren, Sergio Pérez, het voorstel voor het spoorwegvervoer in het Apruebo Dignidad-programma aanviel. Diezelfde reactionaire bazenorganisatie dreigde de aanvoer naar het land midden in de pandemie stop te zetten en drong aan op de militarisering van de Wallmapu (het Mapuche-gebied). In de periode die nu aanbreekt, is het belangrijk te onthouden dat alleen de solidariteit en de organisatie van de werkers de sabotage van de werkgevers kan verslaan.
De slogan van de beweging van oktober 2019 was "het is geen 30 pesos, het is 30 jaar". Het was een openlijke afwijzing van de partijen die na de dictatuur regeerden en het kapitalistische economische model van privatisering verdiepten en mensenrechtenschendingen onbestraft lieten. De eerste president na het einde van de dictatuur, de christen-democraat Patricio Aylwin, staat bekend om de uitdrukking:
"Rechtvaardigheid voor zover mogelijk."
Er werd een politiek van akkoorden gevoerd, van verzoening met de rechtervleugel en het grootkapitaal, wiens belangen werden vastgelegd in de grondwet van 1980, na de historische nederlaag van de Chileense arbeidersklasse in 1973.
Tijdens de zogehete Transición (overgang) werd ons het idee verkocht dat de dictatuur was gevallen met de volksraadpleging van het JA en het NEE van 1988, met potlood en papier. Het belang van massamobilisatie tijdens de dagen van nationaal protest werd begraven. De honderdduizenden mensen die hun leven waagden in de strijd tegen het dictatoriale regime in de hoop een beter leven te veroveren, werden vergeten. De christen-democratische president Aylwin, die de presidentiële sjerp van Pinochet kreeg, was een sleutelfiguur bij het organiseren van de staatsgreep in het congres tijdens de regering van de socialistische Allende in de jaren zeventig. Aan het einde van de dictatuur werden geheime afspraken gemaakt met de Concertación-partijen (voornamelijk de Socialistische en Christendemocratische) om de economische en ideologische pijlers van het oude model in stand te houden en de strijdkrachten onschendbaarheid te verlenen. Bij deze verkiezingen was de Concertación eensgezind in haar steun aan Boric.
Dertig jaar later, tijdens de Oktoberopstand in 2019, omarmde een nieuwe generatie die de dictatuur niet had meegemaakt, de ervaringen van de oudere generaties. Het idee was om voor eens en altijd een einde te maken aan het beleid van "rechtvaardigheid, voor zover mogelijk" en te strijden voor een leven dat echt de moeite waard is om te leven. De rechtse president Piñera verklaarde de oorlog aan de armen en de arbeiders. De woedende massa’s hadden via de algemene staking de regering in het nauw gedreven. Maar de akkoorden en de onschendbaarheid keerden terug. Het zogenaamde "Akkoord voor vrede en de nieuwe grondwet", waarin Boric een sleutelrol speelde, was een akkoord tussen de partijen van het regime om de misdadige regering van Sebastián Piñera te redden. In plaats van vrede werden de repressieve wetten voortgezet en bleef de Wallmapu gemilitariseerd. Piñera is nog steeds aan de macht, twee jaar na de opstand die tot doel had hem af te zetten. Nu zal Gabriel Boric de "eer" hebben om de presidentiële sjerp uit zijn handen te ontvangen.
Boric heeft bewezen een politicus te zijn die weet hoe hij op het juiste moment op de juiste plaats moet staan. Hij gaat een ‘dialoog’ aan om tot akkoorden te komen en voor zichzelf politieke carrière te maken. Op dit moment is hij de grootste haai die is voortgekomen uit de splitsingen, allianties en interne twisten van de groepen die onder de paraplu van het Frente Amplio zijn gegaan. De geschiedenisboeken zullen Boric vermelden als de profeet die dat ‘Akkoord’ tot stand heeft gebracht dat de ontsporing van de Oktoberopstand langs burgerlijke, institutionele lijnen markeerde. De regering-Boric vertegenwoordigt de kristallisering van de parlementaire weg van het ‘Akkoord’, niet de weg van de opstand van de massa's. In die zin vertegenwoordigt de triomf van Boric de afsluiting, door een akkoord aan de top, van de opstand van 2019.
De samenstelling van het nieuwe parlement geeft de volgende regering niet de vereiste meerderheid om haar hervormingen goed te keuren. Anderzijds hoopt Apruebo Dignidad nu het grondwettelijk proces tot een goed einde te brengen. Dit betekent noodzakelijkerwijs dat hij zijn toevlucht moet blijven nemen tot het afgewezen ‘akkoordenbeleid’.
De regering zal onder grote druk komen te staan van de straat. De verkiezingsbijeenkomst was bijna een feest. Er klonken slogans die de vrijlating eisten van de politieke gevangenen van de opstand van 2019 en het einde van het particuliere pensioenstelsel (AFP), waarop Boric gedwongen werd antwoorden te geven, die niet overtuigend waren. Hij werd ook uitgejouwd toen hij zei dat hij van plan was een dialoog met de rechtervleugel aan te gaan:
"We zullen bruggen bouwen met Kast zodat onze landgenoten beter kunnen leven.”
In werkelijkheid is het zo: hoe vriendelijker je bent voor rechts, hoe moediger rechts zich zal voelen om de achterstand in te halen en terug te vechten. Het verzet van rechts tegen inhoudelijke veranderingen zal de reactie van de massa's uitlokken. De regering zal onvermijdelijk moeten kiezen tussen het onderdrukken van de mobilisatie of erop vertrouwen dat zij het verzet van rechts overwinnen. Maar de massa's zullen verder gaan dan Boric’ programma van zelfbeheersing en fiscale verantwoordelijkheid. Ook de Communistische Partij zal voor een dilemma komen te staan: hoe kan zij met één been in de regering en met het andere op straat blijven staan?
Vergelijkingen met de regering Castillo in Peru zijn op zijn plaats. Castillo's programma met betrekking tot de mijnbouwbedrijven was radicaler dan dat van Boric. Net als Boric is Castillo in het congres in minderheid. Onder druk van de bourgeoisie, het leger, de burgerlijke publieke opinie en de multinationals is Castillo snel concessies gaan doen en heeft hij de meest vooruitstrevende punten van zijn programma laten varen. Boric lijkt dezelfde kant op te gaan.
De onderliggende sociale en economische crisis kan niet worden opgelost via hervormingen binnen het kader van het kapitalisme. Het is te verwachten dat er vroeg of laat belangrijke mobilisaties zullen komen voor de eisen van oktober 2019 die nog niet zijn ingewilligd. De nederlaag van Kast vergroot het vertrouwen van de massa's. Wat nu via electorale kanalen tot uiting is gekomen, zal tot uiting komen in eisen aan de nieuwe regering en in mobilisering van de massa's wanneer zij met halve maatregelen worden geconfronteerd.
De watercrisis zal blijven verergeren. De Wallmapu zal verder gemilitariseerd worden, wat leidt tot een steeds complexer conflict. De decriminalisering van abortus zal een eis blijven van de feministische en vrouwenbeweging. We zullen waarschijnlijk getuige zijn van een toename van het aantal arbeidsconflicten over lonen en arbeidsomstandigheden.
Het gebrek aan vastberadenheid van Gabriel Boric om radicale veranderingen door te voeren om de levensomstandigheden te verbeteren zal aan het licht komen. Voor een grondige transformatie van de samenleving moeten we een einde maken aan het kapitalistische systeem en een arbeidersregering instellen. We kunnen alleen vertrouwen op de kracht van de mobilisaties en de zelforganisatie van de arbeidersklasse. De sleutel is het opbouwen van een revolutionair leiderschap dat opgewassen is tegen de taken die de arbeidersklasse in de Oktoberopstand op zich heeft genomen.
De metaalarbeiders van Cádiz voeren een prachtige strijd ter verdediging van hun koopkracht en vormen zo een baken van inspiratie voor alle arbeiders van Spanje. Geconfronteerd met de hebzucht van de bazen, de politierepressie en de aanvallen van de omgekochte pers, zijn de arbeiders vastbesloten om tot het einde door te vechten.
De Labour-conferentie is afgelopen. Waarschijnlijk zal ze beschouwd worden als een beslissend moment voor de partij. De rechtervleugel is duidelijk dolgelukkig met het resultaat. Ondertussen is links, ondanks het winnen van wat stemmen, erg op de terugtocht. In veel opzichten betekend deze conferentie het einde van het Corbynisme.
Op 12 september vond in Amsterdam een mars tegen de wooncrisis die zich uit in torenhoge huur-en koopprijzen, racisme op de huurmarkt en jarenlange wachtlijsten voor sociale woningen.
Hoewel het onze media grotendeels ontgaan is, stond in Chili het derde weekend van mei in het teken van de nieuwe grondwettelijke vergadering die verkozen werd. De belofte om de grondwet te herschrijven, die nog nagenoeg dezelfde is als onder de dictatuur van Pinochet, was een toegift aan de opstandige beweging uit oktober 2019.
De staat Israël werd kunstmatig opgericht aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Omdat Israël vandaag de dag de belangrijkste bondgenoot is van het westerse imperialisme in het Midden-Oosten, lijken sommige mensen te denken dat Israël is opgericht met de volledige steun van het imperialisme. In feite lag de oprichting van de staat Israël iets gecompliceerder dan dit. De gruwelijke ontstaansgeschiedenis van het Israëlisch-Palestijns probleem is ook bepalend voor het vinden van een oplossing.
De situatie in Cuba is ernstig. Op zondag 11 juli vonden er in verschillende Cubaanse steden en plaatsen protesten plaats die in de internationale media veel aandacht hebben gekregen (hoe kan het ook anders?). Waar komen deze protesten vandaan? Wat is hun karakter? Hoe moeten we hier als revolutionairen op reageren?
De uitslag van de recente verkiezingen in Groenland betekent een verwerping van de genadeloze plundering van de grondstoffen van het land door multinationals. De lage opkomst laat echter ook een onderliggende radicalisering en een ontevredenheid over het hele systeem, de politieke elite en het Deens kolonialisme zien.
Bron: Anadolu
Tijdens de pandemie vinden er verkiezingen plaats in twee zwaar getroffen buurlanden. De verkozen kandidaten in Peru en Ecuador laten de scherpe politieke polarisatie en diepe onvrede met de status quo zien.
De overwinning van Pedro Castillo in de Peruaanse presidentsverkiezingen is een grote politieke aardbeving, die een enorme sociale en politieke polarisatie in het Andesland weerspiegelt.
Terwijl we dit schrijven [14 mei] , worden de bombardementen op Gaza door de Israëlische defensiemacht (IDF) opgevoerd. Duizenden bommen worden zonder blikken of blozen afgevuurd door de machtigste militaire kracht in het Midden-Oosten, boven een van de dichtst bevolkte en armste gebieden ter wereld. Intussen vallen lynchbendes van extreemrechtse zionistische kolonisten en fascistisch tuig, met medeplichtigheid of openlijke steun van de Israëlische staatstroepen, Palestijnse wijken aan in Israël zelf. Hierbij vernielen zij huizen, eigendommen en winkels, slaan ze onschuldige mensen in elkaar en doden ze hen, enkel omdat zij Palestijn zijn, in een golf van racistische terreur die alleen als een pogrom kan worden omschreven.
De mensen in Gaza kunnen nergens anders heen en hebben gebrek aan alles - energie, schoon water, basale medische voorzieningen voor ziekenhuizen, zelfs voedsel - omdat zij zijn onderworpen aan een blokkade die alleen al in de afgelopen paar maanden honderden slachtoffers heeft geëist. Niet eens de minste verontwaardiging of "morele afkeuring" - laat staan enige concrete maatregel - wordt ooit geuit door de westerse imperialistische mogendheden, of het nu de VS betreft of het "beschaafde" Europa, over het lijden dat de Israëlische regering dagelijks veroorzaakt voor de Palestijnse bevolking in Gaza, op de Westelijke Jordaanoever, in Oost-Jeruzalem en op het grondgebied van Israël zelf. Ook de hypocrisie van de reactionaire marionettenregimes van het imperialisme in Riyad, Dubai, Amman en Caïro komt aan het licht.
Integendeel, de dagelijkse nachtmerrie van tientallen jaren imperialistische "vrede" wordt verergerd met steeds meer bloedig imperialistisch geweld, dat erop gericht is het verzet van het Palestijnse volk te breken. De Israëlische heersende klasse gebruikt zowel "vrede" als oorlog om haar reactionaire doel na te streven van etnische zuivering van een gebied dat zij als haar eigendom ziet. Haar motto is "wat wij hebben, houden wij" - "Eretz Israël", gezuiverd van de ongemakkelijke aanwezigheid van de Palestijnse bevolking. Dit project van etnische zuivering en institutionele discriminatie is vastgelegd in de colofon van de racistische Joodse natiestaat-wet die in de zomer van 2018 door Netanyahu is aangenomen en door Amerikaanse president Donald Trump is gezegend.
Zoals altijd is de waarheid het eerste slachtoffer van elke oorlog. De mainstream internationale media, die worden gecontroleerd door de kapitalisten, herhalen de oude, grijsgedraaide plaat die oproept tot "beëindiging van het geweld aan beide kanten", en erkennen het recht van Israël om "zichzelf te verdedigen", alsof de "twee kanten" ook maar enigszins met elkaar kunnen worden vergeleken. Doen alsof men "neutraal" is in een situatie als deze, komt neer op het kiezen van de kant van de onderdrukker tegen de onderdrukten.
Ze noemen het oorlog, maar dit is geen "oorlog". Het is de eenzijdige poging om het legitieme verlangen van het Palestijnse volk naar een thuisland en de verdediging van zijn fundamentele mensenrechten tot de grond toe af te breken. Het is een normaal kenmerk van de imperialistische "vrede" dat elke poging van Palestijnse arbeiders en jongeren om zich vreedzaam te verzetten tegen de dagelijkse onderdrukking, wordt gecriminaliseerd en beantwoord met meedogenloze en gewelddadige onderdrukking.
Dit is de afgelopen weken steeds duidelijker geworden door de onderdrukking van de massabeweging tegen de uitzettingen in de wijk Sheikh Jarrah in Oost-Jeruzalem. Deze werd opgevolgd door de wrede aanval van de repressieve strijdkrachten van de Israëlische staat op vreedzame gelovigen die op provocerende wijze de toegang werd ontzegd tot het Al Aqsa Tempelbergcomplex in Jeruzalem - het belangrijkste religieuze centrum voor moslims - precies aan het einde van de ramadan.
Deze laatste provocatie was bedoeld om een conflict met Hamas uit te lokken. Het was een weloverwogen beslissing van Netanyahu, een wanhopige poging om zijn reputatie als sterke man van Israël te herstellen en de vorming van een coalitieregering waarvan hij zou worden uitgesloten te voorkomen. Het is niet de eerste keer dat Netanyahu de kaart van de anti-Palestijnse haat uitspeelt om de Israëlische heersende klasse en de staat te verenigen en de massa van de Joodse bevolking in Israël en daarbuiten te dwingen om de meest reactionaire maatregelen van zijn regering te steunen in naam van de "veiligheid".
De voorlopige cijfers van 119 door Israëlische bommen gedode Palestijnen (waaronder 31 kinderen en 19 vrouwen) spreken voor zich. De bewering van de IDF dat "militaire doelen worden bereikt" is volkomen hypocriet, en de pure wanverhouding en het onevenredige evenwicht van de strijdkrachten in deze zogenaamde oorlog wordt blootgelegd.
Ook zijn er zeven Israëli's gedood (onder wie twee Palestijnen die geen schuilkelder in hun buurt hadden) als gevolg van de honderden raketten die Hamas op Israël heeft afgevuurd. Het afvuren van deze raketten is volkomen contraproductief voor de Palestijnse strijd en dient alleen om Netanyahu te versterken, door Israëlische arbeiders in de armen van de Israëlische staat te drijven. Als marxisten en internationalisten staan wij niet neutraal of boven partijen in een dergelijk conflict. Wij verdedigen het recht van de Palestijnen op een thuisland en hun recht om zich te verzetten tegen onderdrukking en hun bestaansmiddelen te verdedigen met alle nodige middelen. Het geweld van de onderdrukten kan nooit gelijk worden gesteld aan dat van de onderdrukkers.
Een zeer belangrijk kenmerk van de recente protesten is dat er vooral Palestijnen bij betrokken zijn die zich in ongekende aantallen binnen de Groene Lijn bevinden. Dat wil zeggen dat het gaat om mensen die legaal (tweederangs) Israëlisch staatsburger zijn. Deze beweging wordt aangevoerd door een nieuwe generatie strijders die de mislukte strategieën van het zogenaamde leiderschap van het Palestijnse volk, zowel Fatah als Hamas, afwijzen.
Wat ook anders is dan in het verleden, is de context waarin dit plaatsvindt. Steeds meer arbeiders en jongeren over de hele wereld, ook Joodse arbeiders en jongeren, hebben de afgelopen periode de leerschool van staatsrepressie van massabewegingen in hun eigen land ervaren. Door hun eigen ervaringen beginnen zij door de leugens van de mainstream media heen te prikken. Het verzet van het Palestijnse volk in Israël heeft voor de ogen van miljoenen mensen over de hele wereld de ware aard onthuld van het onderdrukkingsmechanisme dat de Israëlische staat heeft opgezet om de bestaansmiddelen en legitieme verlangens van de Palestijnen te wurgen. Dit vindt weerklank in de revolutionaire stemming die zich overal in de samenleving ontwikkelt.
Wereldwijd worden er massademonstraties tegen de aanval op Gaza en de anti-Palestijnse pogroms georganiseerd. Terwijl wij dit schrijven, proberen duizenden Palestijnen vreedzaam Israël binnen te komen over de Jordaanse grens om hun broeders en zusters in Palestina te steunen. Tegelijkertijd stellen zij de hypocrisie aan de kaak van de Arabische regimes en hun zogenaamde "steun voor de Palestijnse zaak".
Het is de plicht van de internationale arbeidersbeweging om het verzet van de Palestijnse massa’s te steunen en de leugens en belangen die worden verdedigd door alle kapitalistische regeringen, vooral in de belangrijkste imperialistische landen, aan de kaak te stellen. Verdediging van de Palestijnse rechten zal nooit voortkomen uit de hypocriete oproepen tot "vrede" en "onderhandelingen" van de VN of welke imperialistische macht dan ook. In feite kan er nooit vrede en een einde komen aan de huidige nachtmerrie zolang het kapitalisme en imperialisme nog steeds de planeet domineren. Er kan geen permanente oplossing zijn voor het lijden van het Palestijnse volk totdat het kapitalisme wordt omvergeworpen in de imperialistische kernlanden over de hele wereld.
We moeten deze beweging beschouwen als onderdeel van de internationale revolutionaire opstand tegen het kapitalisme. Netanyahu's gok kan averechts werken vanwege de combinatie van de mobilisaties die zich binnen Israël en internationaal ontwikkelen. Bezorgd over de massabeweging die zich ontwikkelt onder de Palestijnen op het grondgebied van Israël, zijn het leger van de IDF en de Israëlische heersende klasse verdeeld over het al dan niet voortzetten van de aanval op Gaza door te doen alsof ze hun doelen bereikt hebben. Tegelijkertijd dreigen ze het leger in Gaza in te zetten, zoals ze deden in 2014, toen ze meer dan 2.300 Palestijnen vermoordden. Als ze dat proberen, zal het willekeurige moorden nog verder escaleren en met nog meer verontwaardiging worden onthaald.
Wat we vandaag zien in Israël en Palestina is niets minder dan de vergiftigde vrucht van de imperialistische "vrede". De Palestijnse bevolking wordt geleidelijk onteigend en verstikt door de toenemende wurggreep van een systeem dat is ontworpen om hen te marginaliseren. Hierbij vertrouwt Netanyahu op de zionistische extreemrechtse vleugel, inclusief zijn fascistische periferieën, en verzamelt hij steun van de Joodse kolonisten. Door hun concessies te doen, heeft hij zijn politieke fortuin ingezet voor hun zaak en zodoende hun acties nog meer aangemoedigd.
Israël zit vast in een institutionele crisis, waarbij de derde verkiezing op rij niet in staat is om een duidelijke meerderheid te behalen. Tot dusverre is Netanyahu in staat geweest om door de stormachtige wateren te navigeren en zijn aanklacht wegens corruptieschandalen te overleven. Hij wordt echter steeds wanhopiger. Zijn aartsvijand generaal Benny Gantz verloor alle geloofwaardigheid die hij had gewonnen met zijn eerdere anti-corruptiepolemiek tegen Netanyahu, toen hij besloot om met hem een coalitieregering aan te gaan. Gantz probeert nu nog extremer anti-Palestijns over te komen dan zijn rivaal en benadrukt zijn staat van dienst als de voormalige opperbevelhebber van het bloedbad in Gaza in 2014. Er werd een nieuwe poging gelanceerd om de politieke impasse te doorbreken door Yair Lapid te benoemen om een nieuwe regering te vormen zonder Netanyahu, maar het is op een sisser uitgelopen.
De Israëlische staat is machtig, maar er zijn duidelijke aanwijzingen dat er zich in het hart van de zionistische staat een crisis ontwikkelt.
Israël zit vast in een institutionele crisis, waarbij de derde verkiezing op rij niet in staat is om een duidelijke meerderheid te behalen. Tot dusverre is Netanyahu in staat geweest om door de stormachtige wateren te navigeren en zijn aanklacht wegens corruptieschandalen te overleven. Hij wordt echter steeds wanhopiger. Zijn aartsvijand generaal Benny Gantz verloor alle geloofwaardigheid die hij had gewonnen met zijn eerdere anti-corruptiepolemiek tegen Netanyahu, toen hij besloot om met hem een coalitieregering aan te gaan. Gantz probeert nu nog extremer anti-Palestijns over te komen dan zijn rivaal en benadrukt zijn staat van dienst als de voormalige opperbevelhebber van het bloedbad in Gaza in 2014. Er werd een nieuwe poging gelanceerd om de politieke impasse te doorbreken door Yair Lapid te benoemen om een nieuwe regering te vormen zonder Netanyahu, maar het is op een sisser uitgelopen.
De macht van de VS in de regio was echter ook decennialang gebaseerd op het voorwendsel ‘onpartijdig’ te zijn met betrekking tot de Palestijnse kwestie. Op deze manier heeft het Amerikaans imperialisme met succes de Palestijnse strijd voor nationale bevrijding gevangen gezet, door het Palestijnse leiderschap een aantal 'vredesakkoorden' op te leggen onder druk van een grote coalitie van bondgenoten in de regio (de reactionaire Arabische regimes in Jordanië, Egypte, Saudi-Arabië, de Golfstaten, enz.). Dit leidde tot de akkoorden van Oslo en Madrid in 1993 en de vorming van de Palestijnse Autoriteit, die de marxisten destijds reeds ontmaskerden als een dodelijke val voor de nationale aspiraties van de Palestijnse massa’s.
Voormalig Amerikaans president Trump liet die schijnvertoning varen door Jeruzalem als onverdeelde hoofdstad van Israël en de racistische nationale wet van de Joodse staat te erkennen. Hij maakte een vreugdevuur van 70 jaar Amerikaans buitenlands beleid in de regio en liet zo het hele idee van een tweestatenoplossing voor de Palestijnse kwestie kelderen. Dit culmineerde in Trumps groteske 'Deal of the Century' en de zogenaamde Abraham-akkoorden.
Aan de Palestijnen werd een sterke boodschap overgebracht: "Als u uw levensonderhoud wilt verdedigen, kunt u alleen op uw eigen krachten vertrouwen". Het werd ontvangen en begrepen. Dit is de basis voor het onverwachte verzet en de opleving van de strijd in het licht van de voortdurende provocaties van de afgelopen maanden. Tevens is het de basis waarop de internationale revolutionaire beweging van de jeugd en de arbeidersklasse zich tegen imperialisme, kapitalisme en onderdrukking over de hele wereld moet opbouwen.
De Internationale Marxistische Tendens is volledig solidair met het Palestijnse volk terwijl het opnieuw lijdt onder een barbaarse aanval van de Israëlische strijdkrachten, en verwerpt alle excuses die de regering-Netanyahu heeft aangedragen in een poging om de dood en vernietiging die ze toebrengt te rechtvaardigen. Het Palestijnse volk heeft recht op een vaderland en zolang dit niet is verwezenlijkt, zal het conflict voortduren. De zionistische heersende klasse van Israël zal de Palestijnen echter nooit een echt thuisland geven. Daarom moet zij omvergeworpen worden. Om dat te bereiken, moet de Israëlische samenleving verdeeld worden volgens klassenlijnen.
Israël is een van de meest ongelijke samenlevingen ter wereld. Dezelfde heersende klasse die de Palestijnen onderdrukt, valt ook de levensstandaard van de Israëlische arbeiders en jongeren aan. Vorig jaar zagen we massale protesten tegen Netanyahu. De revolutionaire mobilisatie van de Palestijnse massa's moet worden ondersteund door de anti-imperialistische en antikapitalistische beweging van de arbeidersklasse over de hele wereld.
De Palestijnse arbeiders en jongeren hebben ook het recht om zichzelf en hun buurten te verdedigen tegen de aanvallen die tegen hen ontketend zijn door de fascistische bendes van zionistische kolonisten met medeplichtigheid van de Israëlische staat. Dit gebeurt al met het opzetten van burger- of volkscomités voor zelfverdediging in Haifa en andere steden.
Elke stap in de richting van gezamenlijke klassenstrijd door Palestijnse en Joodse arbeiders en jongeren, die breken met de zionistische staat, moet worden aangemoedigd en ondersteund. Alleen op die manier kan het zionistische bewind beëindigd worden en begonnen worden met de oprichting van een staat die gelijke rechten verleent aan zowel de Joden als de Palestijnen.
Dit zal echter alleen mogelijk zijn in een staat die wordt gecontroleerd door gewone werkende mensen, zowel Joden als Palestijnen, en dat betekent een socialistische staat waar geen bevoorrechte heersende elite aan de macht is.
In min of meer 48 uur zagen we zowel de aankondiging als afkondiging van de Super League. Dit was een plan van de 12 CEO’s van de 12 rijkste Europese voetbalclubs, om een alternatief voor de Champions League te creëren, omdat “het voor supporters veel interessanter is om wedstrijden van hoog niveau te kijken, zoals Manchester UTD tegen Real Madrid, dan om deze twee teams tegen mindere teams te zien spelen.” In werkelijkheid zochten de CEO’s gewoon een manier om meer geld te verdienen, zoals altijd.
Elk jaar komen de groten der aarde naar de besneeuwde heuvels van Davos voor het World Economic Forum. In verband met de pandemie moest het Forum dit jaar echter online plaatsvinden. Dit was weinig indrukwekkend vergeleken met het circus dat normaliter in de Zwitserse Alpen plaatsvindt, met tickets van $19.000. Het was een kleinschaliger, openbaar event, zonder het netwerken of het overleg achter gesloten deuren.
In Myanmar is een revolutie aan de gang. De massa’s tonen enorme moed tegenover het brutale geweld van de militaire junta. Arbeiders en jongeren bereiden zich voor om zichzelf te verdedigen en werken samen met de organisaties van onderdrukte etnische groepen.
De verkiezingen van 17 maart zijn met grote voorsprong gewonnen door Mark Rutte’s VVD, die nu samen met D66 de formatie gaat starten van een kabinet-Rutte IV. De grote nederlaag voor de ‘linkse’ partijen toont aan dat er grote nood is aan een klassenalternatief voor Rutte.
De gebeurtenissen in het Verenigd Koninkrijk en in Chicago toonden aan dat onderwijsvakbonden tijdens het hoogtepunt van de pandemie de veiligheid van het onderwijspersoneel en van leerlingen konden garanderen. Dat deden ze door strijdbaar in te gaan tegen politici die vooral bekommerd zijn om ouders aan het werk te houden.
Met een snelle staatsgreep tegen Aung San Suu Kyi (ASSK), hebben de generaals van Myanmar de kwijnende illusie van de liberalisering van het land onder Amerikaanse overheersing, om zeep geholpen. Intussen is de beweging tegen het militaire regime op gang gekomen en die neemt meer en meer revolutionaire proporties aan.
Op 17 maart vinden de eerste landelijke verkiezingen plaats sinds het begin van de coronacrisis. Lees de verklaring en stemadvies van Revolutie (IMT-Nederland).
Nederland wordt opgeschrokken door rellen tegen de lockdown en avondklok. Hoe moeten we dit analyseren?
Op 6 januari werd het Capitool bestormd door een meute uiterst rechtse aanhangers van president Trump. Wat is er gaande in het land dat zichzelf traditioneel als 'het meest democratische' beschouwt? Lees hier de verklaring die onze Amerikaanse zusterorganisatie de volgende dag schreef.
Ethiopië riskeert uiteen te vallen. Dit zal verstrekkende gevolgen hebben voor de Hoorn van Afrika.
Sinds begin november wordt er een ware coup gepleegd in de Nederlandse arbeidersbeweging. Eerst stootte de Socialistische Partij haar eigen jongerenorganisatie Rood af, nadat een kandidaat van het Communistisch Platform tot voorzitter werd verkozen. Ook de FNV-leiding ging dezelfde toer op: de strijdvaardige kandidaat Niek Stam (FNV Haven) werd op bureaucratische manier uitgesloten van de voorzittersverkiezingen.
Blijf scherp, analyseer de wereld. Schrijf je in voor onze volgende online-discussie.
In heel Zuid-Amerika is er al enige tijd onrust en veel protesten. Wat is er daar aan de hand? We zien de overwinning van de socialistische partij MAS in Bolivia, in Chili stemt zo'n 78% voor een nieuwe grondwet en de massa's blijven op straat komen in Haïti en Colombia. Daarbovenop heeft Venezuela op 6 december parlementsverkiezingen. Is links weer aan zet? Welke gevolgen hebben deze opstanden voor de rest van het continent?
In de uiteenzetting via Zoom wordt dit en meer besproken.
Schrijf je in via: https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLScbqUmflcSAwLd-VNFFBWA-aFFuQsNHZHD954NvGkCUIzqzvQ/viewform?fbclid=IwAR0PbvcnzFejMtsVgt4P1PixH6t9IdjO5jDkDq4xWvCZJn4HQaGon2NQ6tE
De Amerikaanse verkiezingen liggen eindelijk achter ons. Na 4(!) dagen van chaos, waar iedereen met volle aandacht op de telling van 4 staten aan het wachten was, is Biden eindelijk als de overwinnaar bestempeld.
De moord op Samuel Paty van afgelopen vrijdag bracht een golf van verontwaardiging over Frankrijk teweeg. Dit is de eerste keer dat een dergelijke aanslag wordt gepleegd tegen een leraar. Het onderwijspersoneel is in shock, verscheurd tussen walging, angst en woede.
We vragen arbeiders, studenten, activisten en organisaties over de hele wereld om hun solidariteit te tonen met de strijd in Haïti door deze uitspraak te delen, foto's te maken en eigen uitspraken te doen op sociale media met behulp van de hashtags #SolidaritéAvecLaLutteEnHaïti en #ABasLeRégimeMoïse. Om de naam van uw organisatie toe te voegen aan het statement kunt u contact opnemen met Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..
Na maanden van discussies, verlamming en botsingen binnen de Europese Raad, werd eind juli eindelijk een akkoord bereikt: er wordt €750 miljard verdeeld in de vorm van leningen en subsidies, om Europese landen bij te staan tijdens de zwaarste crisis die Europa heeft getroffen sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. De vraag is: wie betaalt de rekening?
Vanaf begin augustus, nu al een maand lang, doet een ongeziene protestbeweging het presidentieel paleis van “de laatste dictator van Europa” daveren. De straatprotesten gaan gepaard met een stakingsbeweging van proportie. De stakende arbeiders hebben ook overkoepelende stakingscomités opgericht om hun eigen eisen naar voor te brengen. Deze verder ontwikkelen, zal nodig zijn om de beweging uit de invloedssfeer van de liberale Svetlana Tikhanovskaya en het gulzige Europese grootkapitaal te houden.
In Italië raakte een week geleden bekend dat de platformen Uber Eats, Deliveroo, Glovo en JustEat een 'piratenakkoord' hebben ondertekend met de schijnvakbond UGL (Unione Generale del Lavoro). Na spoedig protest in verschillende steden door koeriers en hun echte vakbonden, werd de zogenaamde ‘piratenovereenkomst’ door het Ministerie van Arbeid geschrapt.
De Braziliaanse afdeling van de Internationale Marxistische Tendency is geconfronteerd met een online aanval van een anoniem individu in een poging om onze revolutionaire ideeën het zwijgen op te leggen.
De Libanese regering is onder druk van de massa's afgetreden. Dit is een inspirerende prestatie, maar de revolutie moet hier niet stoppen. In plaats daarvan zou ze de macht met haar eigen handen moeten grijpen.
Op 25 mei 2020 werden in Suriname verkiezingen gehouden. De partij van Desi Bouterse, de Nationale Democratische Partij (NDP), kreeg van de kiezers een flinke klap en verloor maar liefst tien van haar zesentwintig zetels in De Nationale Assemblée (DNA). Deze uitslag markeert het einde van het tweede Bouterse-tijdperk.
Toen China op 21 mei 2020 de ‘National Security Law’ in werking liet treden, met daarin een aantal anti-democratische maatregelen, kende de beweging die initieel opstond uit de uitleveringswet en de parapluprotesten een heropleving. Dat deze wet volledig buiten de LegCo in werking treed, en in het midden van de pandemie, toont hoe hard Peking het spel speelt.
Update 1 augustus: Amin is door de Pakistaanse Sindh Rangers vrijgelaten. Dit is een overwinning, mogelijk gemaakt door de internationale solidariteit die snel werd georganiseerd in alle uithoeken van de wereld. Het zal de Pakistaanse activisten moed geven dat ze zich tegen de terreur van de Pakistaanse staat kunnen verzetten.
Sinds een aantal dagen is het onrustig op Curaçao. Er zijn berichten van rellen, plunderingen en gevechten met de politie. De Nederlandse staat helpt nu de eilandregering om de “orde te handhaven” door de inzet van Nederlandse mariniers. Wat is er aan de hand?
In 2018 en 2019 ging er een stakingsgolf door het Amerikaanse onderwijs. West Virginia beet de spits af, gevolgd door Oklahoma, LA, Chicago enzovoort. Vaak leidden de stakingen tot indrukwekkende overwinningen. ACOD-militant Wim Benda verdiepte zich in deze strijd om te achterhalen wat wij daaruit kunnen leren.
Dit interview verscheen in het juninummer van Tribune, het maandblad van ACOD.
De corona-crisis zorgt voor onenigheid binnen de Amerikaanse strijdkrachten. Dit is een zorgwekkende ontwikkeling voor de kapitalistische klasse en een voorbode van de komende explosieve ontwikkelingen. Het is een kenmerk van de revolutionaire geschiedenis dat individuele soldaten worden beïnvloed door de algemene stemming in de samenleving en dat ze een sleutelrol kunnen spelen in de klassenstrijd.
Koning Willem-Alexander verklaarde op 10 maart tijdens een staatsbezoek aan Indonesië dat hij namens Nederland zijn verontschuldigingen wilde aanbieden voor het geweld van Nederlandse zijde tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd.
Door al het nieuws over de gigantische crises die op ons afkomen, en de vele banale opmerkingen over “het nieuwe normaal”, zou men haast vergeten hoe gruwelijk “het oude normaal” was. Lenin beschreef het kapitalisme lang geleden als een “eindeloze verschrikking”. De zogenaamde “vluchtelingencrisis” bewijst al jaren de juistheid van deze uitspraak. Met de komst van COVID-19 gaat de situatie waarin migranten gedwongen verkeren, slechts van kwaad tot erger.
Volgens de voorzitter Aziz Ghali van mensenrechtenorganisatie Association Marocaine des Droits de l'Homme, houdt het Marokkaanse regime momenteel meer dan 500 mensen gevangen omwille van politieke redenen. Deze groep van mensen is heel divers, met o.a. leden van de Hirak Rif beweging, leden van de beweging van Jaradah, rappers, bloggers en een journalist.
In Brazilië is een ernstige politieke crisis uitgebroken. De minister van Justitie Moro trad gisteren af nadat president Bolsonaro het door Moro voorgedragen hoofd van de federale politie Valeixo had ontslagen.
De doorbraak van de coronapandemie in Afrika, Azië en Latijns-Amerika zal catastrofaal zijn.
Bernie Sanders ligt uit de race. Dit is een enorme klap voor miljoenen mensen die hoopten dat zijn campagne een weg vooruit zou bieden - een manier om te vechten tegen de miljardairs die de VS regeren. Maar het is ook een keerpunt. Voor miljoenen zal dit de laatste druppel zijn. Dit is de laatste keer dat ze proberen te werken binnen het tweepartijensysteem van de kapitalisten.
Washington escaleert de bedreigingen tegen Venezuela. Het US Department of Justice klaagde president Maduro en andere hoge ambtenaren aan op basis van uitvergrote beschuldigingen omtrent, onder andere, drugssmokkel. President Trump liet meteen weten dat hij oorlogsschepen naar de Caraïben zou sturen om de “drugshandel” te bestrijden voor de kust van Venezuela
Meer dan twintig jaar geleden, aan de vooravond van de invoering van de euro, voorspelde de marxistische tendens dat de gemeenschappelijke munt, geconfronteerd met nieuwe en onoplosbare problemen, "zou uiteenvallen te midden van wederzijdse verwijten". Die verwijten begonnen afgelopen donderdag [26 maart] in een vijfenhalf uur durende online vergadering van EU-leiders.
De volgende verklaring van de International Marxist Tendency legt uit hoe het kapitalisme volledig gefaald heeft in het bestrijden van de crisis van het coronavirus en hoe het daarbij de levens van miljoenen mensen op het spel zet. In zo’n situatie zijn halve maatregelen en sleutelen aan het systeem zinloos. Alleen drastische maatregelen zullen voldoende zijn om de naderende dreiging af te wenden.
