Internationaal

Het leek erop dat alles op voorhand afgesproken was. De Catalaanse president, Carles Puigdemont, zou naar het Catalaans Parlement komen en daar de onafhankelijke republiek afkondigen, waartoe hij door de uitslag van het referendum van 1 oktober verplicht was.

De brutale politierepressie slaagde er niet in het Catalaanse referendum te verhinderen: honderdduizenden maakten vastbesloten komaf met alles wat hen verhinderde om te gaan stemmen. Waar we gisteren in Catalonië getuige van waren was aan de ene kant het afschrikwekkende gelaat van het Spaanse regime, de zgn. “overgang” aan het einde van het Franco tijdperk, en aan de andere kant de massa mobilisatie en zelforganisatie van het Catalaanse volk om gebruik te maken van hun recht op zelfbeschikking.

Op 1 augustus viel de Argentijnse Nationale Gendarmerie een wegblokkade aan van demonstranten van de inheemse Mapuches, die demonstreerden tegen het landbeleid van de multinational Benetton. Hierbij werd de activist Santiago Maldonado gearresteerd, die nu is 'verdwenen'. Dit heeft geleid tot een massabeweging van honderdduizenden Argentijnen tegen de regering-Macri.

De crisis in Venezuela bedreigt de verworvenheden van de Bolivariaanse revolutie. Nadat president Maduro verkiezingen voor een Grondwetgevende Vergadering op 30 juli aankondigde, riepen de VS en EU op tot het niet erkennen van deze Vergadering. Didier Reynders, beweert ‘zeer bezorgd te zijn’ over de toestand in Venezuela. Wij zijn daarentegen solidair met de Venezolaanse revolutie!

Op vrijdag 11 en zaterdag 12 augustus 2017 werd Charlottesville (VS) de verzamelplaats van tal van extreemrechtse groeperingen, gaande van de Alt-Right tot de Ku Klux Klan. Ze kwamen hun ongenoegen uiten na de beslissing1 van het stadsbestuur om het standbeeld van Robert E. Lee te verwijderen.2 Op vrijdagavond werd de toon meteen gezet. De extreemrechtse ‘betogers’ hitsten elkaar op met slogans als: ‘White lives matter’, Jews will not replace us’ en uiteraard ‘blood and soil’. 3 Ook tal van tegenbetogers waren naar Charlotresville afgezakt om de verwerpelijke ideeën, gepropageerd door de extreem rechtse betogers, van antwoord te dienen.

Onvoorspelbaarheid is het nieuwe normaal in de politiek en het zijn natuurlijk niet enkel positieve verrassingen die het huidig tijdsgewricht voor ons in petto heeft. De meest ingrijpende verrassing was wel de verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten. Wie dacht dat de reactionaire ideeën van Trump slechts verkiezingspraat waren, was er dadelijk aan voor de moeite.

De Britse verkiezingen van 8 juni 2017 hebbende trend bevestigd die er de laatste week van de campagne al zat aan te komen. De Conservatieven van premier May verloren hun absolute meerderheid. Zij blijven wel de grootste partij met 319 zetels (min 11). Er zijn echter 326 zetels nodig voor een absolute meerderheid. Labour wint 29 zetels en komt op 261 zetels. Dit is ongetwijfeld een persoonlijke overwinning voor Jeremy Corbyn, wiens campagne tienduizenden op de been bracht tijdens massameetings.

Een steeds terugkerend verschijnsel plaagt de Westerse democratieën: verkiezingen kunnen niet meer voorspeld worden. De kandidaten van de heersende klasse krijgen het steeds moeilijker gedurende een verkiezingscampagne.

Het regime slaat hard in op de opstandige Rif. De Marokkaanse lente bloeit opnieuw op.

Afgelopen vrijdag, 26 mei, werden de gelovigen in de moskeeën van Al Hoceima verrast en kwaad gemaakt toen zij de preken van de religieuze leiders hoorden.

Midden mei heeft een enorme cyberaanval tegen grote bedrijven en publieke instellingen plaatsgevonden. Nalatigheid van overheden en bedrijven gaf hackers de mogelijkheid om gegevens op honderdduizenden computers te versleutelen. Dit gebeurde met behulp van tools die zijn ontwikkeld door de Amerikaanse veiligheidsdienst NSA.

Op woensdag 24 mei 2017, riep een uiterst rechtse opponent van de Bolivariaanse regering in Venezuela op tot geweld tegen Erik Demeester, coördinator van de campagne Handen Af van Venezuela in België.

De Bolivariaanse revolutie in Venezuela heeft met de ergste crisis af te rekenen sinds de verkiezing van president Chávez in 1998. De rechtse oppositie voert de voorbije 40 dagen ononderbroken gewelddadige protesten aan tegen de regering en de provocatieve verklaringen van Washington en rechtse Latijns Amerikaanse regimes doen er nog een schepje bovenop. De bedoeling is duidelijk: de huidige regering met alle mogelijke middelen ten val brengen!

Na de meest chaotische presidentiële verkiezingen van de Vijfde Republiek, werd een nieuw staatshoofd verkozen. Na de eerste stemronde was de winnaar van de tweede ronde al bekend. Miljoenen linksgezinden hebben voor Macron gestemd enkel om de nederlaag van Le Pen te verzekeren. De fout ligt hier bij vele linkse- en vakbondsleiders die hen geen concreet alternatief boden. De meesten gingen zelfs zo ver dat ze opriepen om voor Macron te stemmen. Desondanks zijn de 20,7 miljoen stemmen voor Macron geen positief politiek signaal. Macron heeft in de tweede ronde veel stemmen gekregen van supporters van Fillon, Hamon en Mélenchon. Zijn steun bestaat uit een mengelmoes van linkse en rechtse mensen, afkomstig uit alle klassen en geledingen van de samenleving.

Toen bekend werd dat Donald Trump naar Brussel zou komen naar aanleiding van de NAVO-top, kwam er vanuit sociale media een spontaan initiatief om op woensdag 24 mei massaal op straat te komen. Afspraak om 17u aan Brussel-Noord.

Hierbij de reactie van Révolution, de Franse afdeling van de International Marxist Tendency (IMT), op de uitslag van de eerste ronde van de presidentsverkiezingen.

Verklaring van onze internationale organisatie IMT over de moord op Mashal Khan, een linkse studentenactivist in Pakistan. Hij werd door fundamentalistische studenten beticht van 'blasfemie' (godslastering) en in een gecoördineerde actie vermoord. De Pakistaanse zusterorganisatie van Vonk is actief in de jongerenbeweging die opkwam na zijn moord.

De voorbije drie weken hebben we bij de opiniepeilingen voor de presidentsverkiezingen een sterke vooruitgang gezien voor de kandidaat van “France Insoumise” (Opstandig Frankrijk): van een vijfde plaats met 11% naar een derde plaats met 18%. Deze snelle groei ging gepaard met een trage maar constante achteruitgang van de kiesintenties voor de twee koplopers, de uiterst rechtse Le Pen (van een hoogtepunt van 28% gedaald naar 24%) en de liberale Thatcheriaan Macron (van 26% naar 23%). Dit betekent dat Mélenchon een serieuze kans maakt om het te halen voor de tweede ronde. Wat tot paniekreacties van de heersende klasse in Frankrijk en internationaal leidde. De pessimisten die niets anders zagen dan “een ruk naar rechts” en “het gevaar voor fascisme” hebben ongelijk gekregen.

De wittebroodsweken van de regering-Trump zijn voorbij. Na een schijnbaar 'isolationistische' beginperiode heeft de Amerikaanse regering op 6 april een Syrische luchtmachtbasis bestookt met 59 Tomahawk-raketten. De NAVO en de EU betuigen unaniem hun steun aan deze unilaterale actie van het Witte Huis en het Pentagon.

De tegenstanders van Jeremy Corbyn hadden hun scenario op voorhand al geschreven. De vernederende nederlaag van de Labourpartij in de tussentijdse verkiezingen van Copeland werd meteen als drukkingsmiddel gebruikt tegen Corbyn. De rechterzijde van de partij, de Blairisten, zijn tevreden met deze nederlaag want hun theorie dat Corbyn onverkiesbaar zou zijn wordt volgens hen hierdoor bevestigd. Dat Labour onder het leiderschap van Corbyn andere tussentijdse verkiezingen gewonnen heeft vergeten ze liever.

Wordt, na de Brexit-stem en de verkiezing van Trump, Geert Wilders' partij PVV de grootste in Nederland? Dit was de angst van de Europese heersende klasse, die zeer opgelucht was dat premier Rutte's VVD op nummer één kwam. Het was ook de vraag die gesteld werd door de vele buitenlandse journalisten die het land overspoelden. In normale omstandigheden worden Nederlandse verkiezingen nou niet beschouwd als het meest boeiende wat er speelt. Dit waren echter geen normale omstandigheden.

Dat is het gedachtengoed waarmee Révolution, de Franse afdeling van de Internationale Marxistische Tendens (IMT), deel uitmaakt van France Insoumise (Opstandig Frankrijk), het verkiezingsplatform van de linkse presidentskandidaat Jean-Luc Mélenchon.

De Tweede Kamerverkiezingen van 15 maart zullen belangrijke verkiezingen zijn. Niet enkel vanuit Nederland, maar ook vanuit het buitenland wordt er gekeken naar de peilingen en de ontwikkelingen. In de traditioneel stabiele landen van Noord-Amerika en Europa was het decennia lang gebruikelijk dat de heerschappij van conservatieve en liberale kapitalistische partijen zich afwisselde met die van de sociaal-democraten. Af en toe waren er kleine bewegingen naar links en naar rechts over secundaire vraagstukken, maar de heerschappij van de bankiers en multinationale bedrijven was onbetwist.

Sinds President Pēna Nieto en zijn EPN-regering begin 2017 energiehervormingen hebben opgelegd, kent Mexico een nationale golf van massaprotest.

De vakbond van het gemeentepersoneel van Florianopolis ( Sintrasem) in Brazilië wordt frontaal aangevallen door de stedelijke overheid en het rechterlijk apparaat. Hun staking tegen een pakket soberheidsmaatregelen uitgevaardigd door burgemeester Gean Loureiro (verkozene van de PMDB) werd door de regionale arbeidsrechtbank illegaal verklaard op straffe van een boete van $ 5000 (€4500) per dag bij de verderzetting ervan. Daar bovenop kwam de verordening dat de procedure niet in het openbaar mocht plaatsvinden, alsof het hier om een aanklacht gaat tegen een criminele bende!

Ten gevolge van de benoemingen van Trump krijgt de bedrijfswereld en het leger de VS meer dan ooit in haar greep. De aanwezigheid van hoge vertegenwoordigers uit de bedrijfswereld en de banken zijn altijd al een constante geweest in Amerikaanse regeringen. Donald Trump zet deze traditie verder. Desondanks verzet hij met zijn keuzes de bakens. Nooit eerder had een presidentieel kabinet zoveel vertegenwoordigers van de economische toplaag van het land.

Na het overlijden van Fidel Castro op 24 november van vorig jaar, slaakten de kapitalistische media een zucht van opluchting: «Met het overlijden van Fidel is het grootste obstakel voor verandering in Cuba van de baan.» (The Economist, 26 november 2016)

Op vrijdag 26 november, om 22.29 uur, stierf de Cubaanse revolutionaire leider Fidel Castro op negentig jarige leeftijd. Zijn broer Raul Castro kondigde het nieuws voor de Cubaanse bevolking en de wereld aan in een televisietoespraak rond middernacht. Zijn dood was niet onverwacht, aangezien hij al enkele jaren ziek was en zijn formele politieke verantwoordelijkheden reeds had neergelegd. Toch kwam het nieuws als een schok voor zowel vriend als vijand.

Er zijn maar weinig individuen in de geschiedenis die zo'n beslissende rol kunnen spelen in het lot van een land en de miljoenen mensen die erin wonen. Fidel was zo iemand. Door zijn persoonlijke uitstraling, moreel gezag, onverschrokken-en vastberadenheid hield hij de Cubaanse revolutie op de sporen ondanks de enorme moeilijkheden. Deze beslissende rol kan echter op geen enkele manier worden gezien als een voorbeeld waarbij de ‘grote figuren’ de geschiedenis maken.

De onwaarschijnlijke presidentskandidaat Donald Trump won de verkiezingen in de Verenigde Staten. Hoe is zoiets mogelijk en welke zijn de gevolgen? De spontane studentenbetogingen in heel het land tonen dat veel mensen niet bij de pakken willen blijven zitten. Hoe geraakt de linkerzijde nu vooruit? 

Tienduizenden woedende Marokkanen gingen vorig weekend en de hele week erna de straat op nadat een visverkoper in Al-Hoceima geplet werd in een vuilniswagen. Hij probeerde zijn vis die door de lokale politie in beslag was genomen te recupereren. Volgens getuigen van het incident activeerde de politie opzettelijk het compressiegedeelte van de vuilniswagen toen Mouhcine Fikri erin sprong.

De Jongsocialisten, de sp.a en de PS steunen allen Hilary Clinton in de Amerikaanse presidentsverkiezingen als alternatief op de reactionaire Donald Trump. Adriano Messina, van de Marxistische Jongeren van de UGent, kruist hierover de pen (toetsenbord) met de Jongsocialisten. 

Toen de rechterzijde van Labour de partijconferentie van 24 september ll. verliet sprak hun gezichtsuitdrukking boekdelen. Hun droom van een overwinning van Owen Smith – de zogezegde “eenheidskandidaat”- lag aan diggelen. Alhoewel velen een nederlaag verwachtten  hadden ze toch gehoopt dat zij de overwinning van Corbyn konden beperken. Ondanks al hun inspanningen, draaide het helemaal anders uit.

Op 24 september zullen we weten wie de nieuwe Labour leider is. Blijft Jeremy Corbyn aan de macht of krijgt Owen Smith, de Blairistische tegenkandidaat een kans?

Een stakingsactie van de koeriers bij verdelingsbedrijf Deliveroo (Groot-Brittannië) is erin geslaagd  een beslissing van de bazen (om de lonen en werkomstandigheden te doen dalen) terug te roepen. Arbeiders die ook in precaire situaties tewerkgesteld zijn, kunnen hieruit leren hoe dit soort uitbuiting te bevechten.

In dit artikel schetsen we de achtergrond van de nieuwste crisis in de Labour Party en de kansen die dit biedt voor de linkerzijde.

De hele geschiedenis van de Labour partij wordt gekenmerkt door een continue  machtsstrijd tussen links en rechts. Steeds slaagden beide kampen er in laatste instantie wel in om de conflicten te overstijgen in naam van de partijeenheid. Maar vandaag zijn de tegenstellingen zo groot dat Labour er waarschijnlijk niet ongeschonden uit komt.

Dit is een ingekorte versie van het Engelstalige artikel van Alan Woods dat gepubliceerd werd op marxist.com op 24 juni 2016.

Op 23 juni 2016 hebben de Britten een belangrijke beslissing genomen. Na 40 jaar hebben ze besloten de EU de rug toe te keren. Deze beslissing heeft grote gevolgen voor de toekomst van het VK, Europa en de wereld.

Op 26 juni mochten de Spanjaarden de stembus bezoeken in een stemming van polarisatie en hoge verwachtingen. Deze verkiezingen volgden maanden op van politieke patstelling, waarin geen partij in staat was om een regering te vormen. De peilingen voorspelden dat de radicaal linkse coalitie Unidos Podemos (UP) het goed zou doen, tweede zou worden, en dat de establishmentpartijen een zware dreun zouden krijgen.

De draconische maatregelen die de EU sinds de crisis van 2008 aan haar lidstaten oplegt, zijn allesbehalve in staat geweest een oplossing te bieden. Armoede en werkloosheid bereiken record hoogten, zeker in landen zoals Griekenland, Spanje en Italië. De ‘verzorgingsstaat' kwam overal onder druk te staan. Ook in België, waar de toestand nog niet zo dramatisch is als in Griekenland of Spanje, nemen de problemen toe.

"On lâche rien!” We geven niet op! Deze slogan vat goed de geest samen van de militante en vastberaden arbeiders-en jongerenbeweging tegen de wet El Khomri. De beweging is nu haar derde maand ingegaan. Vorige week staakten de olieraffinaderijen, havens en kerncentrales en werden de brandstofdepots door arbeiders geblokkeerd. In welk stadium bevindt de beweging zich en wat zijn de perspectieven?"On lâche rien!” We geven niet op! Deze slogan vat goed de geest samen van de militante en vastberaden arbeiders-en jongerenbeweging tegen de wet El Khomri. De beweging is nu haar derde maand ingegaan. Vorige week staakten de olieraffinaderijen, havens en kerncentrales en werden de brandstofdepots door arbeiders geblokkeerd. In welk stadium bevindt de beweging zich en wat zijn de perspectieven?

De laatste weken en dagen werden de aanvallen tegen de Bolivariaanse revolutie steeds heftiger. Kranten in Spanje en de Verenigde Staten hebben het over honger in Venezuela en eisen de afzetting van het “dictatoriale regime”. De schaarste aan sommige producten heeft hier en daar geleid tot plunderingen. De rechtse oppositie wil een referendum organiseren om de president af te zetten en dreigt ook met gewelddadige acties. Ze vraagt de hulp van het buitenland, en in sommige gevallen zelfs militaire interventie. Wat is er echt aan de hand in Venezuela en hoe kunnen we antwoorden op deze dreigementen?

In Spanje is er een nieuwe ontwikkeling in de politieke situatie. 

Reeds meer dan twee maanden kent Frankrijk een vloedgolf van nationale mobilisaties tegen de wet El Khomri. Deze grondige aanpassing van de arbeidswet wil onder meer de 35-urenweek afschaffen en grootschalige ontslagen makkelijker maken. De regering van Hollande werpt keer op keer welbeproefde obstakels op om de beweging in te dijken. Keer op keer weet de beweging deze echter te overbruggen. De vloedgolf van protest, wordt zo steeds meer een springtij, waar de heersende klasse geen vat meer op heeft. De gehate regering van Hollande lijkt bevangen door paniek en gooit elke democratische schijn overboord: ze duwt de wet er bij volmacht door.

Tussen het door oorlog verscheurde Syrië en de door kapitalistische crisis verstoorde Europese Unie ligt Turkije. Van oudsher al de poort tussen de Europa en Azië en vandaag de dag opnieuw de spil van een probleem dat de Europese elite geheel aan zichzelf te wijten heeft. Tweede hoofdrolspeler in deze tragedie is ironisch genoeg Griekenland. Een EU-lid dat door diezelfde elite vernederd en verslagen is en waarvan de werkende klasse nu de hardste klappen van de crisis op moet vangen.

De campagne van Bernie Sanders spectaculair noemen is eigenlijk een understatement. Sinds deze 74 jaar oude socialist de strijd aanging voor de kandidatuursnominatie voor het Amerikaanse presidentschap, heeft hij een fantastisch parcours afgelegd. Nog geen jaar geleden was hij enkel bekend als burgemeester van Burlington en senator uit Vermont. Hij genoot weinig nationale, laat staan internationale, bekendheid. De partijtop van de Democraten dacht dat hij geen schijn van kans zou maken, maar wel kon helpen om progressieven te overtuigen voor de Democraten te stemmen. Vandaag is hij de enige uitdager van Hillary Clinton voor de nominatie en zit hij haar steeds nauwer op de hielen.

Op 7 april in de ochtend werd kameraad Abdul Hakam, lid van Militan Indonesia, de sectie van de IMT in het land, opgesloten in de gevangenis voor zijn vakbondsactiviteiten. Hakam is organisator bij FSPBI-KASBI Gresik, een van de weinige radicale vakbonden in Indonesië. Samen met Agus Budion, van dezelfde vakbond, werd hij veroordeeld voor inbreuken tegen de “Unpleasant Act Law”. Hun enige misdaad is het feit dat ze aan de kant van de arbeiders staan.

Afgelopen week gingen we naar Parijs om deel te nemen aan de beweging tegen de aanpassing van de arbeidswet. Deze wet El Khomri (naar de bevoegde minister) wil de slechte contracten die nu bij interim-arbeid gebruikt worden, veralgemenen voor alle beginnende werknemers. Ook zouden grootschalige ontslagen makkelijker gemaakt worden. We namen deel aan de nationale actiedag op donderdag 31 maart en betuigden de volgende dag onze solidariteit op een algemene studentenvergadering.

Op 9 maart trokken een half miljoen arbeiders, bedienden en jongeren door de straten van vele Franse steden om te protesteren tegen een nooit geziene aanval van de 'socialistische' regering op de arbeidswetgeving. Dit protest kreeg een vervolg met meer protesten op 17 maart en dan nog eens een week later. Donderdag 31 maart wordt het voorlopige orgelpunt van het protest.

Bernie Sanders staat voor de georganiseerde politieke uitdrukkking van de linkse radicalisatie die zich sinds de crisis van 2008 heeft ontwikkelt. 

Men kan de meerderheid van de mensen moeilijk kwalijk nemen dat politiek jaren lang iets leek te zijn dat slechts weggelegd was voor een kleine groep van gepassioneerde activisten. Ongeacht welke partij aan de macht was, werd een gelijkaardig beleid gevoerd. Zo ging het ook in Groot Brittannië waar Labour en de Conservatieve partij elkaar steeds afwisselden tot grote vreugde van de kapitalistische elite. Het is geen geheim dat de Labour partij onder Blair, Brown en Miliband een bolwerk was van rechtse parlementariërs. Daardoor kon de Britse jeugd en arbeidersklasse zich met geen enkele partij vereenzelvigen om hun belangen te verdedigen.

Het is 75 jaar geleden dat de Februaristaking plaatsvond. In Amsterdam legden op 25 februari 1941 tienduizenden arbeiders het werk neer uit protest tegen de deportatie van de Joodse bevolking door de Duitse bezetter. De algemene staking verspreidde zich naar andere plaatsen en werd de volgende dag met wrede repressie beëindigd door de nazi's. Het was een sleutelmoment in de geschiedenis van de Nederlandse klassenstrijd.