De brutale moord op de jonge Nigeriaanse vluchtelinge Sémira Adamu in september jl. heeft de publieke opinie geschokt. De dood van Sémira is een rechtstreeks gevolg van het onmenselijke asielbeleid van deze regering (zie vonk 169). Meer dan vijfduizend mensen, migranten, Belgen, jong en oud namen deel aan de herdenkingsceremonie ter ere van Semira in de Sint Michielskathedraal in Brussel vier dagen na haar dood. Louis Tobback nam ontslag als minister van Binnenlandse Zaken maar de regeringspolitiek ter zake werd niet gewijzigd.

Deze moord kwam zeer hard aan voor duizenden mensen zonder papieren die in vele gevallen reeds jaren in België verblijven en beseffen dat wat met Sémira is gebeurd ook hen kan overkomen. Om de strijd niet alleen te voeren en zo goed als kan de eigen boontjes proberen te doppen hebben ze beslist uit de clandestiniteit te komen om hun probleem kenbaar te maken aan het grote publiek. Geïnspireerd door de beweging van de "sans-papiers" in Frankrijk bezetten een vijftigtal mensen zonder papieren op 22 oktober een eerste kerk in de Laveu wijk te Luik. In de weken die erop volgden werden ook op vreedzame manier kerken bezet in Brussel, Antwerpen en Verviers. "Het is een wanhoopsdaad, we zien het als onze laatste kans," legt een woordvoerder van het comité van de mensen zonder papieren uit. "We vragen niet om het ontslag van de minister, we houden geen pleidooi voor open grenzen, we vragen niet om een revolutie. We willen alleen maar dat onze situatie geregulariseerd wordt." In een wanhopige daad om hun vaak onmenselijke levensomstandigheden te verbeteren, geven ze zich vandaag over aan het gevaar te worden uitgewezen. Voortdurend leven ze met schrik voor politiecontrole, er zijn de problemen om de kinderen naar school te sturen en de ziekteverzekering bestaat niet voor hen. Ze vallen ten prooi aan huisjesmelkers die profiteren van hun illegaal statuut en onbetaalbare prijzen vragen voor krotten. En uiteraard zijn ze niet in de mogelijkheid om een reglementaire job te vinden.

De nationale beweging voor de regularisatie van de mensen zonder papieren, die ondersteund wordt door zestig politieke en humanitaire organisaties eisen de regularisatie van alle vreemdelingen die zich meer dan vijf jaar in ons land bevinden of die al meer dan drie jaar in procedure zijn. Ook al gaat deze eis zeker niet ver, toch komt er maar zeer weinig respons vanuit de politieke partijen. Nochtans beseffen die zeer goed dat de problemen van de vluchtelingen verder reiken dan dat en dat het inwilligen van deze eis nieuwe tegenstellingen in het leven zal roepen.

Regularisering nu!

We moeten vechten voor de regularisering van alle mensen zonder papieren, onafhankelijk van de tijdsduur dat ze in ons land zijn. Elke beperking hierop zal enkel het clandestiniteitprobleem van een kleine minderheid oplossen. Maar we eisen ook de afschaffing van de gesloten centra en de uitwijzingspolitiek, die steeds uitgaat van de differentiatie tussen "goede vluchtelingen" die waardig worden gevonden om hier te blijven en de "slechten". Bijgevolg eisen we ook de afschaffing van alle wetten die de toegang tot ons land beknotten. We moeten begrijpen dat er geen verschil bestaat tussen politieke en economische vluchtelingen omdat de economische redenen waarom mensen hun land, huis, vrienden en familieleden verlaten een rechtstreeks gevolg zijn van de imperialistische politiek van de burgerij van alle "ontwikkelde" landen. Zolang onze regeringen steun verlenen aan bloedige dictators en etnische oorlogen die erop gericht zijn de winsten van het kapitaal veilig te stellen en zolang geprofiteerd wordt van de enorme schuldenberg van de derde wereld zullen duizenden mensen blijven vluchten voor de miserie en onderdrukking in hun thuisland en op zoek gaan naar een beter leven bij ons.

Als socialisten moeten wij de strijd van de mensen zonder papieren voor een verbetering van hun situatie steunen, maar we moeten er ook bij uitleggen dat een consequente strijd voor het verblijfsrecht moet gepaard gaan met een strijd tegen het kapitalisme. We kunnen ons niet tevreden stellen met het in orde brengen van de papieren van de asielzoekers, maar hun ook een job kunnen geven en een menswaardig bestaan, iets waartoe het kapitalisme niet in staat is. De strijd voor de regularisering en tegen uitsluiting kan bijgevolg niet geïsoleerd van de arbeidersbeweging worden gevoerd.

De politici proberen deze strijd te verdelen door racistische en xenofobe argumenten te zaaien onder de arbeiders. Ze willen hen doen geloven dat werkloosheid en armoede het resultaat zijn van de immigratie om onze aandacht af te leiden van de echte verantwoordelijke: het kapitalisme en zijn economische wetten.

De politiek die gevoerd wordt door de sociaal democratie is grotendeels verantwoordelijk voor de opmars van racisme en extreem rechtse partijen in Europa. De sociaal-democratische leiders hebben zich genesteld binnen het systeem en door hun strijd voor een socialistische samenleving te staken kunnen ze geen oplossing brengen voor de problemen waarmee de arbeiders worden geconfronteerd.

Alleen de consequente strijd voor een verbetering van de levensomstandigheden van iedereen, tegen afdankingen en voor sociale rechtvaardigheid kan racisme met de wortels uitrukken en de strijd van alle onderdrukten samenballen voor de omvorming van de samenleving.