Het aanbod was breed: van coversongs (Brassens, Brel, Johnny!) over meeslepend carnavalmuziek van de plaatselijke ‘batterie des Gilles’ tot rockbands en protestgedichten. Het hele spektakel werd regelmatig onderbroken door een geïmproviseerd koor van de arbeiders van Royal Boch die ‘la faïencerie vivra’ (‘de porseleinfabriek zal leven’) zingen. De hoop op een overnemer blijft overeind. Toch voel je een tikkeltje meer scepticisme hierover bij de actievoerders. De bezetters droegen allemaal een solidariteitsshirt, speciaal gemaakt om grotere zichtbaarheid te geven aan de bezetting. Buiten aan de muren van het bedrijf hingen reuzenfoto’s van de arbeiders van Royal Boch, een initiatief van een solidaire kunstfotograaf. Ook wordt gewerkt aan een fotoboek van de strijd. Plaatselijke gemeenteraadsleden van de Parti Socialiste en van de Parti Communiste waren ook aanwezig. De solidariteit was duidelijk een hart onder de riem van de actievoerders. Dit was ook een thema dat geregeld opkwam in de gesprekken met de arbeiders. Zoveel solidariteit hadden ze nooit verwacht.

 

Met de Unité Socialiste Brussel deelden we een pamflet en een affiche uit voor de nationalisatie onder arbeiderscontrole van Royal Boch (zie hier onderaan). Het onthaal was goed maar de blikken van de strijd blijven gericht op de redding van het bedrijf door een privé-ondernemer. In ons pamflet legden we uit dat de bazen als sociale klasse verantwoordelijk zijn voor de huidige wereldcrisis. Nu is het aan de arbeiders om hun eigen lot in handen te nemen. Als er niet snel een overnemer komt dan doen de vakbonden er best aan hun blikveld te verruimen. De volledige overname van Royal Boch door het Waalse Gewest is dan de enige oplossing voor de 47 banen. Ons voorstel is een nationale solidariteitsbetoging om de druk te verhogen voor een dergelijke oplossing.