De politiek is een keihard bedrijf. Dat bleek eens te meer bij het uitlekken van de mail van Schutyser, vertrouweling van Caroline Gennez. Haarfijn legde hij er in uit hoe het congres moest worden geregisseerd waarin Frank Vandenbroucke werd afgevoerd als minister. Tegelijkertijd liet hij zich misprijzend uit over zowat de volledige partijtop. Nogal lastig voor een voorzitster die anders niet kan zwijgen over haar 'warme' partij. Zij kreeg er terechte kritiek voor onder andere op het recente congres van de SP.a. Maar men moet natuurlijk niet doen alsof dit alleen bij de SP.a voorkomt. Bij de VLD herinneren we ons de traantjes van Annemie Neyts, toen ze na een kortstondig maar verdienstelijk voorzitterschap plaats moest maken voor het uit Toscanië terugkerend geweld van Verhofstadt. De christendemocratie heeft de grootste geschiedenis op het vlak van karaktermoorden en gebroken vriendschappen. Martens tegen Tindemans, Dehaene tegen Martens... Laat ons het recente afvoeren van Leterme als premier niet vergeten. Toen de CD&V door kreeg dat Leterme een hinderpaal was geworden voor hun verdere plannen, werd hij met chirurgische precisie afgevoerd o.a. door het werk van Wilfried Peters, Vlaams minister-president. Hetzelfde gebeurde met het kartel met de NVA.
Poeslief
Ja, de politiek is keihard. Hoewel: soms kan de politiek ook poeslief zijn. Als het erop aankomt om te beslissen over een belasting op de banken bijvoorbeeld. Liever had de regering dat niet gedaan, maar die stoute Rudy De Leeuw, voorzitter van het ABVV, had hen voor het blok gezet. De banken waren nog maar pas door de regering gered ten koste van vele miljarden overheidsgeld, zo stelde hij. Het is dan maar normaal dat ze ook een bijdrage leveren aan de begroting. Tja, vind daar maar een antwoord op dat de vrienden bankiers spaart. Gelukkig was er het politieke genie Didier Reynders die een regeling wist uit te werken die de banken doet betalen, maar hen tegelijkertijd geld teruggeeft uit het oude depositofonds dat wordt opgeheven. In 2010 levert dat de banken zelfs nog 70 miljoen winst op. Zo berekende Trends, en dat is zeker geen links tijdschrift! Natuurlijk werd dit met veel tromgeroffel aangekondigd als een forse bijdrage van de banken aan de begroting.
Een andere persoon waar je best poeslief tegen bent, is Gerard Mestralet van de Franse multinational Suez. Tenslotte is die energiereus verantwoordelijk voor het grootste deel van de gas- en elektriciteitsproductie in ons land. Die houd je best te vriend. Door de oudste kerncentrales tien jaar later te sluiten dan voorzien bijvoorbeeld. Tegen een jaarlijkse vergoeding was eerst gezegd, misschien wel 500 miljoen. Maar toen dreigden ze wel om zich helemaal terug te trekken uit België zeker. Als Suez dan via de Belgische ambassadeur in Parijs laten weten hoeveel ze aan de begroting willen bijdragen, dan houd je je best aan dat bedrag. Je weet maar nooit. Onze minister van Buitenlandse Zaken Yves Leterme is nog niet goed van de alarmerende mail die ambassadeur Baudoin de la Kethulle hem zond. Ach, het kunnen zo'n poesjes zijn, onze politici. Alleen was Mestrallet er niet erg dankbaar voor. Op een persconferentie in Parijs antwoordde hij op de vraag hoeveel Electrabel dit jaar zou bijdragen aan de Belgische begroting: zéro euro. De regering had nochtans 500 miljoen euro heffing voorzien in de vorige begroting. Electrabel vecht dat echter aan voor de rechtbank en het ziet er naar uit dat ze gaan winnen...Ter info: de jaarlijkse winst van Electrabel wordt geschat op 2 miljard euro, voornamelijk afkomstig van de kerncentrales.
Durf
Maar alle gekheid op een stokje: wat de politici van andere partijen uithalen kan ons niet schelen. Ons interesseert enkel de eigen socialistische verantwoordelijken. En ja, die mogen best wat meer durf hebben. Alleen moeten zij die durf gebruiken tegen de politieke tegenstanders en vooral tegen het bedrijfsleven. De grote managers, die van de banken voorop, gedragen zich weer alsof er nooit een crisis geweest is. De exorbitante bonussen en opties, het openlijk afdreigen van de politici, de golf van ontslagen, ... Het is tijd dat er eens socialistische politici opstaan om daar stop tegen te roepen. Als onze voormannen daarin hun woede kwijt kunnen, zullen ze het misschien niet meer nodig vinden om hun eigen leden te schofferen.
Dat ze eens een voorbeeld nemen aan de leiders van de actiegroepen die met succes het verzet hebben gevoerd tegen de Lange Wapper. Vasthoudendheid zette het thema op de agenda, in heb begin tegen alles en iedereen in. Uiteindelijk behaalden ze een mooie overwinning in het referendum. De actievoerders van Ademloos en StratenGeneraal waren niet alleen scherp maar ook buitengewoon goed gedocumenteerd. Wim Van Hees en Manu Claeys bestookten de bevolking gewoon met gefundeerde informatie. De Antwerpenaren, altijd in voor een goede discussie, gingen daar gretig op in. Na enige tijd waren er honderden, ja duizenden 'experts' die de discussie over brug of tunnel gefundeerd konden voeren. Dat is politiek! Natuurlijk het was belangrijk dat ook de SP.a uiteindelijk het verzet tegen de Lange Wapper steunde. Burgemeester Patrick Janssens speelde een belangrijke rol in de media, ondanks enkele uitschuivers. Je kon echter zo aanvoelen dat de partij het moeilijk had om over te schakelen op een echte campagne naar de wijken. De (mooie) affiche was veel te laat klaar en was nauwelijks ergens te zien. De affiches van de actiegroepen beheersten het straatbeeld en vooral de vensters van de Antwerpse huizen. De militanten van SP.a Rood hebben zich vooral in die campagne ingezet. Zij worden binnen Ademloos en StratenGeneraal terecht gezien als een bondgenoot uit de prille beginperiode én de bewakers van hun gedachtegoed binnen de SP.a. Want zoals overal in de politiek is een overwinning zelden definitief verworven. En het vraagt durf om het zo lang vol te houden.