Een maand. Dat is exact de tijd die het Amerikaanse militaire transportschip Cape Henry nodig heeft om het traject Antwerpen-Irak-Antwerpen af te leggen. Het schip pendelt momenteel over en weer tussen de Golf en Antwerpen om Amerikaans legermaterieel van het Vijfde Legerkorps, gestationeerd in Duitsland, af en aan te voeren. Het schip verliet rond 20 november de Antwerpse haven en keerde terug naar Antwerpen omstreeks 20 december.

Daarmee is Antwerpen dus een vast tussenstation geworden voor de Amerikaanse troepenbewegingen in Irak. In de koopvaardij heb je twee soorten scheepsverbindingen: de ‘trampvaart’, het varen tussen havens op het onregelmatige ritme van vraag en aanbod, en vaste lijndiensten die varen met een regelmaat waarop je als maritiem expediteur kan rekenen. De militaire transporten via Antwerpen beginnen nu dus veeleer het karakter aan te nemen van een vaste lijndienst.

Die trafiek is blijkbaar de gewoonste zaak ter wereld geworden, of men zou toch graag hebben dat dit zo is. Men tracht de koloniale bezetting van Irak te institutionaliseren. Zelfs de 'officiële' of gesubsidieerde vredesbeweging wordt in slaap gesust doordat er nu een VN-resolutie is die de bezetting van Irak in overeenstemming brengt met het internationaal recht.

De vakbondsleiding van haar kant wordt geïntimideerd door Buitenlandse Zaken en door de VS en onder druk gezet om geen enkel protest meer aan te tekenen tegen de transporten. Onlangs vernamen we dat een vakbondssecretaris bij de minister van Buitenlandse Zaken op het matje werd geroepen na onze oproep voor een syndicale boycot van de transporten in het voorjaar. Het rommelde toen zelfs even bij de zeeloodsen die deze schepen naar Antwerpen moeten begeleiden (lees de oproep voor een syndicale boycot!).

Herziening van de wapentransporten?

Door de campagne tegen de wapentransporten en de omvang van de anti-oorlogsbeweging voelde de regering zich verplicht in het nieuwe regeerakkoord de volgende passage op te nemen: “de herziening in functie van de gewijzigde internationale situatie van de akkoorden die tijdens de Koude Oorlog in NAVO-kader werden afgesloten”.

Nu blijkt dat die transporten gewoon blijven doorgaan, heeft het Antwerps Anti-Oorlogscomité daar opnieuw tegen geprotesteerd. En die protesten hebben er alvast voor gezorgd dat ook binnen het parlement dit onderwerp opnieuw werd aangesneden. We reproduceren hier de parlementaire vraag van 18 december 2003 en het antwoord daarop.

Dirk Van der Maelen (sp.a-spirit):

“Ik hoorde geruchten over nakende transporten van militair personeel en materiaal via de haven van Antwerpen. Klopt dat? Wat is de herkomst en de bestemming ervan? Ik wil de regering eraan herinneren dat in het regeerakkoord werd gestipuleerd dat de thans bestaande akkoorden, die tijdens de Koude Oorlog werden afgesloten, in het licht van de gewijzigde geopolitieke omstandigheden zullen worden herbekeken. Hoe ver staat de voorbereiding daarvan of, beter nog, de onderhandelingen?”

Minister Laurette Onkelinx:

“In naam van minister Flahaut bevestig ik de transit van Amerikaans materiaal naar en uit Irak tijdens de komende weken. België verleent zijn medewerking op basis van punt 13 van resolutie 1511 van de VN-Veiligheidsraad van 16 oktober 2003. Sinds verschillende weken zijn er daarover tussen de autoriteiten van beide landen contacten. Er wordt nauw samengewerkt. Wat de afgesproken herziening van bilaterale akkoorden betreft, werd de analyse aangevat. De regering verkiest een grondige studie – door Buitenlandse Zaken en Defensie samen – boven overhaasting.”

Dirk Van der Maelen (sp.a-spirit):

“Ik ben blij dat werk zal gemaakt worden van de herziening van de akkoorden. Wij zullen hierop in de lente terugkomen en inzage vragen in de stukken.”

Wel, we kunnen alvast melden dat wij NIET blij zijn met het antwoord van de regering.

Heil aan het recht van de sterkste?

De regering verschuilt zich al te makkelijk achter resolutie 1511, die naast allerlei aanmaningen en makkelijke verklaringen over de stabiliteit in het Midden-Oosten vooral uitblinkt door de bezetting van Irak door Amerikaanse en Britse troepen opnieuw te bekrachtigen en te rechtvaardigen. In het genoemde punt 13 stelt de VN-Veiligheidsraad onder meer dat ze “een multinationale macht onder eengemaakt commando autoriseren om alle mogelijke maatregelen te nemen die bijdragen aan het behoud van veiligheid en stabiliteit in Irak.”

Concreet spreekt de VN hier over de troepenmacht onder leiding van de VS. En zij hebben, zoals alle koloniale machten, natuurlijk hun eigen definitie van veiligheid en stabiliteit, namelijk veiligheid en stabiliteit voor het bezettingsleger en voor de (olie)multinationals die het land komen leegroven. Om dat te garanderen gebruiken ze inderdaad ook alle mogelijke middelen. Zo hebben we al genoeg gezien dat ze niet aarzelen om het vuur te openen op betogers (nochtans een recht in een echte ‘democracy’). Of wat te denken van de maatregelen tegen vrije vakbonden? We citeren hier uit een brief van de Iraqi Federation of Workers Trade Unions:

“Zaterdag 6 december om 10.30u werd het tijdelijk hoofdkwartier van onze vakbond, gehuisvest in de gebouwen van de Centrale voor Transport en Communicatie in het Karkh-district in Bagdad door de Amerikaanse bezettingstroepen aangevallen. Ze zetten hiervoor een tiental pantservoertuigen in en tientallen soldaten. Acht van onze leiders en kaders werden in de boeien geslagen en weggevoerd naar een onbekende bestemming.

“De aanvallers doorzochten het hele gebouw en brachten grote vernielingen aan. Vlaggen werden neergehaald, affiches die terreurdaden aanklaagden werden verscheurd, vensters ingegooid, de naamplaten van IFTU en van de transportbond werden met zwarte verf beklad, zonder enige uitleg of verklaring.”

Voor dergelijke zaken worden de wapens die via Antwerpen gaan dus gebruikt. Maar volgens het internationaal recht is de bezetting van Irak niettemin legaal nu de VN toestemming heeft gegeven. Wij schrikken daar uiteraard niet van, het internationaal recht wordt immers gedicteerd door de sterkste. Dat is tijdens heel de crisis rond Irak altijd onze lijn geweest en de feiten bevestigen dit.

Als het internationaal recht beweert dat de bezetting van Irak door de beugel kan, dan kunnen wij maar één ding concluderen: het internationaal recht deugt niet, het is een doorgestoken kaart. Als de regering de bilaterale akkoorden met de VS in overeenstemming wenst te brengen met dit internationaal recht, dan volgt ze een zuiver legalistische interpretatie van de belofte die ze maakte, terwijl het voor de mensen ging om de inhoud van de belofte: wij willen geen handlanger zijn van het Amerikaanse imperialisme en zijn vuile oorlogen. Niets doen aan de wapentransporten is zuivere hypocrisie. Of de bezetting van Irak nu in overeenkomst is met het internationaal recht of niet, de essentie is: de bezetting blijft onrechtvaardig.

Wij zullen in elk geval het gevecht tegen de bezetting en de wapentransporten voortzetten en we vragen al onze lezers en sympathisanten om ons hierbij voluit te steunen. Neem contact op met onze redactie om te bekijken wat jouw bijdrage kan zijn.