Vrijdag 21 mei keurde de regering in Spanje een draconisch soberheidsplan goed.  Op anderhalf jaar moet er 15 miljard euro worden bezuinigd.  Hier volgt een greep uit de voorziene maatregelen:

• De lonen van de ambtenaren zullen dit jaar met 5 procent verminderd worden. Volgend jaar worden de lonen bevroren
• 1,2 miljard euro aan bezuinigingen worden opgelegd aan de gemeentes en regionale overheden
• De stijging van de pensioenen wordt in 2011 opgeheven behalve voor de minimumpensioenen
• De geboortepremie van 2500 euro verdwijnt vanaf 1 januari
• De prijzen van de geneesmiddelen worden herzien
• De overheidsinvesteringen worden verlaagd met meer dan 6 miljard euro tot eind 2011

Deze maatregelen volgen op de verhoging van de BTW met 2 procent en het optrekken van de pensioenleeftijd tot 67 jaar. Dan zijn er nog de voorstellen om de opzeg voor werknemers goedkoper te maken voor de bazen. Ook wordt er gedacht het zwaartepunt van de loononderhandelingen te verplaatsen naar het bedrijfsniveau.  Weg van het interprofessioneel of sectorale niveau, met de bedoeling natuurlijk de lonen te verlagen in de talrijke kleine bedrijven. Deze beschikken immers niet over syndicale macht.  Het zijn ongetwijfeld niet de laatste antisociale maatregelen die op tafel liggen.

De socialistische regering is gezwicht voor de druk van de grote Spaanse banken zoals Santander en BBVA, de andere industrieconcerns, de EU, het IMF en de telefoontjes van Barack Obama.

“De internationale financiële machten hebben de staten op de knieën gebracht”,  oordeelt Cayo Lara, de leider van Izquierda Unida (Verenigd Links).  “De werkende mensen betalen hier nu de prijs voor.” Maar we kunnen dit niet meer aanvaarden. De Spaanse werknemers hebben al te veel betaald. Ongeveer twee derde verdient er minder dan 1100 euro per maand. Het aantal werkenden dat slechts 1000 euro verdient omvat 7 miljoen mensen. Volgens de OESO zijn de lonen in Spanje van 1995 tot 2005 gedaald. Vandaag zijn er al 4,6 miljoen werklozen of meer dan één vijfde van de actieve bevolking.

Anderen gaat het wel voor wind in de Spaanse maatschappij. De belangrijkste ondernemingen die op de beurs in Madrid staan genoteerd kenden een stijging van 20 procent van hun winsten in het eerste trimester van dit jaar.

De socialistische premier wil de publieke opinie overtuigen dat zijn maatregelen ‘evenwichtig’ en ‘billijk’ zijn.  Veel Spanjaarden denken er anders over. Zij weten dat de vier grootste Spaanse ondernemingen Santander, Telefónica, Endesa en BBVA, op drie maanden tijd meer winst hebben geboekt dan wat Zapatero wil bezuinigen dit jaar. Met een winst van 6,64 miljard euro in het eerste trimester van dit jaar overschrijden ze de 5 miljard bezuinigingen in het openbaar ambt! Het is zeker geen toeval dat Zapatero ook een telefoontje kreeg van de CEO’s van Santander en Telefonica. Ook zij drongen zoals Obama en het IMF aan op ‘harde maatregelen’.

Het banksysteem kreeg onder Zapatero zo een luttele 61 miljard euro toegestopt om het hoofd boven het water te houden. De soberheidsmaatregelen die de regering heeft uitgedokterd op aanvraag van de EU en het IMF bedragen 65 miljard euro.

In de hele EU werd er voor een totaal bedrag van 3700 miljard euro beloofd aan de banken. Hiervan is al 1500 miljard uitbetaald aan de financiële sector. De Baskische vakbond ELA berekende dat dit neerkwam op een “overdracht van 3000 euro per inwoner in de EU aan de banken”.  Dat is even groot “als de uitgaven voor onderwijs en gezondheid in de EU” of “gelijk aan de volledige openbare uitgaven van Duitsland en Spanje samen”.  Het besluit ligt voorhanden; de astronomisch grote sommen die werden overgeheveld naar de bankwereld zijn in hoofdzaak verantwoordelijk voor de tekorten en het aanzwellen van de schuldenberg.

De Spaanse vakbonden hebben daarom opgeroepen tot een algemene staking van de openbare diensten op 8 juni. Meer en meer stemmen aan de basis van de bonden vragen ook dat de bedrijven in de privésector best mee staken. De stakingen hebben tot doel niet alleen te protesteren tegen de bezuinigingen. Er wordt een verandering van beleid verwacht van de socialistische regering. Een beleid dat zich niet is afgestemd op de belangen van de bankiers maar op deze van de meerderheid van de bevolking.