22
vr, sept

Azië

Azië

Nepal Oezbekistan Afghanistan Pakistan China Korea Indonesië Filippijnen Japan Kazachstan

Kasjmir is vandaag een van de ellendigste regio’s op deze aardbol. Bovenop militaire brutaliteit en de waanzin van het moslimfundamentalisme (vaak hand in hand) moeten de armen daar nu het trauma van de aardbeving verwerken in bittere kou. Daarom besloot het Antwerpse solidariteitskoor Hei Pasoep hen bij te springen met een benefiet.

In december verlengden de maoïsten de wapenstilstand. Ze proberen een deal te sluiten met een deel van de burgerij om de koning te verjagen. De imperialisten lijken zo’n oplossing genegen. Enkel China blijft de koning nog steunen, maar voor hoe lang? Wat kunnen de armen hieruit winnen?

De gruwelijke gevolgen van de aardbeving in Pakistan zijn niet enkel aan de natuur te wijten. De dictatuur van Musharraf bleef zwaar in gebreke. De PTUDC maakt van noodhulp dan ook een politieke strijd. Het marxistisch parlementslid Manzoor Ahmed slaagde erin de linkerzijde van Pakistan en India rond deze ramp te verenigen.

De Pakistan Trade Union Defence Campaign zendt massa’s voedsel, lakens, medicijnen en tenten naar het zwaar getroffen Kasjmir. Samen met die hulpgoederen brengen ze een syndicale en politieke boodschap. Ze klagen de Pakistaanse dictatuur aan omdat die meer geeft om atoomwapens en repressie dan om gewone mensen. André Gonsalis, secretaris ACOD Veurne, doet een oproep hen te steunen in hun hulpactie.

We ontvingen net een dringende oproep van onze kameraden in Pakistan. De hevige aardbeving richtte het meeste schade aan in Kashmir. We vragen u om een donatie te doen voor deze speciale aardbevingoproep voor de Pakistan Union Defence Campaign. Zo geeft u niet gewoon voor een liefdadigheidsoperatie (waarbij vaak ook veel geld blijft ‘plakken’) maar voor een syndicaal en politiek alternatief. Veel doden konden immers vermeden worden als de Pakistaanse regering zou kiezen voor investeren in degelijke huizen en infrastructuur in plaats van kernbommen.

De laatste maanden schreeuwt de Belgische textiel- en kledingsector moord en brand over Chinese import. En met hen de textielvakbonden. Ze hebben nieuwe protectionistische maatregelen bekomen. Is dit nu een goede zaak voor de werkende mens?

Volksopstanden in de voormalige USSR die het westerse imperialisme in de kaart kunnen spelen en waarin het Westen ‘sturend’ optreedt door het kanaliseren van geld naar bepaalde partijen en zakenbelangen – en door het manipuleren van de media – krijgen welluidende namen. De opstand in Andijan in het oosten van Oezbekistan echter niet.

Half april arresteerde de Pakistaanse dictatuur duizenden leden van de Pakistan People’s Party, waaronder het marxistische parlementslid Manzoor Ahmed. Na enkele uren waren ze echter al verplicht om hen vrij te laten. Dit optreden heeft de dictatuur alleen maar verzwakt.

Met behulp van een prisma, dat driehoekig stuk glas, wordt een lichtbundel opengebroken in zijn samenstellende kleuren. Datzelfde resultaat bekomen we als we het overheersende discours over het internationale humanitaire medeleven na de tsunamiramp aan een nuchtere analyse onderwerpen. De toestand in de noordwestelijke provincie Atjeh in Indonesië biedt ons de gelegenheid de sociale, economische, militaire en religieuze tegenstellingen in onze huidige wereld aan het licht te brengen. Dit artikel verscheen in het tijdschrift {KENTERINGen]{KENTERINGen] van april 2005.

Weinig mensen blijven onberoerd bij de catastrofe die over Zuidoost-Azië is gerold. Dat is ook te merken aan de duizenden campagnes om geld in te zamelen. Tegen zulke natuurrampen lijken we onmachtig. Toch had veel vermeden kunnen worden, maar winsten primeerden op veiligheid. En alsof dat nog niet genoeg is, proberen bedrijven en regeringen munt te slaan uit dit leed.

Honderden fundamentalisten van de meest beruchte religieuze organisatie, Islami Jamiat Tulba, hebben onze Pakistaanse kameraden aangevallen in het hart van de provinciale hoofdstad Lahore. Ze waren werkloze jongeren aan het inschrijven onder de banier van de Berozgar Naujawan Tehrek (Werkloze Jongerenbeweging) aan de inschrijvingsstand op een drukke straat in Anarkali. Protesteer hiertegen!

In weerwil van de peilingen versloeg de Congress-partij tijdens de recente verkiezingen in India de heersende BJP. De misrekening kwam voort door het negeren van de levensomstandigheden van honderden miljoenen armen in India. Nog belangwekkender was het recordresultaat voor het Linkse Front, wat duidt op een radicalisering in de Indische samenleving.

Vorige week vond het congres van The Struggle plaats, onze Pakistaanse zusterorganisatie. Meer dan duizend arbeiders, vakbondsleden en jongeren kwamen bijeen in het centrum van Lahore om te discussiëren over de wereldsituatie en om te luisteren naar de verschillende verslagen. Opvallende aanwezige was Esteban Volkov, de kleinzoon van Trotski, die gekomen was om de eerste vertaling in het Urdu van ‘Mijn leven’ van Trotski voor te stellen.

Veel mensen associëren Pakistan met opkomend fundamentalisme. Zoals u echter al op onze website kon lezen, zijn ook de marxisten daar aan het vooruitgaan. De omstandigheden waarin zij hun strijd voeren zijn zeer moeilijk. Toch was het 22ste congres van The Struggle (onze Pakistaanse zusterorganisatie) opnieuw een stap voorwaarts.

Onder onweerstaanbare druk van allerlei kanten was de Musharraf-dictatuur in Pakistan uiteindelijk gedwongen het parlement bijeen te roepen. Het enige lid van de 324 parlementsleden die de eed aflegde met een rode trui aan was Manzoor Ahmed, hoofdredacteur van ons Pakistaanse zusterblad ‘Klassenstrijd’. De mullahs in het parlement keken woedend naar Marx’ prominente afbeelding op de borst van een marxist die het parlement van een theocratische islamitische staat was binnengetreden.

De eerste algemene verkiezingen sinds generaal Musharraf in 1998 aan de macht kwam door een militaire staatsgreep, kunnen geen oplossing bieden voor de Pakistaanse arbeiders en boeren. Net zoals het een echte dictator betaamt, koos Musharraf er voor alle veiligheid voor om aanzienlijke macht in handen te houden. Het feit alleen al dat hij het parlement kan ontbinden wanneer hij dat nodig acht, duidt erop dat de werkelijke macht nog steeds bij het leger ligt. De zwaar vervalste verkiezingen zijn met andere woorden een voortzetting van de klucht in april, toen Musharraf met maar liefst 98 procent een referendum won.

De ideeën van het marxisme hebben tijdens de verkiezingen van gisteren een enorme zet gekregen na de verkiezing van Manzoor Ahmed in het Pakistaanse parlement. Deze ideeën zijn de enige echte oplossing voor de problemen van het gewone volk in Pakistan. Dit is de eerste gelegenheid die de arbeiders hebben gekregen om effectief in het stemhokje hun oordeel over deze ideeën te vellen. Tijdens de verkiezingscampagne kwamen duizenden werkenden voor het eerst in contact met de ideeën van het marxisme.

“Niets doen is geen optie,” verklaart George W. Bush die redenen zoekt om de ‘oorlog tegen het terrorisme’ uit te breiden van Afghanistan naar Irak. Het kabinet van Bush heeft het gebruik van tactische nucleaire wapens niet uitgesloten. Ook de Engelse regering onder leiding van de Amerikaanse marionet Blair, heeft het gebruik van nucleaire wapens niet uitgesloten. Het conflict in Afghanistan is echter nog niet voorbij, integendeel! De eerdere uitspraken van Tony Blair dat de Taliban verslagen waren en de ‘overwinning’ van de Coalitie voor stabiliteit zou zorgen, zijn inmiddels als bedrog ontmaskerd. De recente zware gevechten tussen de troepen van de VS en de Coalitie tegen de Taliban die zich blijkbaar hebben gehergroepeerd, betekenen dat de oorlog in Afghanistan verre van gedaan is.

Op donderdag 21 maart verzamelden vijfhonderd enthousiaste leden van The Struggle – de Pakistaanse afdeling van onze internationale marxistische tendens – in de Al-Hamra Hal in het centrum van Lahore. Het eerste congres vond 21 jaar geleden plaats in Amsterdam. Toen richtte een kleine groep politieke vluchtelingen die onder de brutale dictatuur van Zia ul-Haq gevangenen waren geweest, het marxistische blad The Struggle op met de steun van Ted Grant, Alan Woods en de Britse marxistische tendens. Het congres van donderdag was het grootste communistische congres dat ooit in Pakistan werd gehouden. Het overtrof zelfs het congres van 1953 toen 226 afgevaardigden elkaar ontmoetten.

Op zaterdag 23 maart werd op een druk bijgewoonde meeting in de Lahore Press Club een nieuw boek van Lal Khan voorgesteld aan het publiek. De titel is ‘Partition – can it be undone?’ (Kan de opsplitsing ongedaan worden gemaakt?). Hoewel de capaciteit van de zaal tweehonderd mensen is, zat de zaal stampvol en moest men op de trappen zitten. Er waren zowel mannen, vrouwen, arbeiders als studenten aanwezig.

De Nationale Studentenfederatie van Jammu-Kashmir (JKNSF) is een van de opmerkelijkste studentenorganisaties in de huidige strijd in Kashmir. De organisatie werd oorspronkelijk opgericht in 1966 om studenteneisen te realiseren. Toen ze later een aanzienlijke basis kreeg onder hoofdzakelijk studenten uit Kashmir, werd ze in verschillende delen van Kashmir en elders een belangrijke politieke kracht in de bevrijdingsstrijd. Yasir Irshad, organisator van JKNSF, brengt een stand van zaken van deze strijdbare speler in het studentenlandschap van Kashmir.

Door de ontwikkelingen in Argentinië, Colombia en het Midden-Oosten lijkt de penibele situatie in Afghanistan naar het achterplan verschoven in de media. Dit artikel tracht de huidige toestand te analyseren, met daarbij specifieke aandacht voor de rol van de verschillende krijgsheren die het land lijken te verdelen, de interimregering van Hamid Karzai en de lucratieve drugshandel.

Door de ontwikkelingen in Argentinië, Colombia en het Midden-Oosten lijkt de penibele situatie in Afghanistan naar het achterplan verschoven in de media. Dit artikel tracht de huidige toestand te analyseren, met daarbij specifieke aandacht voor de rol van de verschillende krijgsheren die het land lijken te verdelen, de interimregering van Hamid Karzai en de lucratieve drugshandel.

De gebeurtenissen in Afghanistan voltrokken zich de voorbije weken met een ongekende snelheid. In minder dan een week werden de Taliban verdreven uit alle noordelijke steden van Afghanistan, inclusief hoofdstad Kabul en het zuidelijke Kandahar. Hoe valt het te verklaren dat een regime dat een maand geleden nog 90 procent van het land controleerde, nu opeens van het strijdtoneel lijkt te zijn verdwenen? Alles wijst er echter op dat de oorlog nog maar net begonnen is.

De zogenaamde ‘Verenigde Naties’ spelen net als tijdens de oorlog in Kosovo ook nu een miserabele rol. Zelfs nogal wat mensen ter linkerzijde hebben illusies in deze ‘onafhankelijke’ instantie. De VN is nu nog meer dan vroeger een instrument in handen van het Amerikaanse imperialisme. Toen de bombardementen op Afghanistan aanvingen, lieten de VS hen volledig links liggen en deden ze gewoon waar ze zin in hadden. Nu komen ze echter handig van pas voor het imperialisme en mogen ze braafjes ja knikken bij alles wat Washington zegt of doet.

De Campagne ter Verdediging van de Pakistaanse Vakbonden (PTUDC) is een initiatief van de Pakistaanse marxisten rond het blad ‘De Strijd’. Ondertussen wordt deze campagne reeds gedragen door een brede basis van linkse vakbondsmilitanten. Nu organiseren zij ook acties tegen de oorlog en het fundamentalisme, o.a. in Lahore en Kashmir.

Schrik voor onze baan, schrik voor ons pensioen, schrik voor onze privacy, schrik voor de oorlog, schrik voor terreur. We leven opeens met schrik. Maar denk eventjes de gruwel van 11 september weg. Denk eventjes de bommen weg die vandaag vallen op Afghanistan, dat al platgebombardeerd is. Was alles rozengeur en maneschijn? Verre van.

Na de terroristische aanslagen in New York op 11 september is de wereld in een kolossale stroomversnelling terechtgekomen. Wij veroordelen deze aanslagen en het individueel terrorisme. Terroristische methoden komen enkel de rechterzijde ten goede. Het natuurlijke medeleven van de gewone Amerikanen met de WTC-slachtoffers wordt misbruikt voor pathetische oproepen voor "nationale eenheid" achter de geldhaaien van Wall Street en de bloedhonden van het Pentagon.

De bombardementen op Afghanistan zijn van start gegaan. Het machtigste en rijkste land ter wereld, de VS, is een van de armste landen op deze planeet aan het bombarderen. Hoezeer ze het ook proberen verbergen, deze oorlog draait niet om “rechtvaardigheid” of de “strijd tegen het terrorisme”. Eerder is het doel om de volkeren uit de voormalige koloniale landen te terroriseren en hen te dwingen zich te onderwerpen aan de wil van de rijken en de machtigen. Dit is een duidelijke waarschuwing: “Ofwel doe je zoals wij zeggen, ofwel bombarderen we je plat!”

De rol van Amerika als politieagent van de wereld komt vandaag de dag heel duidelijk naar voren. Doctor Zayar uit Pakistan maakt een heel grondige balans op van de geschiedenis van Afghanistan en focust hierbij op de rol van de Verenigde Staten in het grootbrengen van de Taliban en Osama bin Laden. Ook kijkt hij naar de huidige situatie zoals die is in Afghanistan en buurland Pakistan, om te eindigen met een oproep aan de Amerikaanse werkende klasse.

De donkere wolken van oorlog en vernietiging hangen boven Afghanistan en Pakistan. Terwijl de tijd verdertikt maakt een sfeer van onzekerheid, verwarring en grote angst zich meester van deze verarmde samenlevingen. Lal Khan, redacteur van het marxistische blad Jeddo Judh (Klassenstrijd) uit Pakistan, legt de achtergrond uit van de machtsgreep van de Taliban, hun relatie met westerse oliemaatschappijen, wie Bin Laden is, en vertelt ten slotte over de stemming in Pakistan en de effecten die een oorlog kan hebben op het Musharraf-regime.

Afghanistan begeeft zich met rasse schreden in de 21e eeuw, zoveel is duidelijk. Een recente verordening van de Taliban – de fundamentalisten die momenteel aan de macht zijn in het land – bepaalt dat alle beelden kapotgeslagen moeten worden.

Eind januari stromen meer dan een miljoen Filippijnen toe voor het paleis van president Estrada om zijn ontslag te eisen. De laan voor het Paleis wordt dag en nacht bezet door een aanzwellende menigte. Het is het hoogtepunt van wekenlang betogingen en protestacties doorheen het hele land.

Door de Aziatische crisis van 1997-98 werd algemeen gevreesd voor een wereldrecessie. Maar die bleef uit. Het Westen stevende zelfs af op de grootste economische opleving sinds de jaren ’70. De Tijgers konden hiervan meeprofiteren door hun producten tegen lagere prijzen te exporteren. Zuid-Korea noteerde in 1999 opnieuw een groei van 10,7 %. Toch was de Koreaanse beurs de eerste maanden van 2000 in vrije val (-30 %) en bleef ook na enige stabilisering in juni wispelturig.

“Reformasi is fantastisch. Nu zijn we niet meer onwetend over onze rechten als arbeiders en aanvaarden we onze uitbuiting niet meer zoals voorheen”, zegt een van de leiders in de bezetting van de Sony-fabriek in Jakarta. Terwijl het land steeds verder de onzekerheid tegemoet gaat, begint de arbeidersklasse, die op grote schaal sympathiseerde maar nooit een actief deelnemer was in de studentenbeweging die Suharto ten gronde bracht, zich langzaam maar zeker opnieuw te doen gelden als een sociale klasse.

"Naar de hel met het IMF en zijn neo-imperialisme" staat te lezen op een spandoek dat wappert op het grasperk rondom het parlementsgebouw van Jakarta, de hoofdstad van Indonesië. Het is 1 april, de dag waarop de prijs van een heleboel basisproducten de lucht in schiet als gevolg van de vermindering van subsidies voor elektriciteit en benzine, opgelegd door het Internationaal Monetair Fonds.

Door de combinatie van elementen van de "vrije markt" met een bureaucratisch geleide economie belanden miljoenen Chinezen nu in het slechtste van de twee werelden. Elke verdere beweging in de richting van kapitalisme zal nog meer onheil brengen. Duizenden staalfabrieken, koolmijnen, textielbedrijven en cementfabrieken zijn met sluiting bedreigd. Men beweert dat als alle Chinezen op hetzelfde ogenblik op en neer zouden springen, de wereld zou beven. In de komende periode zal het internationaal kapitaal de grond onder haar voeten voelen beven als gevolg van miljoenen Chinese arbeiders die in actie komen.

"Swastanisasi" betekent privatisering in het Indonesisch. Op het menu van de gulzige multinationals en het Internationaal Monetair Fonds staan vier belangrijke universiteiten in Jakarta, Yogyakarta, Bogor en Bandung. Het internationaal kapitaal wil in de tempels van de kennis binnenbreken door middel van een politiek van zogenaamde financiële autonomie van deze campussen. Nadat ze komaf hebben gemaakt met de dictator Soeharto, trekken de studenten weer op oorlogspad tegen de opgelegde "Otonomie versie rektor". We ontmoetten Sikit, student in Yogyakarta, actief in het verzet hiertegen.

De toestand in Pakistan is uiterst onstabiel. De militairen hebben er net de regering afgezet. Een machtstrijd is nu aan de gang binnen het regime zelf. De terugkeer naar een militair regime betekent de vernietiging van de weinige democratische rechten die nog overeind zijn gebleven in Pakistan. Daarom is de Pakistan Trade Union Defence Campaign opgestart.

"In Jakarta gingen de studenten over tot de oprichting van een straatparlement op het Merkeda-plein in het centrum van de stad, organiseerden ze dagelijks een betoging en probeerden ze om net als in mei en september het parlement te gaan bezetten." Een ooggetuigenverslag van Jean Duval, die net terug is uit Indonesië.

We hebben reeds uitvoerig aandacht besteed aan de revolutionaire gebeurtenissen in Indonesië en de val van Soeharto. Marc Slane, een van onze medewerkers, ging ter plaatse een kijkje nemen en kwam enthousiast en vol verhalen terug. Wij willen echter meer doen dan alleen maar informatie verstrekken. We willen ook analyseren, theoretisch onderbouwen en op basis daarvan tussenkomen om invloed te winnen voor marxistische ideeën. De geschiedenis is helaas maar al te rijk aan mislukte revoluties die in tranen en vooral bloed eindigden. Wat we vandaag in Indonesië meemaken, is het begin van een revolutie. Een revolutie die niet zal stoppen aan de grenzen van dit onmetelijke eilandenarchipel.