18
do, apr

Europa

Europa

Denemarken Duitsland EU

Stephen Bouquin is als socioloog aan de Franse universiteit van Amiens niet alleen een scherpzinnig waarnemer van de woelige jongerenstrijd in Frankrijk. Hij neemt er ook actief aan deel. Een gesprek met hem geeft ons een beter inzicht in het inspirerende verzet van de jeugd tegen de CPE.

De linkse zege bij de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen is de politieke vertaling van de sociale strijd tegen de rechtse regering en vooral van de enorme syndicale protesten sinds 2004. Eigenlijk dient de linkerzijde deze uitslag te gebruiken om Balkenende ten val te brengen.

Vergelijkingen met mei ’68 zijn momenteel in Frankrijk niet uit de lucht gegrepen. Verschillende universiteiten liggen plat en de vakbonden betogen ook tegen de invoering van de CPE. We interviewden iemand die deelneemt als lid van de vakbond SNES-Sup, met name Stephen Bouquin, hoogleraar sociologie aan de universiteit van Amiens.

Op 14 december 2005 nam de politieke commissie van de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa een ontwerp van resolutie aan waarin ze het communisme veroordelen. De misdaden van het stalinisme worden handig gebruikt om de hele communistische beweging te criminaliseren. Daarom organiseerden verschillende linksen een petitie.

De Linkspartei in Duitsland doet ook in België de hoop opleven dat een grote partij links van de sociaal-democratie mogelijk is. Niet alleen klein-links klampt zich aan het voorbeeld vast. Ook binnen de voorhoede van de arbeidersbeweging wordt het debat gevoerd, zeker nu de SP.a-leiding zo arrogant reageert tegen de vakbondseisen. Daarom gaan wij hier dieper in op het ontstaan en de perspectieven voor de Linkspartei.

Wat we in Frankrijk zien is een opstand van jongeren – niet van de gelukkige jeugd, wel van de meest onderdrukte, verschopte en wanhopige jeugd. De methoden die deze jeugd aanwendt, zijn zeker niet de methoden van de arbeidersbeweging. Maar kan de oorzaak voor hun brute methodes niet gezocht worden bij het opgroeien in pure ellende en het voortdurend geconfronteerd worden met politiegeweld? We moeten solidair zijn met deze jeugd in opstand, hen uitleggen dat geen enkele rel, hoe fel en wijdverspreid ook, hun problemen kan oplossen.

Iedereen die vreesde dat Blairs ‘antiterreurbeleid’ nefaste gevolgen zou hebben voor de burgervrijheden, krijgt gelijk. Hiervoor hoef je maar naar de conferentie van Labour in Brighton te kijken. De 82-jarige Walter Wolfgang, die het nazisme in Duitsland ontvluchtte in 1937, werd brutaal uit de zaal verwijderd door een stel bullebakken.

De Duitse verkiezingen draaiden uit op een impasse. De klassenpolarisatie wordt steeds duidelijker. Het meest opvallend was het sterke resultaat van de Linkse Partij, die niet alleen goed scoorde in de historische bastions van de PDS maar eveneens flink wat stemmen binnenrijfde in het 'rijke' westen.

Nu al staat vast dat de parlementsverkiezingen in Duitsland een politieke aardverschuiving zullen teweegbrengen. De nieuwe Linkse Partij kan volgens peilingen rekenen op ongeveer 10 procent van de stemmen. In Oost-Duitsland lijkt de Linkse Partij met 30 procent zelfs de grootste partij te worden. Na Nederland en Frankrijk, die de Europese grondwet als een boemerang in hun gezicht kregen, heeft België er dus opnieuw een buurland bij waar aanhoudende aanvallen op de arbeidersklasse uiteindelijk hebben geleid tot een verbreking van de politieke stabiliteit.

Deze voormiddag werd Londen opgeschrikt door een reeks bomaanslagen waarbij minstens tientallen doden vielen. Wie de daders ook zijn, ze geven niet om onschuldige slachtoffers. Dit soort activiteiten is volstrekt onaanvaardbaar voor iedereen die de zaak van het socialisme en de werkende klasse verdedigt. Dit soort acties zorgt er enkel voor dat de reactionaire krachten nog harder toeslaan.

Zondag 22 mei verloor de SPD van kanselier Schröder haar traditioneel bastion Noordrijn-Westfalen. De SPD-leiding heeft met haar rechtse beleid de partij op dit punt gebracht. De werkende mensen zijn het kind van de rekening want zij zullen nu nog meer mogen lijden onder een (waarschijnlijke) rechtse coalitieregering van christen-democraten en liberalen.

De reacties van de media en de politiek op de massale neen-stem tegen de Europese Grondwet in Frankrijk en Nederland geven een ontluisterend beeld van onze 'elites', dat deel van de bevolking dat geacht wordt onze samenleving te leiden.

Ook in Europa is de situatie zich aan het keren. Wie had zich tot voor kort kunnen voorstellen dat de machtige EU zo’n opdoffer zou incasseren? Het kapitalisme bevindt zich op alle vlakken in een diepe malaise en de werkende klasse is zich aan het opwarmen. De politisering in Frankrijk gaat met rasse schreden vooruit. De rechterzijde is in crisis, inclusief de leiding van de PS. Vooral de Communistische Partij vaart wel bij haar sterke campagne.

Frankrijk bewees gisteren opnieuw dat ze in de voorhoede zitten van de verlinksing in Europa. Ondanks de immense mediacampagne voor de Europese grondwet hebben de Fransen ‘nee’ gezegd tegen het Europa van de multinationals. De liberale grondwet werd met een meerderheid van 55 procent verworpen.

Wie treedt in wiens voetsporen? Het is moeilijk te zeggen. Nadat de Nederlandse metaalarbeiders verplicht zijn geweest in staking te gaan om het CAO-overleg te deblokkeren, is het de beurt aan de Belgische en Italiaanse metallo’s. Deze gaan bijna tegelijkertijd in staking. De Belgische metaalarbeiders gaan op vrijdag 22 april in staking. In Italië doen ze het een week vroeger op vrijdag 15 april.

We publiceren hier een bijdrage van Georges Debunne over de Europese Grondwet. Aan de vooravond van de betogingen op 19 maart willen wij de kritiek van een linkse vakbondsleider ter beschikking stellen aan syndicalisten, socialisten en de linkerzijde in het algemeen. Deze syndicale kritiek zou veel huidige vakbondsleiders moeten doen blozen voor hun ‘kritische’ steun aan de Europese grondwet.

Europa heeft nu een grondwet. Dit is een grondwet die ondanks alle tierlantijn over nobele waarden – we horen de 9de Symfonie van Beethoven al op de achtergrond – gemaakt is voor de belangen van de kapitalisten in Europa. Wij, de gewone mensen, zijn hierbij de grote verliezers.

In kringen van het Vlaamse patronaat wordt steeds meer gesproken over het ‘Deense model’, met name een rechtse minderheidsregering met steun van extreem-rechts van op de oppositiebanken. Wij spraken over die beruchte alliantie tussen rechts en extreem-rechts in Denemarken met een Deense kameraad.

In maart 2005 organiseert de Partito della Rifondazione Comunista zijn zesde nationaal congres. De partijsecretaris Bertinotti heeft een scherp draai naar rechts gemaakt en bijvoorbeeld zijn standpunt over Irak opgegeven om in coalitie met centrum-links te kunnen treden. Onze Italiaanse zusterorganisatie FalceMartello zal een eigen document naar voren brengen op het congres. Een verslag van Claudio Bellotti, lid van het Nationaal Uitvoerend Bestuur van de PRC.

In oktober hielden de arbeiders van de Duitse Opel-fabriek in Bochum een wilde staking. Daarmee deden ze hoop opleven bij vele syndicalisten. Maar na zes dagen besliste 70 procent van de arbeiders opnieuw aan de slag te gaan. Welke lessen kunnen we uit deze spontane uitbarsting trekken?

Het kabinet Balkenende is op ramkoers met de vakbeweging. Het zo gevierde 'Poldermodel' van overleg en opbouwende dialoog tussen de sociale klassen kapseist. De Nederlandse arbeidersklasse ontwaakt uit een lange winterslaap. Meer lees je hieronder.

De resultaten van de Europese verkiezingen geven een duidelijk beeld van de heersende stemming in Europa. De uitslagen kunnen met twee woorden worden opgesomd: woede en ontgoocheling. De woede kon overal gezien worden aan het gemeenschappelijke kenmerk van deze verkiezingen: het verlies van de politieke partijen die aan de macht zijn.

Op zaterdag 5 juni betoogden de twee grote vakbonden ACV en ABVV in Brussel tegen de maatregel Bolkestein. Hoewel het absoluut nodig is dat er massaal actie wordt gevoerd tegen deze maatregel, was de opkomst van 5.000 betogers zeker niet massaal te noemen. Maar wat is nu die richtlijn Bolkestein waar de vakbonden moord en brand over schreeuwen? Is die echt zo moeilijk te begrijpen dat er geen volk tegen te mobiliseren is?

De Franse rechtse regering van Raffarin heeft een vernederende nederlaag geleden bij de regionale verkiezingen. De traditionale linkse partijen, de socialisten en de communisten, worden hier veel sterker van. Maar hun grote stemmenwinst betekent niet dat hun programma omarmd wordt door de werkende bevolking.

Er is een wet die zegt dat wanneer de massa’s zich in beweging zetten, zij zich onvermijdelijk eerst zullen uitdrukken via de traditionele massaorganisaties. Indien iemand hieraan twijfelt, neem dan de gebeurtenissen in Spanje als voorbeeld.

Deze morgen om 7u30 ontploften tegelijkertijd verschillende bommen in de treinen en stations waar veel pendelaars in zitten uit de arbeiderswijken rond de Spaanse hoofdstad Madrid. Tot nu toe worden er 186 dodelijke slachtoffers geteld en meer dan duizend gewonden. Hier volgt een snelle marxistische analyse.

Duitsland is een nieuwe periode van onrust en instabiliteit betreden nu de regering van Schröder aanval na aanval uitvoert: op de welvaartsstaat, de arbeidersklasse, de armen, de zieken, de gepensioneerden. Toch is er een ontzaglijk potentieel voor een sterke beweging tegen de toenemende ongelijkheid en de ontmanteling van de welvaartsstaat.

De sterke radicalisering in de Servische maatschappij houdt aan, zoals duidelijk werd na de verkiezingen van vorige week, die voor de derde maal op rij mislukt zijn. De werkende mensen van Servië bleven gewoon thuis en negeerden de oproepen van de regering om een president te kiezen. De verkiezingsresultaten toonden duidelijk aan hoe diep de crisis in het land is en hoe onpopulair en zwak de pro-westerse heersende kliek in werkelijkheid is.

Op dinsdag 18 november arriveerde president George Bush in Buckingham Palace voor een driedaags staatsbezoek, compleet met rode lopers, banketten en kanonsalvo’s. Buiten de paleispoorten werd een grote veiligheidsoperatie opgezet, want de Britse regering verwachtte een zee van betogers tegen dit bezoek.