03
di, okt

Midden-Oosten

Midden-Oosten

Het jaar 2018 begon met massaprotesten in Iran. Over het hele land zijn er protesten geweest van voornamelijk arbeiders en arme lagen van de bevolking. Dit is de eerste golf van protest sinds de zogenaamde Groene Beweging van 2009.

Terwijl deze zinnen worden geschreven, is de Tunesische stad Kasserine het toneel van de vijfde dag van protesten nadat een werkloze jongere twee dagen geleden zelfmoord pleegde. Veertien mensen zijn tot dusver gewond geraakt, het leger patrouilleert in de straten en er is een avondklok ingesteld. De demonstraties hebben zich inmiddels verspreid naar drie andere steden in Zuid-Tunesië.

Op vrijdag 7 augustus trokken 500.000 betogers de straten op in de Iraakse hoofdstad Bagdad. Dat was het hoogtepunt van een ganse week protesten in centraal en zuidelijk Irak. In een land dat achtereenvolgens de Amerikaanse invasie heeft gekend, de opstand daartegen en nu de gruwel van IS, is deze beweging een bijzonder hoopgevend lichtpunt.

Net één jaar geleden begon het volksprotest in Tunesië op 17 december, met de zelfmoord door zelfverbranding van een jonge hoogopgeleide werkloze man. Het zou het begin zijn van de nieuwe Arabische revolutie. We verzamelden in een boek de belangrijkste artikels – in het Engels – over het begin van deze revolutionaire golf die werden gepubliceerd op de website van In Defence of MarxismIn Defence of Marxism.

De afgelopen dagen hadden opnieuw massademonstraties plaats in Iran. Miljoenen mensen komen op straat en er zijn verslagen waaruit blijkt dat de mensen de controle van de straten in handen nemen, politiebureaus afbranden en zelfs over politie die weigert om op demonstranten te schieten. Dit zouden wel eens de laatste dagen van het gehate IRI-regime kunnen zijn.

Activisten van de Iranian Workers' Solidarity Network (IWSN) waren aanwezig op een gezamenlijk piket van de Belgische vakbonden en Amnesty International in Brussel, onder de centrale eis 'Justice for Iranian workers'. Er waren ook vertegenwoordigers van de diverse vakbonden.

Een week lang al zwelt de storm van protest aan in Iran. Dit is meer dan een kortstondige kramp om gestolen stemmen. De omvang, de aard en de draagwijdte van de betogingen die elke dag in driehonderd steden aanhouden, maken er een echte volksrevolutie van.

Deze maand viert de Iraanse revolutie haar dertigste verjaardag. De internationale media pompen verhalen boven over de rol van de Islamitische clerus in de revolutie, vooral dan over die van Ayatollah Khomeini. Dat is nochtans een eenzijdige visie.

De grondoorlog tegen de Palestijnen in Gaza is ingezet. Deze volgt op een week van luchtaanvallen. Volgens een Nederlandse correspondent ter plaatse is het Israëlische leger bezig ‘Gaza in stukken te hakken'. Het is geen toeval dat Israël de oorlogstrom roffelt middenin een regeringscrisis en met vervroegde verkiezingen op 10 februari.

De Israëlische agressie tegen Libanon is uitgelopen op een mislukking. Geen enkele van de doelstellingen is bereikt. De positie van de Israëlische heersende klasse is zowel in binnen- als buitenland verzwakt. De uitkomst van het conflict is ook een tegenslag voor het Amerikaanse imperialisme, net zoals voor het Franse imperialisme. Anderzijds is de positie van Hezbollah, Iran en Syrië versterkt.

Sinds vorige week is Israël bezig aan een grondoffensief in Zuid-Libanon. Terwijl de grootmachten bikkelen over het al dan niet opleggen van een wapenstilstand, blijft het Israëlische leger dorpen en hospitalen bombarderen. Hezbollah blijkt echter helemaal niet makkelijk uit te roeien.

Wie verontwaardigd is over de aanval op Gaza hoeft niet bij de pakken te blijven neerzitten, maar kan via een simpele mail aan het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken deze invasie veroordelen. Elke mail betekent een kleine steunbetuiging voor het Palestijnse volk.

Het Israëlische leger trok in het midden van de nacht de Gazastrook binnen. De invasie wordt voorgesteld als een actie tegen “terroristen”. Waarom openden helikopters dan het vuur op de belangrijkste energiecentrale van Gaza? Een statement van de redactie van In Defence of Marxism.

Niet een veroordeling van de Palestijnen en het geblaat over het gevaar voor het vredesproces (welk vredesproces?), noch steun voor de extreem-rechtse kliek van Hamas (zoals bepaalde uiterst-linksen nu voorstellen), maar een genuanceerd marxistisch standpunt, dat is wat wij hier bieden.

De verkiezing van Amir Peretz tot nieuwe leider van de Israëlische Labour Party wordt vaak beschreven als een politieke aardbeving. Hij heeft de reputatie een militante vakbondsleider te zijn. Nu komt hij onder steeds grotere druk van links en rechts, wat de toenemende polarisatie tussen de klassen in Israël weerspiegelt.

De arbeiders van Iran gaan gebukt onder een bloedig Islamitisch regime. In de week van 3 tot en met 9 oktober wordt er wereldwijd actie gevoerd in solidariteit met de arbeidsrechten in Iran. De actie is een gemeenschappelijk initiatief van verschillende linkse Iraanse organisaties.

Op zondag 7 augustus sloten een hele reeks winkels en bedrijven hun deuren in de Koerdische gebieden van Iran als antwoord op de escalatie van repressie. Bij protestacties de laatste maanden in de meeste Iraans-Koerdische gebieden en andere Koerdische steden, trad de dictatuur brutaal en wraaklustig op.

Het aanhoudende verzet in Irak lijkt stilaan de Amerikaanse bevolking wakker te schudden. De voortdurende beelden van dood en vernieling die men in de VS dagelijks over zich heen krijgt, zorgen eindelijk voor een verschuiving in de publieke opinie.

Eindelijk was het dan zover: de Irakese bevolking kon gisteren proeven van die kelk der beschaving die ‘democratische verkiezingen’ heet. Telkens wordt dan wel vergeten dat de verkiezingen plaats vonden in een land dat bezet is door buitenlandse troepen. Zolang Irak onder de Amerikaanse laars ligt, blijft al het gepraat over democratische verkiezingen een lege doos.

Volgens de media en regeringen gaat het Midden-Oosten met de verkiezing van Mahmoud Abbas een nieuwe periode tegemoet en is er eindelijk vrede in zicht. Na zijn wittebroodsweken zal nochtans snel duidelijk worden dat hij geen oplossing heeft voor de problemen.

Het langverwachte offensief tegen de Irakese stad Fallujah is nu al een week aan de gang. Oppervlakkig gezien lijkt de belegering relatief goed te gaan voor de Amerikaanse troepen. De zaken staan er echter niet zo eenvoudig voor. De oorlog in Irak was zogezegd ook voorbij, maar is duidelijk nog volop aan de gang. Hetzelfde geldt voor Fallujah, waar een officiële overwinning wel eens kan uitdraaien op een Pyrrusoverwinning.

De oude PLO-leider heeft mogelijk niet lang meer te leven. Zijn dood betekent het einde van een tijdperk. Fatah en zijn verschillende fracties zullen uiteenvallen. Op korte termijn zal Hamas hiervan profiteren, maar…

De heersende kliek in de VS zit met een groot probleem. Het verzet spreidt zich uit naar verschillende fronten en de steun bij de plaatselijke bevolking smelt zienderogen. Na de beelden van de folteringen slaat de zogenaamde 'morele superioriteit' nu als een boemerang terug in het gezicht van de bezettingstroepen.

“Er is geen enkele manier waarop je Irak kan vergelijken met Vietnam”, beet de Amerikaanse opperbevelhebber in Irak, luitenant-generaal Sanchez, de pers toe op een persconferentie in november vorig jaar. Naar aanleiding van de internationale betogingen op 20 maart tegen de bezetting van Irak, bekijken we in hoeverre de vergelijking tussen Irak en Vietnam nu eigenlijk opgaat.

Binnenkort is het één jaar geleden dat de Amerikaanse en de Britse legers Irak zijn binnengevallen. Ondertussen is het land ten prooi gevallen aan nog grotere armoede, onzekerheid, instabiliteit, brutale bezetting en terreur. Dit artikel maakt de balans op van een oorlog die nooit gestopt is.

De conservatieven hebben in Iran een klinkende overwinning geboekt bij de frauduleuze parlementsverkiezingen van 20 februari. We interviewden in januari de Iraniër M. Razi over de wijzigingen binnen het Iraanse regime en toestand van de werkende klasse. Zijn analyse geeft een goede achtergrond om de huidige gebeurtenissen te begrijpen.

In dit derde deel van het artikel belicht M. Razi de vooruitzichten voor de arbeidersbeweging in Iran. De tegenstelling tussen arbeid en kapitaal wordt voor het eerst in meer dan twee decennia van kapitalistische heerschappij zichtbaarder. Dit proces zal veel nieuwe kansen creëren voor de tussenkomst van revolutionairen. (Juli 2002) Deel vier wordt in de loop van de komende weken in het Nederlands vertaald.

Op zaterdag 13 december vatten Amerikaanse troepen eindelijk de man die hen maanden om de tuin had geleid. Zoals men in het oude Rome gevangenen in kettingen door de straten sleepte als blijk van triomf, zo werd Saddam opgevoerd voor de tv-camera’s, verwaarloosd en met een onverzorgde baard. Toch is er niets fundamenteel gewijzigd, geen van de kernproblemen is opgelost. De strijd zal blijven voortduren of zelfs erger worden. De bezettingsmacht zit vast in een poel van geweld.

Na de oorlog in Irak werd Iran van groot belang voor de Europese Unie, in het bijzonder voor landen als Frankrijk en Duitsland, die naast aantrekkelijke contracten gegrepen hebben. Intussen zijn er onderhandelingen geweest tussen EU-afgevaardigden en leidende figuren uit het Iraanse regime. M. Razi uit Iran analyseert de achtergrond waartegen deze ontwikkelingen plaatsvonden. Het originele artikel werd in juli 2002 in het Perzisch gepubliceerd op www.kargar.orgwww.kargar.org en in Kargar-e Socialist nr. 114 in augustus 2002.

Als we in de reguliere media iets horen over Libanon dan gaat dat gegarandeerd over moslimfundamentalisme of conflicten met Israël. Over de arbeidersbeweging in Libanon horen we weinig of niets. Nochtans is de werkende klasse de sleutel voor de vereniging van de volkeren in het Midden-Oosten. Samen met de recente stakingen in Israël gunt de Libanese 24-urenstaking ons een blik op wat in de toekomst mogelijk kan zijn. Een verslag van onze Israëlische sectie.

Amerikaanse troepen staan in voor de veiligheid van Irak, maar zijn ze hiervoor wel getraind? Het antwoord op deze vraag is neen. Ze zijn getraind om te moorden.

Het ontslag van Abu Mazen kwam zwaar aan bij de VS en Israël. De Israëlische regering reageerde woedend en besliste ‘principieel’ om Arafat uit Palestina te verbannen. Deze bedreiging zorgde ervoor dat meteen duizenden Palestijnen ter verdediging van Arafat de straat opkwamen. De beslissing van de Israëlische regering zou wel eens het omgekeerde effect kunnen hebben dan aanvankelijk was bedoeld en een verdere verscherping van de vijandelijkheden kunnen veroorzaken. Yossi Schwartz in Israël geeft een analyse van de situatie.

Indien de oorlog van de VS in Irak al een overwinning te noemen valt, dan mag men van geluk spreken dat het geen nederlaag is geworden. Vijf maanden na het officiële einde van ‘de belangrijkste militaire operaties’ in Irak zinkt het Amerikaanse leger steeds dieper weg in een moeras.