Midden-Oosten

Begin februari bracht de internationale marxistische beweging waartoe Vonk behoort, een Manifest tegen de Oorlog uit. Dit manifest werd eerst gepubliceerd op onze internationale website In Defence of Marxism (www.marxist.com). In dit document zetten wij uitgebreid ons standpunt over de nieuwe imperialistische agressie uiteen. Aangezien het document meer dan een maand geleden werd gepubliceerd, schreven wij ook een inleidend artikel over de woelige maand februari (zie elders op de website). De argumentatie die u in dit manifest vindt, wordt echter met de dag pertinenter en de conclusies worden dringender.

Begin februari bracht de internationale marxistische beweging waartoe Vonk behoort, een Manifest tegen de Oorlog uit (zie elders op onze website). Wegens de snelle ontwikkelingen in de wereldpolitiek zijn wij evenwel verplicht om enkele beschouwingen ter inleiding te geven. De situatie in de internationale diplomatie is na een turbulente februarimaand immers grondig dooreen geschud, zonder dat dit nochtans afbreuk doet aan onze vroegere argumenten. In deze inleiding willen wij de gebeurtenissen van februari kort duiden, zodat u ons Manifest beter kan begrijpen.

De verkiezingen in Israël zijn uitgelopen op een totale overwinning voor rechts en de zwaarste nederlaag ooit voor de Arbeiderspartij. Likoed, de partij van Sharon, verdubbelde haar zetels in het parlement tot 37, terwijl de Arbeiderspartij een kwart van haar zetels verloor en eindigde op 19 zetels.

De Amerikaanse imperialisten hebben veel geleerd van hun ware voorouders, de Romeinen. Toen Rome na de tweede Punische oorlog Hannibal uiteindelijk op de knieën kreeg en haar superioriteit vestigde in het Middelandse Zee-gebied, waren de Romeinen nog steeds als de dood voor een heropleving van Carthago. Cato, die aan het hoofd stond van de oorlogsstokers, besloot elke toespraak die hij gaf – waar die ook over ging – met dezelfde woorden: “Delenda est Carthago”: Carthago moet vernietigd worden. Hetzelfde staat Irak nu te wachten.

Met de dag wordt duidelijker dat Amerikaanse en Britse troepen Irak zullen binnenvallen, met of zonder toestemming van de VN. Dat het zwarte goud daarbij een grote rol speelt, is voor velen evident, ondanks de formele ontkenning van het Amerikaanse establishment.

Hoe meer de wapeninspecties een excuus voor een oorlog tegen Irak ondergraven, hoe meer de Amerikaanse regering hun belang wegwuift en andere excuses zoekt. Te verwachten valt dat binnenkort gestemd zal moeten worden over een nieuwe resolutie, ditmaal een oorlogsresolutie. De diplomatische dans nadert haar eindspel. Dit is een aangepaste versie van het artikel van een paar weken geleden, bedoeld als publicatie in de binnenkort te verschijnen papieren Vonk.

Scott Ritter, voormalig lid van de CIA die van 1991 tot 1998 dienst deed als wapeninspecteur in Irak, is goed geplaatst om de leugens van de Bush-regering over Iraks zogezegde massavernietigingswapens te ontkrachten. Meermaals stelde hij dat Irak onmogelijk in het bezit kan zijn van chemische, biologische of nucleaire wapens. Negentig tot 95 procent van Iraks massavernietigingscapaciteit is verifieerbaar uitgeschakeld. Bovendien bevestigde hij dat de VS de inspecteurs gebruiken om Saddam te bespioneren en dat de CIA hierbij nauw betrokken was.

Op vrijdag 9 november werd de nieuwe VN-resolutie unaniem goedgekeurd door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. De resolutie is een erg cynisch document dat uiterst strenge eisen oplegt aan Irak, dat nooit in staat zal zijn hier gevolg aan te geven. Erg moeilijk zal het dan ook niet zijn een voorwendsel te vinden om een oorlog te beginnen die in feite al lang gepland is.

Zondag 13 oktober zond Terzake een BBC-reportage uit van Jane Corbin, een journaliste die zich al tien jaar lang vastbijt in het wapenarsenaal van Saddam Hoessein.Sommige passages waren op zijn zachtst gezegd weinig ernstig te noemen.

Een van de spoken waarmee Bush en Blair de publieke opinie angst willen aanjagen en een oorlog tegen Irak willen goedpraten is de bewering dat Saddam Hoessein binnen de twee jaar in staat zou zijn een atoombom te produceren. Het gaat om de zoveelste georkestreerde kwakkel.

De oorlogsretoriek in het Witte Huis zwelt aan. Een aanval op Irak zit eraan te komen. Dit uitgebreide artikel gaat in op de rol die verschillende imperialistische landen steeds in het Midden-Oosten gespeeld hebben. Naast dit meer historische deel wordt ook aandacht besteed aan de vele wapeninspecteurs waarmee Irak al een tiental jaren geconfronteerd wordt, aan de machteloze Verenigde Naties, en uiteraard ook aan de dieperliggende redenen van een eventuele oorlog tegen Irak. Deze tekst wordt ook uitgegeven als brochure.

Ondanks al het geblaat over ‘schurkenstaten’ en ‘massavernietigingswapens’ maakten de acties van de VS, de grootste militaire vechtersbaas ter wereld, hen voor honderden miljoenen mensen ‘schurkenstaat’ nummer 1. Terwijl ze cynisch Irak proberen te verpletteren met een blokkade en een vliegverbod, doen ze of hun neus bloedt wanneer de Israëlische staat de Palestijnen bloedig verdrukt. Ondertussen stierven ontelbare Irakese kinderen of lijden ze aan ondervoeding door het imperialistisch embargo.

Twee staten voor twee volkeren? Een protectoraat voor Palestina? Een socialistische federatie van het Midden-Oosten? Welke is de weg voor het bekomen van een vaderland voor de Palestijnen? In dit artikel nemen we een aantal eisen van de internationale solidariteitsbeweging met Palestina onder de loepe en bestuderen we de plannen van het imperialisme van het Oslo-akkoord tot de nieuwe voorstellen van Bush Jr.

Sinds de bloedige aanslag op het World Trade Center dreigen we het wel eens te vergeten: nog niet zo lang geleden was de Amerikaanse president Bush Jr. vooral bekend om zijn dubieuze verkiezingsoverwinning en zijn historisch gebrek aan populariteit bij de bevolking. Waar we helemaal niets meer over horen is dat diezelfde Bush de verkiezingsstrijd was aangegaan als voorvechter van een isolationistische koers.

De Palestijnse vrijheidsstrijd kan momenteel op nogal wat begrip rekenen bij de man in de straat, zo is onze indruk van de afgelopen dagen. Israël is momenteel immers de enige echt zichtbare terroristische staat. De retoriek van Bush over de ‘as van het kwaad’ (Irak, Iran, Libië, Noord-Korea) ten spijt zijn het Israëlische tanks en soldaten die burgers executeren en woningen met de grond gelijkmaken. De tijd is dan ook rijp voor protestmanifestaties in alle grote Europese steden tegen de Israëlische agressie.

Israël legt nu al haar gewicht in de schaal om Arafat te verdrijven en de Palestijnse opstand in bloed te smoren. Op vrijdag 29 maart lanceerde Israël een openlijk offensief tegen de Palestijnse gebieden en drong het Yasser Arafats verblijf in Ramallah binnen. Daarbij doodde Israël zeven Palestijnen, arresteerde meer dan zeventig mensen en ontketende het een nieuwe golf van bloed en vernieling. De zogenaamde Palestijnse Autoriteit was dus niet de uitdrukking van een zelfbeschikking, maar werd een wrede val voor de Palestijnen, die volledig onder de dominantie van Israël bleven. Nu is het bedrog overduidelijk. De komedie is voorbij en een nieuwe tragedie begint.

Woensdag 17 oktober bereikte ons de mededeling dat de Israëlische minister Zeevi, berucht om zijn extreemrechtse en racistische standpunten, door Palestijnse terroristen was gedood. Dit bericht werd al gauw gevolgd door de boodschap van de Israëlische regering, dat “niets nog hetzelfde zou blijven”.

In zijn roman ‘Catch 22’ beschrijft Joseph Heller de waanzin van de oorlog en hoe de grootste idiotie in het leger toch volgens de regels is. De autoriteiten kunnen alles rechtvaardigen op basis van het mysterieuze voorschrift Catch 22. Tegenwoordig dient de ‘oorlog tegen het terrorisme’ als mysterieus alibi om allerlei waanzinnige maatregelen door te drukken.

Intifada 2000, de nieuwe Palestijnse opstand in de bezette gebieden van Gaza en de Westbank, gaat onverminderd voort. In de volgende maanden kan ze zelfs nog uitbreiden en de hele regio in vuur en vlam zetten. Nu al heeft de Intifada belangrijke gevolgen in de Arabische wereld en Israël zelf.

Al jarenlang heeft Turkije een slechte reputatie op het vlak van mensenrechten. Zo is niemand de brutale onderdrukking van het gevangenenverzet tegen de overplaatsing naar nieuwe gevangenisblokken van het zogenaamde F-type ontgaan, die de Turkse staat eind vorig jaar lanceerde. Maar ook de strijd tegen de alomtegenwoordige corruptie, die als een parasiet doorheen alle lagen van de Turkse maatschappij woekert, blijkt nauwelijks zoden aan de dijk te brengen. In beide gevallen staat zowel de officiële als de officieuze positie van het Turkse leger tegenover de staat centraal.

De beelden van geweld en slachtpartijen in de bezette gebieden van Gaza en de Westbank hebben de hele wereld geschokt. Haast alle slachtoffers zijn Palestijnen, gevallen onder de kogels van het Israëlische bezettingsleger.

De geforceerde onderhandelingen in Camp David tussen Israël en de PLO verbergen een diepgaande economische crisis in heel het Midden-Oosten. Sinds het ontstaan van Israël in 1948 kon dit land zich enkel politiek, economisch en militair handhaven door een niet aflatende stroom van militaire en economische hulp vanuit de Verenigde Staten.

De Iraanse verkiezingen van 18 februari jl. resulteerden in een grote overwinning voor de zogenoemde hervormers rond president Khatami in de nieuwe Majlis (parlement). Een van de belangrijkste factoren hierin was de hoge opkomst. Ongeveer 80% van de stemgerechtigden kwam opdagen. In grote steden zoals Teheran, Isfaban, Shiraz en Tabriz moesten de stembureaus twee uur langer open blijven om iedereen de gelegenheid te geven om te gaan stemmen. Er dienden zelfs extra stembrieven te worden aangevoerd.

Voor de arrestatie van PPK-leider Öcalan waren maar weinig mensen op de hoogte van de Koerdische kwestie. Hierin kwam verandering na het onderscheppen van Öcalan door de Turkse veiligheidsdiensten bij het verlaten van de Griekse ambassade in Kenia. De daaropvolgende bezetting van Griekse ambassades in de meeste Europese hoofdsteden, betogingen met hartscheurende taferelen waarbij sommige militanten zich voor het oog van de TV-camera's in brand staken, brachten de Koerdische kwestie volop in de spotlights.

Het heeft geen haar gescheeld, of Bagdad was opnieuw onder een bommentapijt bedolven geweest. Dat hierbij vele onschuldige slachtoffers zouden gevallen zijn, werd zelfs toegegeven door de Amerikaanse administratie. Natuurlijk zou het niet hun fout zijn geweest, maar die van Saddam Hoessein die de Amerikanen en hun "bondgenoten" geen andere keus zou gelaten hebben dan zijn land in vuur en vlam te steken. Dat het uiteindelijk zover niet is gekomen heeft verschillende oorzaken. Niet zozeer de diplomatieke talenten van Kofi Annan zijn verantwoordelijk voor het uitblijven van geweld, maar wel de ongunstige krachtsverhoudingen in binnen- en buitenland voor een gewapend treffen. Kofi Annan onderhield tijdens zijn onder-handelingen met de Irakese auto-riteiten trouwens continu contacten met Madeleine Albright, wat aantoont dat ook de Amerikaanse regering wanhopig op zoek was naar een diplomatieke oplossing. Eens de oorlogsmachine op gang was gekomen, was ze moeilijk te stoppen. Enkel een volledige capitulatie van Saddam Hoessein voor de eisen van de VN kon Washington nog van een te groot gezichtsverlies redden. Hoe dan ook, met hun militair machts-vertoon in het Golfgebied hebben de Amerikanen niet alleen Irak, maar de hele wereld één zaak duidelijk willen maken: "Wij zijn de baas op planeet aarde, en ieder die niet naar onze pijpen danst weze gewaarschuwd." En deze boodschap was vooral gericht aan de zogenaamde Derde Wereld, waar de kapitalistische crisis onvermijdelijk nieuwe sociale en politieke omwentelingen zal inluiden.