Woensdag kregen we al een voorsmaakje van Bush zijn bezoek aan de EU en België: zijn minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice – ‘Condi’ voor de vrienden – kwam de weg effenen. Veel mouwvegerij en schouderklopjes. Prompt kondigde Karel De Gucht, de Belgische evenknie van Condoleezza Rice, aan dat ons land wil instaan voor de opleiding van magistraten en politieagenten in Irak.

Vonk interviewde John Peterson, onze kameraad van de Workers International League, over de reden waarom de bewoners van het Witte Huis ons land met een bezoek ‘vereren’.

Bush komt van 20 tot 22 februari naar België samen met zijn nieuwe minister van Buitenlandse Zaken, Condoleezza Rice. Ze zullen een bezoek brengen aan de leiders van de EU, de Navo en de Belgische regering. Vanwaar dit bezoek?

De eerste ambtstermijn van Bush was een ramp voor het buitenlands beleid. Hij vervreemdde bijna alle traditionele bondgenoten van het Amerikaanse imperialisme, brak alle diplomatieke conventies, verscheurde of weigerde verdragen en akkoorden die niet goed waren voor de belangen van de Amerikaanse multinationals, en voerde een agressieve unilaterale politiek op wereldschaal. Maar ondanks de kolossale kracht van de VS, is hun macht beperkt. Ze kunnen gewoon niet hun wil constant opleggen aan alle landen. Daarom moet Bush steunpunten zoeken, vooral in Europa.

Toch toont de benoeming van Condoleezza Rice tot minister van Buitenlandse Zaken de echte houding van de Amerikaanse heersende klasse ten opzichte van de rest van de wereld. Haar wereldvisie is nog enger en agressiever imperialistisch dan die van vorige minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell. Bush en Rice zouden niet liever willen dan diplomatie volledig over boord te gooien, maar de werkelijkheid laat dit niet toe. Ze zitten vast in het Irakees moeras, dat honderden levens en miljarden dollars kost. Dat heeft hier in de VS een effect. Het geld komt niet uit het niets. Er worden besparingen doorgevoerd in de ziekenzorg, onderwijs, pensioenen, infrastructuur enzovoort. Het zijn de zonen en dochters van Amerikaanse arbeiders die aan de andere kant van de wereld sterven voor de macht en winsten van multinationals. De oorlog en de kost daarvan treffen miljoenen gewone werkende mensen hier in de VS.

Vandaar dat Bush steunpunten moet vinden, vooral in Europa. Zijn bezoek aan Brussel is een poging om de banden tussen Amerikaanse en Europese kapitalisten en hun respectievelijke overheden opnieuw te versterken. Het is een ontmoeting tussen de rijken en machtigen in het belang van de rijken en machtigen. Hoewel de Belgische autoriteiten in publiek het beleid van Bush verwerpen, willen ze graag betere relaties met de VS, die immers de sterkste economische macht ter wereld is. Machtige vrienden hebben rendeert.

Sommige mensen ter linkerzijde zien dit bezoek als een nieuwe kans voor ‘multilateralisme’ in de internationale betrekkingen. Denk je dat Bush dit beoogt? En is deze benadering een alternatief voor het Amerikaanse imperialisme?

Inderdaad, zoals ik voordien al zei, is dit een poging van Bush – uit bittere economische en politieke noodzaak – om op zijn minst toch de indruk te geven van een ‘multilaterale’ wereld. In de praktijk betekent dit dat Bush & co willen dat andere landen mee betalen voor de puinhoop in Irak, in ruil voor een deel van de buit. De reden waarom de Europese regeringen in de eerste plaats tegen de oorlog waren, was niet ingegeven door morele overwegingen of een principieel standpunt tegen imperialisme en oorlog. Het was gewoonweg duidelijk dat de VS, als de grootste bullebak van de buurt, niet van plan was de buit van de oorlog met iemand te delen. Kapitalisten trekken niet ten oorlog omdat ze daar plezier in zouden hebben, wel om daar een aardig centje aan over te houden. Dus waarom zou de Belgische heersende klasse miljoenen uitgeven, het leven van hun soldaten op het spel zetten en zich de woede van hun bevolking op de nek halen, als ze daarvoor toch niets in de plaats zullen krijgen? Nu de unilaterale politiek in Irak is gefaald, komt Bush echter wat restjes van de opbouw in Irak aanbieden aan degenen die hem in die poel willen vervoegen. In een toestand van economische crisis op wereldschaal brengen zelfs zulke restjes Belgische bedrijven in de verleiding.

Natuurlijk is dit geen alternatief op het unilateraal Amerikaanse imperialisme. Neem bijvoorbeeld de Navo. Dit is een militair verbond van diverse kapitalistische machten ter verdediging van hun gemeenschappelijke belangen in heel de wereld. Het dient om de belangen van de rijken en machtigen te verdedigen, niet de belangen van de werkende mensen en de jeugd. Een ‘alliantie’ tussen de VS en de Belgische heersende klasse zou hetzelfde zijn. Een ‘multilaterale’ bezetting en plundering van Irak is geen alternatief voor Amerikaans ‘unilateralisme’.

Er zullen veel betogingen en acties plaatsvinden in België om te protesteren tegen het bezoek van Bush. Sommige van die acties komen er op initiatief van anti-oorlogscomités en de marxisten van Vonk. Wat heb jij, als Amerikaanse marxist, te vertellen aan de mensen die deelnemen aan zulke protesten?

Als Amerikaanse marxist zend ik warme en kameraadschappelijke groeten aan de Belgische arbeiders en jongeren voor hun protest tegen Bush en de oorlog. Miljoenen mensen zijn al in heel de wereld op straat gekomen tegen de oorlog in Irak. Hier in de VS waren er nooit geziene protesten in honderden steden. Deze beweging nam een duikvlucht zodra de oorlog begon maar nu gaat ze terug in stijgende lijn, aangezien de effecten van de oorlog steeds meer gevoeld worden op het thuisfront. Het verzet in België is een inspiratiebron voor miljoenen Amerikanen die niet voor Bush stemden en die zijn beleid even hard verwerpen als jullie.

Het is duidelijk dat het bezoek van Bush niets te bieden heeft aan de Belgische arbeiders en jeugd, de arbeiders van morgen. Verzet tegen Bush en zijn beleid mag echter geen anti-Amerikaanse houding aannemen. Het zijn niet ‘de Amerikanen’ in het abstracte die het beleid van het Amerikaanse imperialisme voeren, het is de Amerikaanse heersende klasse. De echte vijanden van de arbeiders en jeugd in België en in heel de wereld zijn de kapitalisten van alle landen, inclusief de Belgische kapitalisten. Kapitalisme betekent oorlog. Er zal geen vrede zijn tot we een einde hebben gesteld aan het winstsysteem.