In de Middeleeuwen maakte de Kerk, die tegelijkertijd de grootste feodale grondbezitter van Europa was, de boertjes wijs dat ze wel in de hemel zouden komen als ze braaf werkten zonder tegen te sputteren. Tegenwoordig worden de mensen niet zozeer dom gehouden door priesters die de mensen indoctrineren vanuit hun preekstoel, maar door een nog sterker wapen: de media.
Ook dit jaar ging de rally Parijs-Dakar onder veel toeters en bellen van start. Dit artikel tracht dit mediacircus op een kritischer manier te benaderen dan we in de traditionele media gewoon zijn, met daarbij aandacht voor de ontstaansgeschiedenis en het conflict met de politiek. Los van de discussie of racen een volwaardige sport is of niet, is het immers duidelijk dat Parijs-Dakar net als vele andere topsporten een product is dat op de markt verkocht wordt aan de meest biedende.
De film Bowling for Columbine schetst volgens regisseur Michael Moore een portret van de Verenigde Staten - “een natie die vastbesloten is eerst te doden en dan pas vragen te stellen” - aan het begin van de 21e eeuw. Spek voor onze bek, dachten we, en dat bleek geen valse verwachting. Naast een film die de toeschouwer bij het nekvel grijpt en soms tragisch is louter door de naakte feiten, is Bowling for Columbine bovenal een erg humoristische en genietbare documentaire over de Amerikaanse wapenindustrie, maar ook over het verband hiervan met het buitenlandse beleid van de VS.
Tijdens onze actie tegen Mc Donald’s op 16 maart in Antwerpen liepen we enkele militanten van DWARS, de jongerenorganisatie van Groen Links, tegen het lijf.
Ze vertelden ons onder andere over een campagne die zij voeren tegen de nauwelijks verholen oorlogspropaganda van de Hollywoodfilm ‘Black Hawk Down’. Deze film pretendeert het ‘ware verhaal’ te zijn van de Amerikaanse interventie in 1993 in Somalië en moet de harten en de geesten in het westen weer warm maken voor de nieuwe interventies die op stapel staan na 11 september.
Kan een film over de Afghaanse menselijke ellende mooi zijn? Sommige Europese en Amerikaanse critici vinden althans dat een sociale prent niet overtuigend kan zijn als die esthetisch zo geladen is als de nieuwste film van de Iraanse regisseur Mohsen Makhmalbaf. Voor hen kan dit genre enkel maar krachtig zijn tegen een grijze, sombere achtergrond.
Vooral de laatste tien jaar is het ideologisch tegenoffensief van de burgerij zeer ver gegaan in het discrediteren van alles wat maar in de verste verte met socialisme te maken heeft. Daarbij zijn twee opvallende constanten waar te nemen: enerzijds zouden revolutionaire ideeën utopisch zijn, anderzijds zouden ze toch maar tot totalitaire regimes leiden. Het volgende artikel heeft de bescheiden ambitie enig weerwerk te bieden tegenover deze vooroordelen en zal meerbepaald ingaan op de functie van kunst in een maatschappij, zowel zoals de situatie vandaag is als die in het verleden geweest is.
De Deense cineast Lars Van Trier gaat in zijn laatste film het sociale thema weer niet uit de weg. De prent vertelt het verhaal van een jonge Tsjechische moeder in het Noord-Amerika van de jaren ’50, die lijdt aan een oogziekte die haar langzaam maar zeker tot een leven in de duisternis veroordeelt. Omdat deze aandoening erfelijk is, gaat ze gebukt onder een alles dominerend schuldgevoel over het lot dat ook boven het hoofd van haar zoon hangt.
De platenindustrie heeft in het recente verleden actief het gratis uitwisselen van muziek over het Internet bestreden. Luidt het MP3-bestand de doodsklokken over de muziekindustrie?
De 'globalisering' van de economie heeft als positief aspect dat diverse culturen met mekaar in aanraking komen. Eten speelt hierbij een belangrijke rol en is voor vele mensen een eerste stap naar kennismaking met de cultuur van andere volkeren. Wij willen hier graag een handje bij helpen door een spijskaart aan te bieden met gerechten van over de hele wereld. Een ervaren kok staat in voor de kwaliteit en de grootst mogelijke authenticiteit.
Zebda is een Franse muziekgroep die de laatste tijd nogal opvalt. Niet alleen door het succes van hun liedjes maar vooral door de politieke inhoud van hun teksten. Nog niet zo goed gekend in het Vlaamse landsgedeelte wint het toch reeds terrein onder migrantenjongeren. Ons Frans zusterblad, La Riposte, ontmoette Zebda tijdens de zomer.
American History X handelt over een jongeman die o.a. door het overlijden van zijn vader de extreem-rechtse toer opgaat. De film stemt lang tot nadenken over hoe het er soms in de wereld aan toegaat. Elk mens met gezond verstand moet normaal gezien inzien dat het fascisme geen oplossing biedt.
Lynx is een dynamische socio-culturele jongerenvereniging die jongeren verzamelt en samen met hen projecten uitwerkt, zij het zowel van culturele aard (optredens van verschillende muziekgenres, internettoepassingen, en zoveel meer) als van sociale aard.
Naar jaarlijkse gewoonte organiseerde Student Aid in februari allerlei acties aan de Vlaamse universiteiten. Dit jaar koos men voor het thema ‘duurzaam toerisme’. Daarmee trachten geëngageerde studenten een kritiek te formuleren op het klassiek massatoerisme. Wat wordt dit klassiek toerisme zoal verweten?
Konstantin Paustovskij (1892-1968) is een van die weinige Sovjetschrijvers die het ook in het Nederlandse taalgebied "gemaakt" hebben zonder zich voortdurend als hekeldichter van de Russische revolutie op te werpen. Kara-Bogaz is een heerlijk boek, vol vertrouwen in de mens en de mogelijkheden om door wetenschap en techniek een beter bestaan op te bouwen, op voorwaarde dat die wetenschap en die techniek democratisch gestuurd wordt door allen.
Drie toneelgezelschappen in Franstalig België voeren stukken op van Bertolt Brecht. De meest opvallende onder hen is de Centre Dramatique Haynuyer. Opvallend wegens de grootsheid van het project en de wijze waarmee de spelers zich zo klein kunnen maken in het stuk.