Met Kris Peeters hebben we nu onze eigen Belgische Myriam El Khomri. Zij is de verguisde Franse Minister van Werk die de Code du Travail naar de prullenmand gooit. Kris Peeters is de CD&V minister van werk. Sommigen zien in hem het sociale geweten van de federale regering. Peeters wil werk zogezegd werkbaar maken. Zijn voorstellen lijken nochtans veel op een doorslag van de eisenbundels van alle patroonsorganisaties. Ze hebben niets te maken met het welzijn van de werknemers.
Interimarbeid is ook gevaarlijke arbeid. Het is geen toeval bijvoorbeeld dat vorig jaar bij het staalbedrijf Arcelor in Duinkerke, drie van de vier dodelijke arbeidsongevallen, een interimcontract hadden.
De laatste jaren is de intensiteit van het werk enorm verhoogd. Op de werkvloer wordt uit elk uur, elke minuut extra werktijd gepuurd. Iedereen weet dat je in een minuut of een uur nooit de volledige 60 seconden of 60 minuten werkt. Eigenlijk ben je slechts een fractie van die tijd productief: 42 seconden per minuut bijvoorbeeld. Men past allerlei technieken toe om die productiviteit op te trekken naar 42, 48 of 52 seconden. Marx noemde dat het ‘opvullen van de poriën van de tijd’. Een van deze technieken bestaat uit druk uitoefenen en angst inboezemen. Dit gebeurde al in grote mate binnen de afgesproken 38-uren per week. Met ‘rekbaar werk’ willen de bazen nu ook de effectieve arbeidstijd verlengen. Als ze overuren niet extra moeten vergoeden is dat een gemakkelijke winst. Zeker wanneer ze na het verhogen van de productiviteit per uur, iedereen ook nog eens meer uren kunnen laten presteren. Voeg hier de verlenging van de pensioenleeftijd naar 67 jaar aan toe, en het plaatje is volledig. Op deze manier worden ONZE LEVENS meer en meer onderworpen aan HUN WINSTEN.
De vakbondstoppen steigeren bij deze voorstellen en dat is ook niet meer dan terecht. De delegees op de vloer beseffen dat het ‘werkbare werk’ van Kris Peeters de baas nog meer macht krijgt. Wat gaan we er aan doen? Een betoging in Brussel van Noord naar Zuid is uit den boze, daar mogen we niet meer intrappen. In de eerste plaats moet er op de werkvloer via algemene vergaderingen geïnformeerd en gediscussieerd worden. Liefst in gemeenschappelijk vakbondsfront. Dit als deel van een nieuw actieplan, gericht op het terugtrekken van deze maatregelen en de hele reeks asociale maatregelen van Michel I. We moeten vooral beseffen dat het hier om veel meer gaat dan één regering of een reeks maatregelen. Het hele systeem moet aan de schandpaal genageld worden. Als we enkel de scherpe kanten van het systeem willen afronden, zijn we verkeerd bezig. SYSTEM CHANGE is dringend. Het systeem heeft een naam: kapitalisme. Het alternatief heeft ook een naam: socialisme.
