De overweldigende overwinning van Jeremy Corbyn voor het leiderschap van de Labour Party is een politieke aardbeving van gigantische proporties. Ze heeft de politieke kaart van Groot-Brittannië op z'n kop gezet. Honderdduizenden arbeiders en jongeren, snakkend naar verandering, vieren deze overwinning in het hele land. Michael Meacher heeft de Corbyn-campagne correct beschreven als 'de grootste niet-revolutionaire omkering van de maatschappelijke orde.'

"Hoe is het zo snel zover kunnen komen? De oorzaak ligt niet in een of andere karaktertrek van Tsipras. Ook niet in een verborgen agenda van de Eerste Minister. De reden voor deze nederlaag is politiek, namelijk het failliet van het reformisme van Tsipras en de meerderheid van de leiding van Syriza."

Niemand had kunnen verwachten dat de verkiezingsrace voor de nieuwe leider van de Britse Labour Party zo spannend zou worden. De voorzittersverkiezing was een wedstrijdje ver-plassen tussen Blairistische kandidaten, totdat een groep parlementariërs besloot dat het misschien iets minder saai zou worden als de 'ouderwets linkse' Jeremy Corbyn ook mee zou mogen doen. De gevolgen hadden ze niet kunnen inschatten.

De huidige vluchtelingencrisis heeft de gruwel van de kapitalistische samenleving getoond, naast het contrast tussen de elementaire solidariteit van de gewone werkende mensen en de koude berekening en hardvochtigheid van de kapitalistische heerser in Europa en elders in de wereld.

Op 15 april kwamen meer dan achthonderd vluchtelingen om bij de zoveelste schipbreuk van een scheepswrak dat vluchtelingen naar Europa moest voeren. Sindsdien is de vluchtelingencrisis niet meer uit de actualiteit te slaan.

De overeenkomst die in de late uurtjes van 13 juli aan Griekenland opgedrongen werd, na een nachtelijke marathon van onderhandelen met de Eurotop, kan enkel als een vernederende overgave omschreven worden. Griekenland heeft in feite zijn zelfbeschikkingsrecht tegenover de Trojka opgegeven, in ruil voor een nieuw financieel wurgcontract en vage beloftes over een schuldherschikking (geen kwijtschelding) die op een later tijdstip- misschien- zal besproken worden. Deze overeenkomst zal geen zoden aan de dijk brengen. Het zal Tsipras en Syriza politiek uitschakelen en Griekenland op economisch vlak nog dieper in de recessie duwen. Het bracht ook diepe onenigheid in de Europese Unie aan het licht.

De Griekse kiezers hebben op een zeer duidelijke manier het dictaat van Europa verworpen. De uitslag van het referendum van zondag ll. was een slag in het gezicht van de bankiers en de kapitalisten van Europa. Het definitieve resultaat van het referendum, gepubliceerd door het ministerie van binnenlandse zaken, was 61,3% neen-stemmers tegenover 38,7% ja. De algemene voorspelling dat de ja-stemmers voornamelijk uit de landelijke gebieden zouden komen bleek onjuist te zijn.

In de aanloop naar het referendum heeft de politieke verdeeldheid in Griekenland ongekende hoogten bereikt. De gebeurtenissen in de afgelopen 48 uur laten de leugen achter de burgerlijke democratie zien. De trojka wil de bereidheid van de Griekse regering om concessies te maken niet accepteren en eist Tsipras’ aftreden. De conclusie is onvermijdelijk: binnen de grenzen van het kapitalisme zullen bezuinigingen nooit eindigen, en zeker niet binnen de dwangbuis van de door de Duitsers gedomineerde kapitalistische eurozone.

De beëdiging van de nieuwe burgemeesters, op zaterdag 13 juni, trok duizenden enthousiaste mensen aan. Het leverde scènes op die sinds 1979, of misschien zelfs 1931, niet meer gezien waren in Spanje. De gemeentelijke en regionale verkiezingen van 24 mei waren een ernstige tegenslag voor de regerende PP (rechts). Maar de omvang van hun nederlaag was niet duidelijk tot 13 juni. Die dag werden burgemeesters van partijen en allianties ter linkerzijde van de sociaal-democratie beëdigd in 4 van de 5 grootste steden van het land: Madrid, Barcelona, ​​Zaragoza en Valencia. De vijfde, Sevilla, kreeg een PSOE-burgemeester, met de steun van "Participa Sevilla” (waarin Podemos actief is) en Verenigd Links (IU).

Wat in Griekenland gebeurt gaat elke militant in de arbeidersbeweging aan. Steun van de internationale arbeidersbeweging is absoluut essentieel. Een overwinning van de Grieken zal een overwinning van ons zijn, het zelfde zou gelden in geval van nederlaag. 

Zondag 24 mei zal herinnerd worden als een mijlpaal in de Spaanse geschiedenis. In praktisch geheel Spanje werden gemeentelijke en regionale verkiezingen gehouden ( in Galicië, Andalusië, Baskenland en Catalonië, gingen enkel gemeentelijke verkiezingen door). De rechtse PP (Volkspartij) werd onttroond in de meeste van hun historische bolwerken. Dat de Spaanse samenleving een scherpe bocht naar links maakte wordt vooral aangetoond door de opkomst van Podemos en de electorale fronten die het leidde. Het linkse front won in Madrid, Barcelona, ​​Zaragoza, Coruña, Oviedo, Cádiz, etc. In de meeste grote steden werd het resultaat van de Socialistische Partij (PSOE) - alleen socialist in naam - overklast door Podemos dat is uitgegroeid tot de tweede speler in de Spaanse politiek. Podemos bepaalt nu de agenda.

De grote bedrijven en de rijken uit de City van Londen waren maar al te blij met de overwinning van hun vrienden in de Conservatieve Partij. Champagnekurken knalden en de aandelenprijzen stegen. De partij van de rijken is terug in het zadel en ook nog eens met een onverwachte meerderheid in het Lagerhuis. Dit zal een regering zijn van de rijken, door de rijken en voor de rijken. De extreem rijke non-doms* slaakten een zucht van verlichting. Hun buit zal veilig zijn onder een Conservatieve regering.

Binnen twee weken zijn het gemeenteraadsverkiezingen in Spanje. We komen in dit artikel terug op de Andaloesische verkiezingen en de toekomst van Podemos.

We interviewden Peter Michaïlenko, marxistische militant in Toulouse. Hij woonde tot zijn elf jaar in Kiev en ging deze zomer nog naar Oekraïne. Hij werkt mee aan de internationale solidariteitscampagne met het antifascistische verzet in Oekraïne (https://ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/ ). 

Alan Woods maakt de balans op van de eerste maanden van de SYRIZA regering en haar krachtmeting met de Troïka. 

We spraken over het studentenprotest in Nederlands met Zowi Milanovi, redacteur van ons Nederlands zusterblad Vonk (www.marxisten.nl). Hij gaat dieper in op de evolutie, de eisen, de gemoedstoestand van de studenten en de perspectieven van de beweging.

In Griekenland werd een regering verkozen die een einde wil stellen aan de soberheid. Dit is helemaal niet naar de zin van de Europese Unie, het IMF, de Europese Centrale Bank en het financiekapitaal. Onmiiddellijk kreeg de SYRIZA regering het mes op de keel. Een akkoord werd gesloten met de Eurogroep dat echter voor veel oppositie zorgt in de linkse partij. Is het dan niet mogelijk uit de soberheid te stappen? Welke maatregelen zijn hiervoor nodig?

We publiceren hieronder twee artikels verschenen op de website van onze Nederlandse kameraden www. marxisten.nl. Sinds 13 februari is het studentenprotest tegen de besparingen in het onderwijs er in een stroomversnelling gekomen met de bezetting van een gebouw van de Universiteit van Amsterdam. Ondanks de ontruiming twee dagen geleden, gaat de bezetting door in een ander gebouw van de universiteit. De beweging heeft een enorme schokgolf door Nederland doen gaan omdat de studenten de eersten zijn die in beweging komen tegen de besparingen. De artikels zijn vol aan inzichten die ook in België hun nut nog zullen bewijzen. 

Sinds Podemos (wat letterlijk betekent ‘wij kunnen het’) in juli 2014 begon met het registreren van leden op haar website, zijn meer dan 300.000 mensen ingeschreven. Tienduizenden nemen deel aan de wekelijkse bijeenkomsten, georganiseerd door meer dan 1000 afdelingen, verspreid over het gehele land. In iets meer dan één jaar is Podemos volgens alle opiniepeilingen uit het niets opgeklommen tot de eerste partij van het land. In de polls behaalt Podemos 30 procent, ongeveer 6,5 miljoen stemmen. Men moet teruggaan tot 1977, onmiddellijk na de val van de dictatuur, om een vergelijkbaar politiek fenomeen te vinden, wat enthousiasme, hoop en massale organisatie betreft.

De aankondiging van het regeringsprogramma door de premier afgelopen zondag, bevatte niets van de afzwakkingen dat de heersende klasse en de Trojka verlangen. De SYRIZA-regering moet waardig en stevig stand houden! Een confrontatie met de Trojka en het kapitaal is onvermijdelijk, omdat zij eigenlijk niet met de regering willen onderhandelen. Ze kiezen er liever voor om deze te vernederen. Ze hebben geen scrupules over het ondermijnen van haar toezeggingen aan het Griekse volk en dreigen er zelfs mee Griekenland uit de euro zetten. Daar deze druk kunnen de belangrijke maatregelen uit het regeringsprogramma niet uitgevoerd worden, behalve wanneer deze ondersteund worden door een socialistisch programma. 

[Geschreven door de Communistische Tendens van SYRIZA op 8 februari 2015]

Lees de verklaring van de Communistische Tendens van SYRIZA over de meest recente ontwikkelingen in Griekenland.

[Deze verklaring werd oorspronkelijk geschreven op 4 februari 2015]

Unieke documentaire over de crisis in Griekenland en het socialistisch alternatief. Nu met Nederlandstalige ondertitels. Een 'must see' voor iedereen die een einde wil stellen aan de soberheid en solidair is met de Syrizaregering in haar krachtmeting met de EU, de Griekse en buitenlandse kapitalisten.

25 januari 2015 werd een historische dag, niet alleen voor het Griekse volk maar ook voor de Europese en de internationale arbeidersklasse. Voor het eerst in de geschiedenis van het ontwikkelde kapitalistische Westen is het mogelijk een regering te vormen bestaande uit partijen die hun wortels hebben in de links-communistische beweging. Dat resultaat werd behaald ondanks de voortdurende en constante druk van het plaatselijk en internationaal kapitaal om dit vooruitzicht te dwarsbomen. De historische overwinning die Syriza vandaag behaalt betekent een dramatische verschuiving in de krachtsverhoudingen tussen de werkende klasse en het kapitaal in Griekenland. Gezien de globale crisis van het kapitalisme is het redelijk om te veronderstellen dat deze verschuiving zich zal doorzetten in de rest van Europa.

In Griekenland kondigen polls de overwinning aan van de "radicaal linkse” partij Syriza bij de parlementsverkiezingen, eind januari. Om het Griekse volk te ontmoedigen die weg op te gaan, herhaalt een koor van politici, bankiers en journalisten elke dag dat dit tot "chaos" zal leiden. Om de daad bij het woord te voegen begint het kapitaal reeds het land te ontvluchten, is er paniek op de Atheense beurs en stijgt de rente op schulden.

De bloedige aanslag tegen de redactie van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo  en de daaropvolgende moorddadige gijzeling in een Joodse supermarkt zorgden voor een opwelling van verontwaardiging en woede in heel Frankrijk en de rest van de wereld. De avond zelf van de moordaanslag waarbij twaalf mensen het leven lieten, betoogden honderdduizenden mensen. Een paar dagen later waren het er drie miljoen, waaronder anderhalf miljoen in Parijs alleen. Ook in België reageerden mensen verbolgen. Enkele uren na de aanslag kwamen In verschillende steden honderden mensen samen. In Brussel trokken zondag 11 januari 20.000 betogers de straat op.

Onmiddellijk na de aanslag tegen de redactie van het linkse satarische tijdschrift Charlie Hebdo publiceerden we dit kort standpunt. 

We blikken terug op het referendum over onafhankelijkheid in Schotland. 

Dimitry Kolesnik is een vooraanstaand activist in de marxistische organisatie Borotba in Oekraïne. Hij was in augustus 2014 aanwezig op het wereldcongres van de Internationale Marxistische Tendens in Griekenland, waar hij werd geïnterviewd door Peter Mikhailenko.

Deze resolutie werd gestemd op het Wereldcongres van de IMT.

We blikken terug op de resultaten van de EU verkiezingen. 

Op 2 juni 2014 organiseerde de Marxist Student Federation samen met Counterfire, de CPGB, Borotba, Solidarity with the Antifascist Resistance in Ukraine en Boris Kagarlitsky,een bijeenkomst voor de oprichting van de campagne “Solidariteit met de antifascistische weerstand in Oekraïne” in de SOAS Universiteit in Londen.

Vandaag wordt Petro Porosjenko, Oekraïens president en zakenman ontvangen door de Europese Unie in Brussel. 

De verkiezingsuitslag van het Front National (FN) in Frankrijk na de Europese verkiezingen heeft veel mensen gechoqueerd. Maar hoe kunnen we op een efficiënte manier tegen extreem rechts strijden?

Thomas Roode schreef dit achtergrondartikel een maand geleden. Ondertussen is het volks-en arbeidersverzet in het Oosten van het land aangezwollen. De mijnwerkers van de Donbas leiden het verzet tegen de regering van de oligarichen en tegen de zogezegde antiterroristische operaties van Kiev met de hulp van gewapende fascistische bendes. Zij eisen de onteigening van de oligarchen en het einde van de fascistische terreur.

Wat is de EU voor iets? Een plaats voor samenwerking, solidariteit en vrede tussen de Europese landen? Of eerder een door Berlijn gestuurde antisociale pletwals? Mogen we hopen op ‘socialer Europa’ zoals de sp.a dat doet of zit de sociale afbraak in de genen van de EU? Wat is dan een socialistisch alternatief op de EU?

Vijftig jaar geleden werd de dictatuur van Caetano, die vijftig jaar had standgehouden in Portugal, in één klap omvergeworpen door arbeiders, boeren en soldaten. Het was een periode van enorme radicalisatie, een echte revolutie. Alleen het tekortschieten van de leiding van de arbeidersbeweging heeft het kapitalisme gered in Portugal.

Deze analyse is een bijdrage van David Baele over de rol van de VS en het EU imperialisme in de regio en die van de rechtse nationalisten en fascisten in het Maidan protest en na de staatsgreep. In een eerder artikel legden wij het Vonk standpunt uit over de woelingen in Oekraïne: http://www.vonk.org/wat-is-er-aan-de-hand-in-oekraine.html

De Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen van afgelopen woensdag reflecteren een onvrede met de heersende politiek.

Marxisten moeten in staat zijn om de natuur van een beweging te analyseren, haar klassenaard te bepalen, de belangen te ontdekken die schuilen achter de slogans. Zo moeten ze wat progressief is kunnen scheiden van wat reactionair is. Niet elke massabeweging is revolutionair of progressief in karakter. En zelfs als het volk er in slaagt via revolutionaire middelen een onderdrukkend regime ten val te brengen is het niet zeker dat hetgeen in de plaats komt beter zal zijn. De gevolgen van de daden van mannen en vrouwen kunnen soms zeer verschillend zijn van hetgeen ze beoogden.

Strijdbaar volksprotest stopt prestigewerken in een arbeidersbuurt van Burgos. 

Een reactie van Herman Michiel (Ander Europa) op een opiniestuk van Saïd El Khadraoui (lid van het Europarlement voor de SP.a).

Hoe het beleid van Poetin en Stalin verschilt met dat van Lenin over homosexualiteit.

Het stakingsrecht in de EU. Tegenstrijdige uitspraken over wat kan en niet kan. 

Gouden Dageraad, de staatsrepressie en de volksbeweging. 

 'Marinaleda is een bemoedigend voorbeeld voor iedereen met linkse sympathieën. In een wereld die verstikt is onder een kapitalistische hegemonie, laat het dorp zien dat het kapitalisme niet het enige alternatief is,' stelt Thomas Roode van onze Nederlandse zusterorganisatie. 

Na de brutale uitwijzing van twee medestudenten zonder papieren, hebben de Parijse scholieren massaal hun scholen geblokkeerd en zijn ze de straat opgetrokken.

Het oprichtingscongres van SYRIZA vond plaats van 10 tot 14 juli. Daar werden alle afzonderlijke stromingen die voorheen de alliantie gestalte gaven, opgeheven om een eengemaakte partij te vormen. Tijdens dit proces schoof partijleider Alexis Tsipras echter naar rechts op, waardoor de belangrijke vooruitgang van de partij bedreigd wordt. Kort hiervoor, hield de andere grote organisatie van de Griekse arbeidersklasse, de Communistische Partij van Griekenland [KKE], haar eigen partijcongres. Dit artikel is een evaluatie van beiden.

Het vertrouwen in het kabinet-Rutte II is helemaal verdwenen. Volgens TNS NIPO staat nog maar 1 op de 8 burgers achter het huidige kabinet. Dat is historisch laag; zelfs lager dan het kabinet-Balkenende II in 2005. De populariteit van de VVD en vooral van de PvdA zijn aanzienlijk gedaald. De twee grootste partijen in de peilingen zijn de PVV en de SP, wat duidt op een polarisatie tussen links en rechts.