De tweede actiedag van de driedaagse staking in Antwerpen kan een succes genoemd worden. De haven van Antwerpen lag gedeeltelijk plat, ook door de gezamenlijke actie in Zeebrugge konden een 65-tal schepen niet uitvaren. Wat altijd een opsteker betekent voor de andere sectoren!
Vanaf 11u30 hielden de stakers, in gemeenschappelijk vakbondsfront, een piket aan het centraal station te Antwerpen. Vooral de aanwezigheid van het schoolpersoneel valt op. Dat de leraars voortaan langer moeten werken voor minder loon, is duidelijk in het verkeerde keelgat geschoten. “We zien nu al de weerslag van deze maatregelen: één op de vijf leraars overweegt het onderwijs te verlaten", klinkt het. Daarenboven is het Antwerps bestuur van plan de inwonende werksters van het stedelijk onderwijs af te schaffen en te bezuinigen op de private poetsdienst: die kregen de opdracht dat ze niet meer spic en span moeten kuisen in de scholen, 60 procent proper is genoeg!
In het stedelijk onderwijs staakte 30 procent van de scholen en ook de stedelijke kinderopvang is slechts gedeeltelijk open. De bibliotheken van Linkeroever en Permeke zijn slechts beperkt open. De zwembaden in Merksem, Wilrijk, Hoboken en Berchem zijn dicht en ook de recyclageparken van Deurne, Borgerhout en Linkeroever zijn gesloten. De impact op de reinigingsdienst is aanzienlijk, de inzameling van het huisvuil kan vandaag, dinsdag, gewoon niet doorgaan. Na een geslaagde blokkade van het hoofdgebouw waar de vuilniswagens uitrijden kwamen ook deze stakers het piket vervoegen, net zoals personeel van de lijn, allerhande stadsdiensten, brandweermensen, cipiers, etc. Allemaal samen binden ze de strijd aan tegen de Arizona regering die aan sociale afbraak doet en enkel recepten kent die de situatie verder op de spits drijven zoals een indexsprong, btw-verhoging op basisproducten, loonmatiging, verdere flexibilisering van werk en een belastingdruk die steeds verder naar de werkende klasse wordt afgeleid.
Grootste deelname in 10 jaar
Het spoorwegpersoneel houdt dapper stand. Ze zijn duidelijk van plan de drie aangekondigde stakingsdagen vol te maken! Niet verwonderlijk, als je bedenkt dat sommigen onder hen 6 jaar langer moeten werken, voor een beduidend minder pensioen! Als je aan het begin van je loopbaan allerlei dingen worden beloofd en dan na jaren dienst blijkt dat je veel langer gaat moeten werken voor een pensioen dat bijna 500 euro minder bedraagt, is het allesbehalve verwonderlijk dat mensen zich bedrogen voelen en heel boos zijn. Ondanks de vele stakingen die het spoor recent gekend heeft, is er geen teken van vermoeidheid. “Gebaseerd op wat ik zelf gezien heb en informatie van anderen elders aan het spoor, denk ik dat dit de grootste deelname in de laatste 10 jaar zou kunnen zijn", vertelt een treinbegeleider.
Het is duidelijk dat de stakers zich goed bewust zijn waarover het gaat. Ze staan hier niet alleen voor zichzelf en hun arbeidsomstandigheden, maar ook voor de toekomst van de openbare diensten en het in stand houden van de dienstverlening waar elke burger recht op heeft. De plichtbewustheid is dikwijls zelfs een rem op mobilisatie in het onderwijs en de zorg. Dit werd geïllustreerd in het VTM-journaal, waar leerkrachten uitleggen dat ze de acties volledig steunen, maar enkel een uurtje staken of symbolische actie houden tijdens hun middagpauze, omdat de examens eraan komen en ze hun leerlingen niet in de steek willen laten in zo’n belangrijke periode.
Uit de speeches en gesprekken aan het piket blijkt keer op keer dat het op vele plaatsen nu vijf na twaalf is. Het wordt simpelweg onmogelijk om dezelfde zorgen en diensten te organiseren met budgetten en een personeelsbestand waar stelselmatig in gesnoeid wordt. Bovendien bevestigt de Nationale Bank dat het totale aandeel van de totale economische waarde dat naar werknemers gaat, al tien jaar daalt, terwijl de bedrijfswinsten in diezelfde periode met meer dan 30 procent stegen. Het zou niet moeilijk zijn dit artikel twee keer zo lang te maken door allerlei schandalige praktijken en maatregelen op te beschrijven die een aanslag op de levenskwaliteit van de arbeidersklasse vormen en de rechten, zorgen diensten waar we allemaal behoefte aan hebben in het nauw drijven en doen afbrokkelen. Alleen al het feit dat er bij de spoorwegen een waanzinnig aantal overuren zijn opgestapeld en het zeer moeilijk is daar tijd van te recupereren of verlof te nemen door permanent personeelstekort en men dan bovendien contractbreuk pleegt, vat het eigenlijk allemaal samen; ze doen uiteindelijk met ons wat de kapiteins van het kapitalisme opdragen.
Meer nodig dan syndicale strijd alleen
Het pamflet dat we uitdeelden, een oproep voor een arbeidersregering, legt de horizon voor onze strijd verder dan technische discussies over procenten en jaren dienst. Het overlegmodel is zodanig uitgehold en maakt vandaag deel uit van het mechanisme om de werkende bevolking allerhande verworvenheden af te nemen. Bovendien brengen de verkozen vertegenwoordigers van de kapitalistische elite steeds meer obstakels in stand tegen mensen die zich verzetten en organiseren. In plaats van in te gaan op de verzuchtingen en problemen van de werkenden bevolking zoekt ze middelen om onze strijd tegen te gaan, te ontraden of zelfs te verbieden. De zogenaamde verzorgingsstaat moet er aan geloven en kapitalisme wordt weer écht kapitalisme zonder limieten en correcties; een meedogenloze uitbuitingsmachine waar de baas écht baas is.
Het is allemaal al veel te ver gekomen, veel van wat de arbeidersbeweging heeft opgebouwd na de Tweede Wereldoorlog is al terug afgebroken in naam van de concurrentiepositie en de vrije markt. Maar er moet dringend een beweging in de andere richting worden ingezet. Het kapitalisme verkeert in een onoplosbare crisis, de enige remedie die het kent is uitbuiting van de werkende klasse, steeds opnieuw, het is haar levenslijn. Als we die toevoer van energie aan dit destructieve systeem afsnijden, sterft het vanzelf. Er is nog slechts een minderheid die echt in dit systeem gelooft, de crisis van de instellingen die ons leven vormgeven, is nog nooit zo diep geweest. Aan gemeenteraadsverkiezingen, het beleidsniveau dat het dichtst bij de mensen staat, doet reeds meer dan een derde van de bevolking niet meer mee. Mensen uit de arbeidersklasse zien er in toenemende mate het nut niet van aangezien er steeds beslissingen ten nadele van hen genomen worden. Zelfs de sociale verkiezingen vertonen keer op keer een dalende participatiegraad. De arbeidersklasse zoekt nieuwe kanalen om haar lot te verbeteren en de maatschappij in haar belang te organiseren. Terwijl anderen, zoals het Vlaams Belang, gebruik maken van de verwarring en zich tot ons richten met valse “oplossingen” zoals racisme, haat, individualisme, kortzichtigheid en dus de strijd voor socialisme willen vervangen door verdeeldheid en gehoorzaamheid, willen wij de blik vestigen op de vele bewegingen die vandaag wereldwijd het kapitalisme openlijk in vraag stellen en bestrijden. Het systeem kan niet worden hervormd, het vernietigt onze levens ten voordele van een doelloze winstmachine, de enige oplossing is die machine stop te zetten en de economie ten dienste van en onder democratisch bestuur te brengen van de mensen die ze doen draaien. Hoog tijd voor een arbeidersregering!
onze eisen:
-Einde aan de loonstop.
-Terugkeer naar een niet gemanipuleerde index.
-Einde van de jacht op werklozen.
-Drastische vermindering van de arbeidstijd tot maximaal 30 uur.
-Recht op pensioen op pensioen op 60 jaar.
-Massale uitbreiding van het aantal ambtenaren.
-Aanwerving van werklozen op basis van grote openbare werken.
-Nationalisatie, onder arbeiderscontrole, van alle grote bedrijven die ontslaan of met sluiting worden bedreigd.
-Nationalisatie van de banken en het financiewezen
-Openbare investeringen in de ecologische transitie.
