De aanval van Hamas op Israël gisteren (zaterdag 7 oktober) kwam als een schok en verraste de Israëlische inlichtingendienst en het militaire establishment, maar het zou ons in het geheel niet moeten verbazen. Het is het directe gevolg van de escalerende gewelddadige onderdrukking van de Palestijnen, gepromoot door Netanyahu, die de meest rechtse reactionaire regering in de geschiedenis van Israël leidt.

Bij de aanval werden duizenden raketten gelanceerd vanuit Gaza, waarbij tientallen door het Israëlische ‘Iron Dome’ antiraket-verdedigingssysteem geraakten, terwijl honderden Hamas-strijders door het best bewaakte grenshek ter wereld heen braken om grenssteden en militaire bases aan te vallen op Israëlische bodem. Dit resulteerde in honderden Israëlische slachtoffers (meer dan 600 doden en 2.000 gewonden op het moment van schrijven). Meer dan 24 uur na de eerste aanval zijn de gevechten nog steeds aan de gang in ten minste acht van de 22 doelen die door de Palestijnse commando's zijn overgenomen. Nieuwe commando's komen Israël binnen vanuit Gaza, waarbij tientallen Israëlische soldaten en burgers gevangen worden genomen en naar Gaza worden gebracht. Hamas-strijders hebben een militaire basis onder de voet gelopen, Israëlische tanks en ander militair materieel vernietigd en militaire voertuigen in beslag genomen, waarbij Israëlische militaire commandanten gevangen zijn genomen, waaronder naar verluidt Nimrod Aloni, een generaal-majoor van de IDF (Het Israëlisch defensieleger). Dit is nooit eerder gebeurd.

De Israëlische staat is vernederd en zijn reactie zal wreed zijn. Netanyahu heeft de “staat van oorlog” uitgeroepen en voert vergeldingsbombardementen uit, waarbij al meer dan 300 Palestijnen zijn omgekomen en 1.600 gewond zijn geraakt. Israël heeft onmiddellijk de elektriciteitsvoorziening naar de Gazastrook afgesloten, met ernstige gevolgen voor de 2,1 miljoen Palestijnse burgerbevolking die daar woont, en ondermijnt de toch al kwetsbare infrastructuur en het gezondheidszorgsysteem, die al op instorten staan.

De hypocrisie van de westerse imperialistische regeringen

De leiders van de westerse imperialistische regeringen spreken nu over het “recht van Israël om zichzelf te verdedigen”. Biden, Macron en hervormingsgezinde leiders als Starmer in Groot-Brittannië hebben in een hypocriet koor de aanval op Israël veroordeeld, maar bleven gemakshalve tientallen jaren stil in het licht van de Israëlische brutaliteit.

Ze negeren allemaal het feit dat, onder het cynische toezicht van Netanyahu, het geweld door extreemrechtse Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem tegen Palestijnse wijken exponentieel is geëscaleerd, aangemoedigd door gegarandeerde straffeloosheid en de openlijke of geheime medeplichtigheid van de Israëlische veiligheidstroepen. De pogingen van Palestijnse jongeren om zich tegen de bezetting te verzetten, zijn door de IDF beantwoord met disproportioneel en systematisch dodelijk geweld, met een eindeloze reeks aanvallen en gerichte moorden, die culmineerden in de brutale aanval op het vluchtelingenkamp Jenin in juli. Dit alles terwijl gewapende kolonisten de Palestijnse bevolking bedreigen. Duizenden Palestijnse jongeren, waaronder vele minderjarigen, afkomstig van de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en vanuit Israël zelf, zijn gearresteerd en kwijnen zonder vorm van proces weg in de gevangenis. En toch, hoeveel van de kolonisten die verantwoordelijk zijn voor deze misdaden zijn gearresteerd?

Israël bevindt zich sinds begin 2023 in een politieke impasse, opgeschrikt door de massale protesten van honderdduizenden tegen de rechterlijke hervormingen van Netanyahu en de diepe verdeeldheid binnen de zionistische heersende klasse zelf. Netanyahu’s laatste poging om zichzelf politiek in het zadel te houden, heeft de joodse extreemrechtse vleugel van Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich, een ongekende kans geboden om uit de schaduw te treden en machtsposities binnen de Israëlische staat te bekomen. Hun programma komt neer op het uitlokken van een ‘nieuwe Nakba’ (in navolging van de massale etnische zuivering van de Palestijnse bevolking die leidde tot de proclamatie van Israël in 1948), door de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem, de Golanhoogten en Gaza te annexeren en de hele Palestijnse bevolking te verdrijven.

Je kan echter geen heel volk zijn/haar fundamentele democratische rechten ontzeggen, het onderdrukken en steeds meer van hun land en huizen in beslag nemen, op hen schieten, hen arresteren, ze martelen en ze steeds armer maken zonder vroeg of laat een terreurdaad, een krachtige terugslag, uit te lokken

De bestorming van het Al-Aqsa-complex in Jeruzalem een paar dagen geleden, door honderden Joodse extremisten, wier verklaarde doel het is om de moskee te verwoesten en te vervangen door een Joodse tempel, was een bewuste provocatie. De Al-Aqsa-moskee wordt beschouwd als de op twee na heiligste plaats in de islam, en daarom is het een openlijke belediging waneer die door extreme zionisten wordt overgenomen. Deze actie werd gesteund en beschermd door de Israëlische politie. De ontwijding van de heilige plaats vormde de onmiddellijke rechtvaardiging voor de huidige aanval, die een paar dagen later door Hamas werd gelanceerd. Dit werd opzettelijk verdoezeld door de internationale media in een poging de schuld te leggen bij ‘buitensporig Palestijns geweld’.

Het is interessant om bijvoorbeeld de berichtgeving van de BBC te vermelden, die verslag deed van de raketaanval van Hamas zonder de achtergrond uit te leggen of de voortdurende provocaties die het Palestijnse volk heeft moeten verdragen erbij te betrekken. Ze besteden ook veel minder aandacht aan de fysieke aanvallen op Palestijnen door kolonisten op de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem en geven er de voorkeur aan om onder het tapijt te vegen dat er vóór de gebeurtenissen van de afgelopen dagen dit jaar reeds meer dan 200 Palestijnen werden gedood.

Degenen die spreken over ‘Palestijns terrorisme’ doen er goed aan te bedenken dat toen de Palestijnen in 2018 een vreedzame beweging van massaverzet lanceerden, bekend als de Grote Mars van de Terugkeer, de Israëlische staat antwoordde door het vuur te openen, waarbij honderden mensen om het leven kwamen, ongewapende demonstranten, onder wie 46 minderjarigen. Dezelfde mensen die vandaag over ‘terrorisme’ spreken, zwegen tijdens ‘Operatie Cast Lead’ in 2008-2009, toen Israël 1.391 Palestijnen doodde, waaronder 318 minderjarigen, meer dan 3.500 huizen verwoestte, tienduizenden zonder onderdak achterliet en grote schade aanrichtte aan andere structuren en belangrijke infrastructuurfaciliteiten in Gaza. Ze zwegen tijdens ‘Operatie Protective Edge’ in 2014, waarbij Israël 2.203 Palestijnen doodde, van wie er 1.372 niet deelnamen aan de vijandelijkheden, waaronder 528 minderjarigen. Bovendien werden meer dan 18.000 huizen verwoest of ernstig beschadigd, waardoor meer dan 100.000 Palestijnen dakloos werden. Dit om slechts enkele recente voorbeelden te noemen.

Dit doet ons denken aan wat Karl Marx schreef in De burgeroorlog in Frankrijk:

“Het lasterkoor, dat de Partij van de Orde in haar bloedorgieën nooit nalaat aan haar slachtoffers te richten, bewijst alleen maar dat de bourgeoisie van onze dagen zichzelf beschouwt als de legitieme opvolger van de oude baron, die dacht dat elk wapen in zijn eigen hand, gericht tegen de plebejer eerlijk was, terwijl een wapen van welke aard dan ook in de handen van de plebejer op zichzelf een misdaad vormde.”

Ze presenteren de situatie alsof het een strijd is tussen twee gelijkwaardige krachten. Dit is volkomen onjuist. Het is de strijd tussen een machtige en agressieve imperialistische staat en een zwak en onderdrukt volk, dat vecht om zichzelf te verdedigen en zijn bestaansrecht als natie te doen gelden.

De Israëlische heersende kliek probeert haar onderdrukkende acties te verdedigen onder het mom van ‘zelfverdediging’. Ze citeren de Bijbel: “oog om oog, tand om tand, een leven voor een leven.” Maar het is nooit een kwestie van een leven voor een leven. De Israëli's reageren op de dood van een van hun burgers door de slachting van honderden Palestijnen. Dit zal ook in het huidige conflict het geval zijn. De Israëliërs zullen de meest bloedige wraak nemen voor hun recente vernedering. De slachting is nog maar net begonnen.

Het Israëlische leger (IDF) verzamelt tienduizenden troepen rond de grens met Gaza in een poging de commando's uit de weg te ruimen en de controle terug te krijgen. Dit blijkt echter lastiger dan verwacht. Netanyahu heeft gedreigd met “grootse wraak” en Gaza te te zullen reduceren tot een onbewoond eiland. Dit zou mogelijk tot een Israëlische grondinvasie van Gaza kunnen leiden in een poging Hamas te vernietigen, wat zou resulteren in nog eens duizenden burgerslachtoffers. Het antwoord van Israël op het mislukken van zijn brute onderdrukking van de Palestijnen is: meer van hetzelfde!

Aan de noordelijke Israëlische grens met Libanon baart de mogelijkheid dat Hezbollah een tweede front opent de Israëlische militaire strategen zorgen. Hezbollah lanceerde raketten op het Shebaa Farms-gebied, dat wordt betwist door Libanon en Israël en bezet door Israël. De afgemeten vergeldingsmaatregelen van Israël waren bedoeld om de situatie niet verder te laten escaleren, en Hezbollah lijkt niet bereid verder te gaan dan symbolische gebaren van verzet. Hezbollah kan gedwongen worden zijn houding te veranderen als het Israëlische leger Gaza met grondtroepen binnenvalt. Eén ding kan echter met zekerheid gezegd worden. Hoewel het zeker mogelijk is voor Israël om Gaza te bombarderen, te wurgen, binnen te vallen en tot puin te reduceren, zoals zij in het verleden vele malen hebben gedaan, zal het voor hen onmogelijk blijken om het gebied bezet te houden. Het besluit van Ariël Sharon om zich terug te trekken uit Gaza, uitgevoerd in 2005, en de rampzalige invasie van Gaza in 2014 door Israël, bewezen de onmogelijkheid om meer dan twee miljoen mensen langdurig te onderdrukken en te onderwerpen met puur militaire middelen.

Dit huidige conflict bewijst ook dat de oprichting van de Palestijnse Autoriteit na de Oslo-akkoorden van 1993 een complete karikatuur was, bedoeld om het voormalige Palestijnse verzet, de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), te veranderen in een macht die de ‘vrede’ met Israël garandeerde door toezicht te houden op hun eigen mensen. Het is grotesk om vandaag de dag de Palestijnse president Abbas te zien argumenteren dat Israël verantwoordelijk is voor het veroorzaken van de huidige crisis, terwijl zijn Palestijnse Autoriteit tegelijkertijd een partnerschap met Israël heeft om de Palestijnse jongeren die in opstand komen tegen de bezetting in de West Bank te controleren en te onderdrukken.

Binnen Israël zelf kan de huidige blijk van eenheid tussen Netanyahu en de oppositie in het licht van een dergelijke ongekende aanval – waarbij zelfs Netanyahu's aartsvijanden Yair Lapid en Benny Gantz zich zouden kunnen aansluiten bij een nationale noodregering – de verdeeldheid onder de de Israëlische heersende klasse niet verdoezelen. Een dergelijk vertoon van eenheid zal onvermijdelijk uiteenvallen onder de mokerslag van de gebeurtenissen. De capitulatie van de oppositie laat echter zien dat de verschillen tussen zionistisch rechts en zionistisch ‘links’ van secundair karakter zijn als het gaat om de houding die zij aannemen ten opzichte van de Palestijnse nationale strijd en de bezetting.

Het Amerikaanse imperialisme en de zionisten zijn beiden schuldig

De Amerikaanse president Biden heeft zich krachtig uitgesproken in zijn steun aan Israël, door “alle passende steunmiddelen aan te bieden”, en voegde eraan toe dat “de steun van zijn regering voor de veiligheid van Israël rotsvast en onwrikbaar is.” Uiteraard maakte hij geen melding van het recht van de Palestijnen om zich te verzetten tegen de Israëlische onderdrukking. Biden begeeft zich in troebele wateren, waarbij de steun voor het zionisme en Israël in de Verenigde Staten ernstig wordt ondermijnd als gevolg van de joodse extremistische koers van Netanyahu. Er kon echter niets anders van Biden worden verwacht aangezien de VS het Israëlische leger voor een bedrag van 3,6 miljard dollar per jaar subsidieert. Voor het Amerikaanse imperialisme is Israël de enige echte gegarandeerde bondgenoot in het Midden-Oosten en het zal altijd de kant van de zionisten kiezen als het erop aankomt, ongeacht hoeveel kritiek er hier of daar wordt geuit.

Het Amerikaanse imperialisme is net zo verantwoordelijk als de zionisten en Netanyahu voor de huidige situatie, door Israël voortdurend te verdedigen als een bolwerk van “democratie” (wat een belangrijke troef betekent voor het Amerikaanse imperialisme in het Midden-Oosten).

Bidens licht kritische toon tegenover Netanyahu de afgelopen jaren was omdat Netanyahu’s krankzinnige beleid de stabiliteit in de regio en de internationale steun voor Israël dreigde te ondermijnen. Deze dreiging is nu voor iedereen zichtbaar geworden.

Deze laatste escalatie zal de poging van Biden om tot een onderhandelde regeling tussen Israël en de Saoedische monarchie te komen, volledig ondermijnen. Een dergelijke overeenkomst, evenals de Abraham-akkoorden en het idee van ‘normalisatie’ tussen de Arabische staten en Israël, zijn voor de nabije toekomst gedwarsboomd. Zelfs de cynische Saoedische heersers moeten rekening houden met de enorme haat jegens Israël die zich heeft opgehoopt onder de massa van de Saoedische bevolking, maar ook in de rest van de Arabische wereld.

Het vooruitzicht van een Israëlische invasie van Gaza, de waarschijnlijke ineenstorting van de Palestijnse Autoriteit en bijgevolg de volledige bezetting door Israël van de Westelijke Jordaanoever, waardoor het hele Midden-Oosten in brand wordt gestoken, moeten de ernstigste imperialistische strategen in Washington zorgen baren. Deze situatie is een voorbode van revolutionaire stuiptrekkingen en sociale instabiliteit.

De vastberadenheid en organisatie van de Palestijnse jeugd, die de afgelopen twee jaar een nieuwe generatie Palestijns verzet tegen de bezetting op de Westelijke Jordaanoever hebben opgebouwd, hebben de kwetsbaarheid blootgelegd van elke misleidende ‘vredesregeling’ voor Palestina en het Midden-Oosten die niet de volledige erkenning van de rechten van de Palestijnen omvat.

De aanval van Hamas was misschien de aanleiding voor een diepere crisis, maar deze crisis was al in de maak. In feite doet Hamas’ tactiek om een directe militaire confrontatie met Israël aan te gaan duidelijk een beroep op de groeiende uitdagende stemming van verzet die zich onder de Palestijnse jeugd ontwikkelt. De jeugd wil actie en geen woorden, of deals die alleen maar dienen om hun zaak te verzwakken en de greep van de zionisten te versterken. Tegelijkertijd is de zionistische staat, met Netanyahu aan het roer, zich ook aan het hergroeperen en gebruiken ze het huidige scenario om een nationale razernij tegen de Palestijnen op te wekken. Netanyahu tracht op die manier zijn sociale basis te versterken en te gebruiken om zelfs de lagen, die zich voorheen massaal tegen rechts hadden gemobiliseerd, aan te trekken.

De Israëlische bevolking wordt opnieuw meegesleurd in steun aan de zionistische staat en de bezetting. De beweging tegen de hervorming van het rechtsstelsel door de regering is onmiddellijk opgeschort. De anti-Netanyahu-veteranengroep, die voorheen weigerde als reservist te dienen, Achim le'Neshek (Gewapende broeders en zusters) heeft verklaard: “Brothers and Sisters in Arms roept zonder aarzeling en onmiddellijk iedereen op die nodig is om op te komen voor de verdediging van Israël.”

Er zijn echter enkele kritische stemmen die moedige standpunten innemen en de verantwoordelijkheid van de regering in deze crisis aan de kaak stellen. Een andere Israëlische veteranenorganisatie, “Breaking the Silence” (De stilte doorbreken), veroordeelde Hamas en benadrukte: “hoe onze Joods-extremistische regering ons tot dit punt heeft gebracht”. Ofer Cassif, Israëlisch parlementslid voor de linkse Hadash, verklaarde: “Ik zal de waarheid blijven vertellen: zeg de brute, criminele belegering van Gaza en het regime van Joodse suprematie een halt toe, zij zijn verantwoordelijk voor het bloedvergieten en alleen hun einde zal ons allemaal veiligheid, vrede en een betere toekomst brengen.”

Alleen maar veroordelende woorden zijn echter niet voldoende. Alleen het revolutionaire initiatief van de Palestijnse massa’s zelf, op de Westelijke Jordaanoever, in Oost-Jeruzalem, maar ook in Gaza en binnen Israël zelf, bevat de sleutel voor een kwalitatieve sprong voorwaarts in een succesvolle strijd tegen de bezetting. Ook de Arabische massa's in de buurlanden moeten een sleutelrol spelen. Het ondersteunen van de strijd voor de Palestijnse nationale bevrijding betekent in de eerste plaats het omverwerpen van de reactionaire pro-imperialistische regimes in Egypte, Saoedi-Arabië, Qatar, Jordanië, enz. Al deze burgerlijke regimes aanvaarden op de een of andere manier het huidige status quo en wensen niet door een revolutionaire vuurzee van de macht verjaagd te worden. Dus hoewel ze verbaal hun solidariteit betuigen, doen ze niets concreets om het Palestijnse volk te helpen.

Internationale solidariteit van de jeugd- en arbeidersbeweging is ook van cruciaal belang bij het bepalen van de uitkomst van deze crisis, op voorwaarde dat deze niet gebaseerd is op abstracte oproepen tot ‘vrede’ en ‘de-escalatie van spanningen’. Tientallen jaren van VN-resoluties en internationale overeenkomsten hebben de zaak van de nationale bevrijding van de Palestijnen geen millimeter vooruit gebracht. In feite is het tegenovergestelde het geval: ze hebben de Israëlische staat toegestaan een steeds groter deel van het Palestijnse land te bezetten. De beweging moet duidelijk zijn rond de volgende punten:

- Nee tegen de invasie en bombardementen op Gaza.
- Nee tegen imperialistische inmenging. De imperialistische ‘vrede’ en de Oslo-akkoorden hebben de Palestijnen in de steek gelaten.
- Voor een massale opstand tegen de bezetting, aan beide kanten van de groene lijn (grens).
- Beëindig de bezetting.
- Laat alle politieke gevangenen vrij.
- Beëindig en draai de landroof van de zionistische nederzettingen terug.
- Nee tegen onderdrukking en voor gelijke rechten voor alle volkeren, ongeacht etniciteit of religie.
- Voor een socialistische federatie van heel Palestina, als onderdeel van een socialistische federatie van het Midden-Oosten.
- Intifada tot de overwinning!