Deze verklaring van de Internationale Marxistische Tendens drukt onze solidariteit uit met het Palestijnse volk. Ze beantwoordt de weerzinwekkende hypocrisie van het westerse imperialisme en zijn lakeien, die zich achter de reactionaire Israëlische staat scharen terwijl deze zijn bloedige wraak ontketent op Gaza, na de verrassingsaanval van Hamas op 7 oktober. We leggen bovendien uit waarom vrijheid voor Palestina alleen kan worden bereikt door revolutionaire middelen en de omverwerping van het kapitalisme in de hele regio.

De bliksemaanval, die Hamas op zaterdag 7 oktober lanceerde, veroorzaakte schokgolven over de hele wereld. Hij werd onmiddellijk opgewacht door een luid koor van veroordeling door de westerse regeringen.

Door de media werd de aanval onmiddellijk in de meest schrijnende bewoordingen gepresenteerd. De westerse publieke opinie werd grondig voorbereid door wat komisch wordt omschreven als onze ‘vrije pers’ om partij te kiezen in het conflict dat, zoals gewoonlijk, wordt afgeschilderd als de krachten van het goede versus de krachten van het kwaad.

In deze macabere komedie vol fouten zijn de rollen handig omgedraaid. De slachtoffers worden de agressors, en de agressors worden de slachtoffers. Deze leugen wordt ondersteund door een constante stroom van morele veroordelingen van geweld, moord en alle andere gruwelijke kenmerken van terrorisme.

In Washington, volgens de New York Times, was president Biden ‘verontwaardigd’ toen hij de daden als ‘zuiver, onvervalst kwaad’ typeerde, en hij beloofde ondubbelzinnig aan de zijde van Israël te staan ​​in de strijd tegen het terrorisme.

De president van de rijkste en machtigste staat ter wereld maakte meteen bekend dat de VS de levering van extra uitrusting, middelen en munitie aan Israël zal bespoedigen, en hun nieuwste en meest geavanceerde vliegdekschip zullen sturen, samen met een volledige carrier strike group, naar het oostelijke Middellandse Zeegebied.

Imperialistische hypocrieten, of de relativiteit van de moraal

Het doden van mannen en vrouwen is iets dat bij de meeste mensen van nature gevoelens van weerzin oproept. We worden voortdurend herinnerd aan het Bijbelse gebod: ‘Gij zult niet doden.’

Dit gebod heeft op het eerste gezicht een absoluut karakter. Bij nadere beschouwing wordt het echter duidelijk dat de afkeer van de heersende klasse en de media tegen geweld en moord geenszins absoluut is, maar een geheel relatieve inhoud heeft.

Wanneer gewone mannen en vrouwen hun afschuw en verontwaardiging uiten over de wreedheden waarover ze in de pers lezen, is dat een normale menselijke reactie die we kunnen begrijpen en waarmee we kunnen sympathiseren.

Maar wanneer dezelfde woorden worden gesproken door een Amerikaanse president, wiens handen bevlekt zijn met het bloed van talloze onschuldige mensen, kunnen we alleen maar onze schouders ophalen en ons vol walging afwenden.

De imperialistische schurken die doen alsof ze geschokt zijn door het geweld, hebben herhaaldelijk wrede agressieoorlogen gelanceerd. Ze aarzelden niet om twee decennia lang bloedige oorlogen tegen Irak en Afghanistan te ontketenen, waarbij honderdduizenden burgers omkwamen. Ze bombardeerden Libië, Syrië, Soedan en Servië, zonder rekening te houden met onschuldige burgers.

Het meest gruwelijke geval van allemaal in de afgelopen tijd was de barbaarse oorlog tegen de bevolking van Jemen, een van de armste landen ter wereld, die gevoerd werd door Saoedi-Arabië met de volledige steun, medeplichtigheid en actieve deelname van de VS, Groot-Brittannië en andere imperialistische machten.

Als er één oorlog als genocidaal kan worden omschreven, dan was het zeker Jemen. Volgens de VN zijn in Jemen ruim 150.000 mensen om het leven gekomen, evenals naar schatting ruim 227.000 doden als gevolg van een vreselijke hongersnood die opzettelijk is gecreëerd door de Saoedi’s en hun bondgenoten, die ook verantwoordelijk waren voor de vernietiging van ziekenhuizen en zorginstellingen.

Deze cijfers vertegenwoordigen ongetwijfeld een ernstige onderschatting van het totale aantal slachtoffers dat de Saoedi’s en hun imperialistische achterban aan de bevolking van Jemen hebben toegebracht.

Maar waar waren de veroordelingen van deze barbaarsheid? Waar waren de protesten uit Washington en Londen? Waar waren de gigantische krantenkoppen die over ‘terrorisme’ schreeuwden? Ze zwegen, omdat westerse regeringen actief betrokken waren bij deze verdelgingsoorlog tegen een arm, onderdrukt volk.

Ze hebben niet het recht om te klagen over geweld, of om iemand te beschuldigen van ‘terrorisme’. Als het om oorlog gaat, heeft het geen zin een beroep te doen op morele of humanitaire overwegingen. Oorlogen gaan over het doden van mensen. En er is in de geschiedenis nog nooit een humanitaire oorlog geweest.

Dat is slechts een cynische uitdrukking, een handig vijgenblad, dat tegenwoordig door agressors wordt gebruikt om hun agressie tegenover de publieke opinie te rechtvaardigen.

Gaza en Oekraïne, of de relativiteit van ‘het recht op zelfverdediging’

Wat het zogenaamde recht van Israël om zichzelf te verdedigen betreft, zien we hier opnieuw de dubbele standaard van het westerse imperialisme. Als het om Oekraïne gaat, hebben ze het land tot de tanden bewapend om namens hen tegen Rusland te vechten, onder het excuus dat een volk onder bezetting het recht heeft om terug te vechten.

Maar als het om de Palestijnen gaat, verdwijnt dit recht plotseling volledig. In plaats van de onderdrukten te verdedigen, bewapenen en bevoorraden de imperialisten de onderdrukkers. Kennelijk geldt het recht op zelfbeschikking niet voor iedereen!

Overigens heeft de Oekraïense president Volodymyr Zelensky, in navolging van de verwrongen logica van het imperialisme, de Russische invasie van zijn land vergeleken met Hamas, en heeft hij zijn schorre stemmetje toegevoegd aan het koor dat Israëls ‘recht om zichzelf te verdedigen’ verdedigt! Hebben we nog meer bewijs nodig van de reactionaire aard van dit heerschap?

Het is voorspelbaar dat Zelensky Rusland ervan heeft beschuldigd dat de oorlog in het Midden-Oosten de internationale steun voor Oekraïne zou ondermijnen, in commentaren die de bezorgdheid weerspiegelen dat de oorlog tussen Israël en Hamas de aandacht zou kunnen afleiden van de strijd in Kyiv.

“Rusland is geïnteresseerd in het ontketenen van een oorlog in het Midden-Oosten, opdat een nieuwe bron van pijn en lijden de wereldeenheid zou kunnen ondermijnen, de onenigheid en tegenstellingen zou kunnen vergroten en zo Rusland zou kunnen helpen de vrijheid in Europa te vernietigen”, zei hij.

Zelensky is een wanhopige man, die zijn toevlucht zal nemen tot alles waarvan hij denkt dat het de stroom van wapens en geld veilig zal stellen, nu Oekraïne een verpletterende nederlaag op het slagveld heeft geleden en er duidelijke tekenen zijn van aarzelende steun onder bondgenoten, waaronder de VS, Slowakije en Polen.

Wraak

Zodra men de relativiteitstheorie, zoals toegepast op de moraliteit heeft aanvaard, wordt het een eenvoudige zaak om moord te rechtvaardigen – zolang het maar door “onze kant” wordt uitgevoerd. We zien deze handige morele relativiteitstheorie nu in actie.

De Israëlische reactie op de aanval van Hamas op zaterdag was snel en wreed. Benjamin Netanyahu heeft verklaard dat Israël in oorlog is. Hij heeft beloofd Gaza terug te brengen tot een “verlaten eiland”.

Straaljagers hebben de bezette strook bestookt, hoge gebouwen in woonwijken met de grond gelijk gemaakt en zonder onderscheid scholen, ziekenhuizen en moskeeën getroffen.

Een school van het VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen, waar geen ‘militanten’ aanwezig waren, kreeg een voltreffer. En veel woonflats waren het doelwit, zonder voorafgaande waarschuwing.

Israël bleef Gaza bestoken met luchtaanvallen, waardoor sommige gebouwen in puin lagen. Ambtenaren in Gaza zeiden dat ziekenhuizen en scholen werden getroffen en dat er al 900 Palestijnen zijn gedood, waaronder 260 kinderen.

Dit alles heeft niets te maken met zelfverdediging, maar alles met wraakzucht. Het is niet voor de eerste keer dat de Israëlische staat de bevolking van Gaza wil straffen voor de daden van zijn leiders, door zich doelbewust op burgers te richten.

De Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant gaf opdracht tot een “volledige belegering” van de Gazastrook: “Ik heb opdracht gegeven tot een volledige belegering van de Gazastrook. Er zal geen elektriciteit zijn, geen voedsel, geen brandstof, alles is afgesloten.”

Het beroven van mannen, vrouwen en kinderen van voedsel, water en elektriciteit wordt verondersteld een misdaad te zijn volgens het ‘internationale recht’. Zelfs de zielige Verenigde Naties vonden het nodig om de Israëli's aan dit kleine detail te herinneren, hoewel de resultaten van deze beleefde herinnering voorspelbaar nihil waren.

‘Menselijke dieren’

En hoe rechtvaardigen ze dit allemaal? Heel eenvoudig.

De Israëlische minister van Defensie, Yoav Gallant, stelde de zaken duidelijk toen hij zei: “We vechten tegen menselijke dieren en we handelen dienovereenkomstig.”

Deze taal is ons bekend. Het is een gangbare praktijk van de imperialisten om slachtingen te rechtvaardigen door de vijand te ontmenselijken. Als we accepteren dat onze vijanden geen mensen zijn zoals wij, maar slechts dieren, voelen we ons gerechtigd om ze te behandelen zoals we willen.

Laten we onszelf eraan herinneren dat joden tientallen jaren lang niet als mensen werden beschouwd, maar als onmenselijke wezens. Dat betekende dat ze geslagen, gemarteld, uitgehongerd en vermoord konden worden, wat maakt het uit? Het zijn tenslotte ‘maar dieren’, of ‘menselijke dieren’. Het verschil is puur semantisch.

Maar de inwoners van de Gazastrook zijn geen dieren. Het zijn mensen, net zoals de inwoners van Israël mensen zijn. En alle mensen hebben er recht op om dezelfde wijze behandeld te worden.

Een koor van hypocrieten

Als in een goed geplande harmonie, zijn politieke leiders over de hele wereld over zichzelf gevallen in hun haast om hun onvoorwaardelijke steun te verklaren voor het ‘recht van Israël om zichzelf te verdedigen’. Rechts en 'links', Republikeins en Democraat – ze zingen allemaal luid uit hetzelfde versleten liedboek.

Dezelfde media die bleven zwijgen over de misdaden van het imperialisme zijn ook zeer nalatig geweest in het rapporteren van de criminele terreur, die de Israëlische staat de Palestijnen decennialang heeft aangedaan. Zij zijn het slachtoffer geweest van voortdurende gewelddadige provocaties door de ultrarechtse Joodse kolonisten.

Kennelijk is dit bedoeld om materiële steun te bieden aan Israëls recht om ‘zichzelf te verdedigen’ door een kleine strook land te verpulveren, die tot over de rand gevuld is met tweeënhalf miljoen arme mensen. Het wordt beschreven als de grootste openluchtgevangenis ter wereld.

Het hele imperialistische kamp staat achter Israël terwijl het bezig is de Palestijnen in Gaza af te slachten. En voor het geval dat de bommen, artilleriegranaten en raketten niet een voldoende groot aantal Palestijnen doden, was de Europese Unie van plan er nog een paar door uithongering uit te roeien.

De EU kondigde aan dat zij de financiële hulp aan de Palestijnen, waarvan zij voor hun voortbestaan ​​sterk afhankelijk zijn, opschortte. Het besluit was zo schandalig dat het later werd teruggedraaid.

Hier zien we in een paar regels samengevat de essentie van wat doorgaat voor ‘westerse beschaving’.

Het is geen verrassing dat rechtse ‘Labour’-leiders zoals Sir Keir Starmer in Groot-Brittannië onmiddellijk hun schelle stemmen aan dit hypocriete koor toevoegden. Deze dames en heren hebben lang geleden hun ziel aan de duivel verkocht. Zij zijn niets anders dan agenten van het imperialisme.

Maar de rechtse reformisten zijn niet de enige boosdoeners. Tot hun schaamte hebben veel ‘linkse’ reformisten zich aangesloten bij de veroordeling (onder andere Sanders, Ilhan Omar, AOC, de Franse ‘Communistische’ Partij).

Het is niet voor de eerste keer dat deze zogenaamde linksen blijk geven van hun totale lafheid en gebrek aan principes. Ze zijn onmiddellijk bezweken onder de druk van de kapitalistische massamedia en de burgerlijke publieke opinie en volgen uiteindelijk de lijn van de heersende klasse.

De Internationale Marxistische Tendens zal zich niet aansluiten bij het hypocriete koor van de imperialisten en hun aanhangers.

Waar staan ​​wij?

In elke oorlog maken de oorlogvoerende partijen altijd gebruik van verhalen over wreedheden – echt of verzonnen – om hun eigen daden van geweld en moord te rechtvaardigen. De houding van communisten ten opzichte van oorlog kan nooit gebaseerd zijn op sensationele propaganda die op cynische wijze wordt gebruikt om de ene of de andere kant te rechtvaardigen. Evenmin kan een oorlog worden gerechtvaardigd op basis van de vraag wie het eerst toesloeg. Onze houding tegenover oorlog moet geheel op andere gronden berusten.

Ons standpunt is heel eenvoudig:

In elke strijd zullen we altijd de kant kiezen van het arme, onderdrukte volk, nooit van de rijke en machtige onderdrukkers.

In het gegeven geval moet de vraag worden gesteld: wie zijn de onderdrukkers en wie de onderdrukten? Zijn het de Palestijnen die de Israëliërs onderdrukken? Niemand met een gezond verstand gelooft dat.

Het zijn niet de Palestijnen die land bezetten dat niet van hen is en het met geweld in bezit houden. Het zijn niet zij die de Israëlische kolonisten verdrijven uit land dat al generaties lang door hen bezet was, maar precies andersom.

Zij zijn het niet die Israëlische burgers de meest elementaire rechten ontzeggen, of hen onderwerpen aan brute blokkades en hen reduceren tot paria's in hun eigen land.

Is het nodig om de lange lijst van misdaden op te noemen die de reactionaire Israëlische staat tegen de Palestijnen heeft begaan?

We hebben geen ruimte om deze misdaden te noemen, die dag na dag, maand na maand en jaar na jaar voortduren en de levens van de Palestijnen in een hel veranderen.

De Palestijnen zijn gereduceerd tot een status die niet veel verschilt van een soort slavernij. En slaven, wanneer hun elk ander recht wordt ontzegd, kunnen alleen hun toevlucht nemen tot het enige recht dat overblijft: het recht op opstand.

Door de geschiedenis heen gingen slavenopstanden gewoonlijk gepaard met daden van extreem geweld, die slechts een weerspiegeling waren van de extreme onderdrukking die zij zelf hadden ondergaan door toedoen van de slavenhouders.

Dit is een betreurenswaardig feit. Maar het ontslaat ons niet van de verplichting om de opstand van de slaven tegen de slaveneigenaren te verdedigen. Marx behandelde deze kwestie in een artikel uit 1857, waarin hij de artikelen in de Britse pers beantwoordt die de wreedheden benadrukken die tijdens de Indiase opstand tegen de Britten zijn begaan:

“De wandaden die de opstandige Sepoys in India hebben begaan, zijn inderdaad afschuwelijk, afzichtelijk, onuitsprekelijk - zoals men ze alleen tegenkomt in oorlogen van opstand, van nationaliteiten, van rassen en vooral van religie; in één woord, zoals het respectabele Engeland placht toe te juichen toen ze werden gepleegd door de Vendeeërs op de "Blauwen", door de Spaanse guerrilla's op de ongelovige Fransen, door Serviërs op hun Duitse en Hongaarse buren, door Kroaten op Weense rebellen, door Cavaignac's Garde Mobile of Bonaparte's Decembristen op de zonen en dochters van proletarisch Frankrijk.

“Hoe berucht het gedrag van de Sepoys ook is, het is slechts de reflex, in een geconcentreerde vorm, van het eigen gedrag van Engeland in India, niet alleen tijdens het tijdperk van de stichting van haar Oosterse Rijk, maar zelfs tijdens de laatste tien jaar van een lang gevestigde heerschappij. Om die heerschappij te karakteriseren, volstaat het om te zeggen dat foltering een organisch onderdeel vormde van haar financiële beleid. Er is iets in de menselijke geschiedenis als vergelding: en het is een regel van historische vergelding dat het instrument ervan niet door de gekrenkte, maar door de dader zelf wordt gesmeed.” K. Marx, (De Indiase opstand - onze vertaling)

Steunen wij Hamas?

Onze vijanden zullen zeggen: dan steun je Hamas. Op deze beschuldiging zullen wij antwoorden: wij hebben Hamas nooit gesteund. Wij delen zijn ideologie niet, noch tolereren wij de methoden die het gebruikt.

Wij zijn communisten en hebben onze eigen ideeën, programma's en methoden, gebaseerd op de klassenstrijd tussen rijk en arm, onderdrukkers en onderdrukten. Het is dit dat in elk geval onze houding bepaalt.

Onze meningsverschillen met Hamas zijn weliswaar fundamenteel, maar lang niet zo fundamenteel als de meningsverschillen die ons scheiden van het Amerikaanse imperialisme – de meest reactionaire kracht ter wereld – en zijn medeplichtigen aan de misdaad, de Israëlische heersende klasse.

Onze critici zullen vragen: bent u het eens met de moord op zoveel onschuldige burgers? Wij zullen antwoorden dat wij nooit zulke dingen hebben bepleit. Wij tolereren ze ook niet.

Onze eerste taak is, om Spinoza te citeren, niet te huilen of te lachen, maar te begrijpen. Morele overwegingen zijn volkomen nutteloos om iets te verklaren.

Om te begrijpen wat er gebeurt, is het noodzakelijk om de vraag op een andere manier te stellen: wat leidde tot de aanval van Hamas?

Kan deze los gezien worden van de decennia van onderdrukking, geweld en bezetting van Palestina door de reactionaire staat Israël?

Natuurlijk niet.

Israël is een machtige en rijke staat die al tientallen jaren de Palestijnen onteigent en onderdrukt door een combinatie van bruut geweld en economische macht.

En we moeten ook de reeks gebeurtenissen zien die rechtstreeks tot de huidige situatie hebben geleid. Het kwam niet uit een helderblauwe lucht vallen, zoals ons wordt gevraagd te geloven.

Bedrog

De imperialisten beloofden de Palestijnen gerechtigheid – als ze nog maar wat langer zouden wachten. Maar ze hebben gewacht en gewacht en het enige resultaat is een verdere vernietiging van hun thuisland en een verder verlies van rechten.

Wanneer het geduld van de onderdrukten uitgeput is, zullen zij vroeg of laat uithalen tegen hun onderdrukker. Op zulke momenten zullen onvermijdelijk excessen en wreedheid plaatsvinden. Dat is uiteraard te betreuren. Maar wie is eigenlijk verantwoordelijk?

Als een man of vrouw een koelbloedige moord pleegt, is dat ongetwijfeld een misdaad en wordt dit als zodanig bestraft.

Maar als een vrouw jarenlang door haar man aan wrede wreedheden wordt onderworpen en zich op een dag tegen haar kwelgeest keert en hem vermoordt, zouden de meeste mensen zeggen dat er rekening moet worden gehouden met de omstandigheid die tot haar daden heeft geleid.

Laten we terugkeren naar de onderhavige zaak. In de weken vóór de explosie werden er voortdurend provocaties gepleegd door Joodse religieuze fanatici. Ze bestormden het terrein van de Al-Aqsa-moskee – een van de heiligste plaatsen in de islamitische wereld. Ze handelden onder bescherming van politie en leger.

Provocatie

Netanyahu heeft een alliantie met zionistisch extreemrechts, van wie sommigen openlijk fascisten zijn. Hun verklaarde doel is het provoceren van een nieuwe Nakba – dat wil zeggen, het fysiek verwijderen van de Palestijnen uit het land waarin ze nu leven, te beginnen in Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever.

Dit beleid is niet nieuw, maar is de afgelopen maanden geëscaleerd. Kolonisten, voornamelijk geïmporteerd uit de VS en gerekruteerd uit de meest extreme religieuze fundamentalisten, hebben nederzettingen gebouwd op de Westelijke Jordaanoever.

Deze zijn met elkaar verbonden door een netwerk van militair verdedigde wegen, die het gebied doorsnijden dat formeel onder controle staat van het Palestijnse gebied.

De reactionaire kolonisten voelen zich gesterkt en beschermd door de ultranationalistische Israëlische regering.

Gewapende bendes van religieuze fanatieke kolonisten voeren pogroms uit tegen de Palestijnen, met de openlijke of geheime steun van het Israëlische leger en de politie. Deze landroof wordt verondersteld illegaal te zijn volgens het “internationale recht”. Maar alle vrome resoluties die door de VN in een betekenisloos ritueel zijn aangenomen, hebben niets gedaan om deze criminele daden te stoppen.

Onder deze omstandigheden kan het niemand verbazen dat de Palestijnen terugvechten. Onderdrukte mensen hebben het recht zich te verzetten.

Hypocrieten zullen beweren dat beide partijen de schuld hebben omdat beide partijen geweld hebben gebruikt. Formeel is deze verklaring waar. Maar de inhoud ervan is fundamenteel onjuist. Het geweld van de een kan niet gelijkgesteld worden met het geweld van de ander. Er bestaat absoluut geen gelijkwaardigheid tussen de twee partijen .

Aan de ene kant hebben we een modern, geavanceerd kapitalistisch land, uitgerust met kernwapens, straaljagers bewapend met krachtige raketten, geavanceerde technologie en bewakingsapparatuur, dat rekent op de volledige materiële en financiële steun van het machtigste imperialistische land ter wereld.

Aan de andere kant hebben we de onderdrukte Palestijnen, die vechten met alle wapens die ze maar te pakken kunnen krijgen.

Je laten verrassen door recente gebeurtenissen is eigenlijk buitengewoon dwaas. Gezien deze omstandigheden was een soort explosie absoluut onvermijdelijk, ook al konden het tijdstip en de inhoud ervan niet worden voorzien – zelfs niet door de Israëlische geheime diensten.

Israël vernederd

Het is noodzakelijk om de oorlog op zijn eigen voorwaarden te benaderen, en geen externe overwegingen te introduceren die er volkomen vreemd aan zijn. Wat woede heeft veroorzaakt in de Israëlische heersende klasse is niet het aantal mensen dat hun leven heeft verloren. Hun zorgen zijn puur van praktische aard.

Vanuit louter militair oogpunt was de aanval een succes. De onverwachte blitzkrieg verraste de veelgeprezen Israëlische inlichtingendiensten volledig. Goed bewapende groepen commando's drongen de Israëlische verdediging binnen, doorbraken wat een onneembare linie moest zijn en brachten ernstige verliezen toe aan de Israëlische strijdkrachten.

Toen dit bekend werd, veroorzaakte dit een golf van paniek en angst in Israël, waar de bevolking door de autoriteiten in slaap werd gesust in de overtuiging dat zij werden beschermd door een onkwetsbare verdedigingslinie. Van de ene op de andere dag werd het geloof van mensen in de mythe van onkwetsbaarheid verbrijzeld. Dit feit zal onberekenbare gevolgen hebben voor de toekomst.

Daarentegen werd het nieuws over de aanval gevierd in de straten van veel Arabische hoofdsteden. De massa werd bemoedigd door het feit dat de machtige Israëlische staat eindelijk een vernederende nederlaag had geleden. Vergeleken met dit feit leken alle andere overwegingen van ondergeschikt belang.

Netanyahu voelt zich uiterst zelfverzekerd omdat hij de stevige steun geniet van het Amerikaanse imperialisme, dat Israël voorziet van eindeloze hoeveelheden dollars en dodelijke wapens.

Ze hebben hun ambassade naar Jeruzalem verplaatst – een klap in het gezicht van alle Palestijnen. President Trump nam die provocerende beslissing. Maar president Biden heeft het niet teruggedraaid. Hij wil graag de Joodse stem veiligstellen bij de verkiezingen van volgend jaar, en tegelijkertijd een van de weinige overgebleven standvastige bondgenoten in de regio behouden.

Vreedzaam of gewelddadig?

Onze vijanden confronteren ons heel vaak met de vraag: bent u voorstander van geweld? Ze kunnen ons net zo goed vragen of we voorstander zijn van de builenpest, omdat deze vraag net zo weinig echte inhoud heeft.

Er zijn vragen die zichzelf beantwoorden, en dit zijn precies die vragen. Maar alleen maar ontkennend antwoorden is volkomen nutteloos. Men zou de concrete omstandigheden waarin geweld wordt gebruikt moeten toelichten: met welk doel? En in wiens belang? Zonder dergelijke informatie is het werkelijk onmogelijk om een ​​juist antwoord te geven. Dat is in elk conflict het geval, en dat is ook nu het geval.

Velen aan de “linkerzijde” beperken zich (zoals gewoonlijk) tot het afkeuren van geweld in het algemeen, en roepen op tot “een vreedzame oplossing” door middel van “onderhandelingen” en de tussenkomst van “internationale instellingen”. Maar dit is een leugen en bedrog.

75 jaar lang zijn er eindeloze onderhandelingen en gesprekken geweest en dat heeft de zaak van de Palestijnse vrijheid geen centimeter vooruit gebracht. Decennialang hebben de zogenaamde Verenigde Naties resoluties aangenomen waarin de Israëlische bezetting van Palestijnse gebieden in 1967 werd veroordeeld, maar er is niets veranderd. Sterker nog, de situatie is nog veel erger geworden.

De huidige escalatie van het conflict is feitelijk het resultaat van de volledige mislukking van de Oslo-akkoorden. Het idee om op kapitalistische basis een Palestijns staatje naast Israël te vestigen was gedoemd te mislukken, zoals we destijds waarschuwden.

Het doel van Israël was om het toezicht op de Palestijnen uit te besteden aan de Palestijnse Nationale Autoriteit, geleid door de burgerlijke nationalisten van Fatah, die volledig gedemoraliseerd waren en organisch niet in staat om de Palestijnse nationale bevrijdingsstrijd vooruit te helpen.

De afgelopen dertig jaar hebben de bittere mislukking onthuld van de tweestatenoplossing die door het Amerikaanse imperialisme en het Israëlische kapitalisme aan de Palestijnen is opgelegd.

Het is geen wonder dat in een recente opiniepeiling 61 procent van de Palestijnen zei dat ze slechter af waren dan vóór Oslo, en 71 procent zei dat het een vergissing was geweest om de overeenkomst te ondertekenen.

Desondanks beweren de hopeloze linkse pacifisten dat de Palestijnen alleen vreedzame strijdmiddelen zouden moeten gebruiken. Maar wat was het resultaat toen ze dit probeerden?

De Mars van de Terugkeer van 2018 werd uitgevoerd door ongewapende burgers. Het Israëlische leger gebruikte scherpe munitie, waarbij honderden mensen om het leven kwamen en meer dan tienduizend mensen gewond raakten, onder wie kinderen, vrouwen, journalisten en medici.

Het is precies dit dat de Palestijnen ervan heeft overtuigd dat de enige weg vooruit het bestrijden van geweld met geweld is. Men kan dit feit betreuren, maar het is de enige mogelijke conclusie die de Palestijnen kunnen trekken. En dat is voor 100 procent de verantwoordelijkheid van de Israëlische staat en zijn imperialistische achterban.

Volgens dezelfde peiling gelooft 71 procent dat een tweestatenoplossing niet langer praktisch is vanwege de uitbreiding van de nederzettingen, 52 procent steunt de ontbinding van de PA en 53 procent denkt dat gewapende strijd de enige manier is om de impasse te doorbreken.

Imperialistische plannen in puin

Voorafgaand aan de gebeurtenissen van 7 oktober was er een zogenaamd normalisatieproces aan de gang: wat in feite betekent dat Israël normale diplomatieke en economische betrekkingen aangaat met de Arabische landen (met name Saoedi-Arabië). Als gevolg daarvan wordt het Palestijnse probleem als beëindigd verklaard.

Dit werd benadrukt door de tussenkomst van Netanyahu bij de Algemene Vergadering van de VN in september, waar hij een kaart van de regio liet zien met daarop Israël en de landen waarmee het de betrekkingen normaliseerde… maar het Israël op de kaart omvatte de Golanhoogten, Gaza en de Westelijke Jordaanoever, waardoor Palestina volledig buiten beeld blijft!

Dit flagrante cynisme toonde de ongevoelige houding aan, niet alleen van Netanyahu en zijn reactionaire bende, maar ook van de zogenaamde imperialistische democratieën, die kleine naties behandelen als slechts kleine veranderingen in hun machinaties.

Deze monsterlijke opsplitsing zou achter de rug van de Palestijnen plaatsvinden. Hun bestaan op zichzelf wordt al als een irritant ongemak beschouwd. Hun voortdurende klachten kunnen veilig worden genegeerd, terwijl de onaangename, maar noodzakelijke taak om ze op orde te houden kan worden toevertrouwd aan de kaplaarzen van de Israëlische strijdkrachten.

Dat was de theorie. Maar het leven heeft de ongelukkige gewoonte om zelfs de beste theorieën tegen te spreken. En deze specifieke had één gapend gat in het midden: het ging ervan uit dat de Palestijnen zo geïntimideerd waren, zo totaal verpletterd, dat ze niet in staat zouden zijn een echte strijd te voeren. Die veronderstelling werd op zaterdag 7 oktober aan gruzelementen geslagen.

Een aantal bronnen hebben met de vinger naar Iran gewezen. Ondanks de ontkenningen van Teheran kan dit waar zijn. De vakkundige uitvoering van de aanval en de manier waarop deze snel de sterke verdediging van Israël binnendrong, toonden een mate van professionaliteit die nauwelijks het werk van Hamas op zichzelf kan zijn.

Bovendien had Iran een gevestigd belang bij het succes ervan. Het onmiddellijke effect was dat Netanyahu's plan om nauwe betrekkingen met Saoedi-Arabië te smeden, teniet werd gedaan. De reactionaire bende in Riyad was zeer bereid de Palestijnen uit te verkopen en een deal met Israël te sluiten.

Maar die plannen – die uiteraard door de Verenigde Staten werden aangemoedigd – liepen op niets uit. Mohammed bin Salman heeft nadrukkelijk geweigerd zich aan te sluiten bij het steunkoor voor Israëls ‘recht op zelfverdediging’. Hij zou de monarchie zelf in gevaar brengen als hij durfde in te gaan tegen de gevoelens van het Saoedische volk, dat fervente aanhangers van de Palestijnen zal zijn.

The Guardian publiceerde een artikel met de titel: 'De aanval van Hamas heeft het beeld van de diplomatie in het Midden-Oosten abrupt veranderd' . Deze woorden hebben de zaak heel mooi weergegeven. Patrick Wintour, de diplomatieke redacteur van The Guardian, schrijft: “Iran wil het voor Saoedi-Arabië onmogelijk maken om een ​​deal met Israël te sluiten, terwijl anderen in de regio zich geen chaos in Gaza kunnen veroorloven.”

Dat is juist. De Arabische leiders kunnen zich dit niet veroorloven vanwege de zeer verontrustende gevolgen die het heeft voor de massa's in hun eigen land. De dreiging van een opstand op de straten is altijd aanwezig in de hoofden van de Arabische heersende kliekjes, die de les van de massale opstanden, bekend ​​als de Arabische Lente, niet zijn vergeten.

Dit is een nachtmerrie voor zowel de Arabische heersers als Washington. Maar een nieuwe versie van de Arabische Revolutie is de enige hoop op een duurzame oplossing voor de Palestijnse kwestie.

Het onderdrukte volk van Palestina mag geen vertrouwen stellen in de beloften van buitenlandse regeringen. Hun enige belang is het afleggen van loze steunbetuigingen aan de Palestijnen, om voor zichzelf een beeld van solidariteit met de onderdrukten te creëren dat in de kern vals is.

Het spreekt voor zich dat de beloften van de imperialisten volkomen waardeloos zijn, net als de fictieve resoluties die routinematig door de zogenaamde Verenigde Naties worden aangenomen.

Het Palestijnse volk kan zichzelf alleen bevrijden door eigen inspanningen. En de enige betrouwbare bondgenoten waarop ze kunnen rekenen zijn de arbeiders en boeren in de regio en over de hele wereld, die net zo onderdrukt en uitgebuit worden als zijzelf.

Israël op een gevaarlijk pad

Er is nog een factor die niet kan worden genegeerd. Zolang de Israëlische staat kan rekenen op de steun van de meerderheid van de Joodse bevolking, zal het zeer moeilijk zijn om de omverwerping te bewerkstelligen. Alleen door de staat Israël langs klassenlijnen te verdelen zal dit een haalbaar voorstel zijn.

Onder de huidige omstandigheden lijkt dit een onwaarschijnlijke variant. Dit is gedeeltelijk te wijten aan de extreme beperkingen van de ideologie en methoden van Hamas, die veel Israëlische burgers ervan overtuigen dat hun leven wordt bedreigd door de Palestijnse ‘terroristen’.

Helaas heeft de recente aanval op en het doden van burgers veel Israëli's ervan overtuigd dat de enige oplossing is om zich achter de regering te scharen. Dit werd aangemoedigd door het schandalige gedrag van de zogenaamde oppositie, die onmiddellijk al haar bezwaren tegen het reactionaire beleid van de regering-Netanyahu heeft laten vallen en zich haastte om aan te bieden om deel te nemen aan een zogenaamde regering van nationale eenheid. Dit is een rampzalige actielijn.

Het volk Israël moet zichzelf de volgende vraag stellen: hoe kan het gebeuren dat het zich na zoveel jaren van conflict, zoveel oorlogen en zoveel militaire overwinningen nu onzekerder voelt dan ooit tevoren sinds de oprichting van de staat Israël? Alle uitgebreide maatregelen die zogenaamd bedoeld waren om hun veiligheid te garanderen, op het moment van de waarheid, hebben niets opgeleverd.

Het is waar dat Israël, met zijn kolossale militaire kracht en superieure vuurkracht, Hamas in militaire termen gemakkelijk kan verslaan. Een grondinvasie in Gaza, met zijn smalle straatjes, talloze tunnels en een vijandige en verbitterde bevolking, zal echter niet tot stand kunnen worden gebracht zonder ernstig verlies van mensenlevens aan beide kanten. En als Gaza tot een puinhoop is gereduceerd, wat dan? Jullie beschikken niet over voldoende troepen om een ​​vijandige bevolking van 2,3 miljoen mensen voor onbepaalde tijd te bezetten en vast te houden. Vroeg of laat zullen er nieuwe explosies en bloedvergieten plaatsvinden.

En daar eindigen de zaken niet. De onderdrukking van de Palestijnen wakkert de gevoelens in de hele Arabische wereld aan. De pogingen om betrekkingen met Saoedi-Arabië aan te knopen liggen nu in de as. Israël bevindt zich nu meer geïsoleerd dan ooit tevoren. Omringd door miljoenen vijanden aan alle kanten zijn de vooruitzichten voor Israël inderdaad somber. En het recente bloedbad vormt een ernstige waarschuwing dat er nog erger gaat gebeuren, tenzij er iets fundamenteels verandert in Israël zelf.

Marx heeft er lang geleden op gewezen dat geen enkele natie ooit vrij kan zijn zolang zij een andere natie onderdrukt en onderwerpt: “Het is de bijzondere taak van de Centrale Raad in Londen om de Engelse arbeiders te laten beseffen dat voor hen de nationale emancipatie van Ierland niet een kwestie van abstracte rechtvaardigheid of humanitair sentiment, maar de eerste voorwaarde voor hun eigen sociale emancipatie is.” (Marx aan Sigfrid Meyer en August Vogt, 1870 - onze vertaling)

Momenteel wordt de stem van de rede in Israël tot zwijgen gebracht door het vraatzuchtige gebrul van de contrarevolutie. Maar degenen die pleiten voor vereniging met de reactionaire krachten van Netanyahu en de ultra-religieuze fanatici drijven Israël rechtstreeks naar de afgrond.

Wat nu?

Jarenlang heeft de Palestijnse massa keer op keer blijk gegeven van haar onbaatzuchtigheid, moed en bereidheid om te vechten. Het probleem is dat ze geen leiderschap hebben gehad dat opgewassen is tegen de taak.

Na zoveel decennia van uitverkoop en gebroken beloften is het geduld van de Palestijnen nu uitgeput. Voor de militante Palestijnse jongeren die willen strijden tegen de machtige Israëlische staat lijken de raketten van Hamas een soort antwoord te bieden. Dit geloof heeft door de recente gebeurtenissen een krachtige impuls gekregen.

Er kan geen twijfel over bestaan ​​dat het succes van Hamas, bij het doorbreken van de Israëlische verdediging, waarvan werd gezegd dat deze onschendbaar was, en het uitdelen van slagen tegen Israël, door velen in de Arabische wereld, die ernaar verlangden Israël vernederd te zien worden, als een overwinning is gezien.

De militante jeugd is tot de conclusie gekomen dat de enige weg vooruit niet door middel van gesprekken maar door revolutionaire strijd verloopt. Dat brengt massa-actie, massastakingen met zich mee en ja, uiteindelijk moet de strijd tegen de staat Israël gewapende zelfverdediging en gewapende strijd betekenen.

Het is echter belangrijk om het gevoel voor proportie niet te verliezen. De revolutionaire strijd van de Palestijnse massa zal, zolang deze geïsoleerd blijft, niet voldoende zijn om de macht van de Israëlische staat te verslaan.

Dat zal de gezamenlijke inspanningen vereisen van een revolutionaire massabeweging in het hele Midden-Oosten. Maar er staat een enorm obstakel in de weg: de reactionaire burgerlijke Arabische regimes steunen de Palestijnse zaak alleen met woorden, maar zijn op elk moment bereid de Palestijnen te verraden en een deal te sluiten met het imperialisme.

Alleen door de omverwerping van deze corrupte regimes kan de weg openstaan ​​voor de overwinning van de socialistische revolutie in het Midden-Oosten – de voorafgaande voorwaarde voor de bevrijding van Palestina.

Uiteindelijk zal alleen de oprichting van een eenheidsfront tussen het Palestijnse volk en de arbeidersklasse en progressieve lagen van de Israëlische samenleving de mogelijkheid scheppen om de Israëlische staat langs klassenlijnen te verdelen, waardoor de weg wordt geopend voor een duurzame en democratische oplossing van de Palestijnse kwestie.

Dit zal een bijproduct zijn van de Arabische revolutie, die alleen kan slagen als ze tot het einde toe wordt voortgezet. De omverwerping van corrupte regimes is slechts een halve oplossing. De echte bevrijding van het volk kan alleen worden bereikt door de onteigening van de grootgrondbezitters, bankiers en kapitalisten

Socialistische revolutie – de enige oplossing!

Te lang is het Midden-Oosten, met zijn kolossale potentieel, natuurlijke hulpbronnen en enorme onaangeboorde pool van overtollige arbeidskracht en goed opgeleide jongeren, gebalkaniseerd – een erfenis van het kolonialisme dat de regio in kleine staten verdeelde die gemakkelijk gedomineerd en uitgebuit konden worden.

Dit giftige erfgoed is een voedingsbodem geweest voor eindeloze oorlogen, nationale en religieuze haat en andere destructieve krachten. De Palestijnse kwestie is slechts de meest duidelijke en monsterlijke uitdrukking van dit feit.

Werknemers hebben er geen belang bij om buitenlands grondgebied te veroveren of andere mensen in een staat van onderwerping te houden. Wanneer de macht in handen is van de werkende bevolking kunnen alle problemen waarmee de Arabische wereld wordt geconfronteerd, op vreedzame, democratische wijze en in overleg worden opgelost.

Onder een democratische socialistische federatie zou het mogelijk zijn broederlijke betrekkingen tot stand te brengen tussen de volkeren – Arabieren en Joden, Soennieten en Sjiieten, Koerden en Armeniërs, Druzen en Kopten. De weg zou eindelijk open zijn voor een duurzame en democratische oplossing van de Palestijnse kwestie.

Er is genoeg land om een ​​werkelijk autonome, levensvatbare en welvarende Palestijnse staat te creëren, met volledige autonomie voor zowel Arabieren als Joden, naar het voorbeeld van de Sovjetrepublieken die na de Oktoberrevolutie door de bolsjewieken werden gesticht.

Kleingeestige mensen zullen zeggen dat dit een utopie is. Maar dezelfde mensen hebben altijd volgehouden dat het socialisme een utopie is. Deze zelfbenoemde ‘realisten’ houden koppig vast aan de status quo, waarvan zij zeggen dat dit de enige realiteit is die mogelijk is – alleen maar op grond van het feit dat deze toevallig bestaat.

Volgens deze failliete 'theorie' is revolutie onmogelijk. Maar alles wat bestaat, verdient het om te vergaan. En de hele geschiedenis leert ons dat revoluties niet alleen mogelijk zijn, maar ook onvermijdelijk. Het kapitalistische systeem is verrot tot in de kern. De fundamenten zijn aan het afbrokkelen en het wankelt voor een val.

Het enige dat nodig is, is dat het een goed duwtje in de rug krijgt. En het valt helemaal niet uit te sluiten dat dit het gevolg kan zijn van een nieuwe opstand in de Arabische wereld. Dit is de enige weg vooruit voor de volkeren van het Midden-Oosten. De Palestijnse revolutie zal zegevieren als integraal onderdeel van de socialistische revolutie, of ze zal helemaal niet zegevieren.

Londen, 11 oktober 2023