26
vr, apr

Europa

Denemarken Duitsland EU

In Italië raakte een week geleden bekend dat de platformen Uber Eats, Deliveroo, Glovo en JustEat een 'piratenakkoord' hebben ondertekend met de schijnvakbond UGL (Unione Generale del Lavoro). Na spoedig protest in verschillende steden door koeriers en hun echte vakbonden, werd de zogenaamde ‘piratenovereenkomst’ door het Ministerie van Arbeid geschrapt.

In augustus was Italië opnieuw in het nieuws wegens een verschrikkelijke ramp. De Morandi-brug in Genua stortte in, wat leidde tot 43 doden, tientallen beschadigde gebouwen en natuurlijk serieuze problemen voor het vervoer in de regio. Op de brug passeerden dagelijks 75.000 voertuigen, voornamelijk richting Genua's haven, waarvoor het een belangrijke verbinding was.

Op 4 oktober zijn de Portugezen naar de stembus gegaan om een nieuw parlement te kiezen. In die verkiezingen werd “Portugal a frente” de grootste partij. Dat is de partij van de uittredende eerste minister Coelho, die de laatste 4 jaar een streng soberheidsbeleid had uitgevoerd. In gans de Europese pers werd hierna uitgebazuind: dit is de eerste regering die de bezuinigingen opgelegd door Europa uitvoerde,  en toch de verkiezingen wint. Dat was een welbewuste leugen, om de publieke opinie zand in de ogen te strooien. In werkelijkheid had links deze verkiezingen gewonnen.

Vijftig jaar geleden werd de dictatuur van Caetano, die vijftig jaar had standgehouden in Portugal, in één klap omvergeworpen door arbeiders, boeren en soldaten. Het was een periode van enorme radicalisatie, een echte revolutie. Alleen het tekortschieten van de leiding van de arbeidersbeweging heeft het kapitalisme gered in Portugal.

24 november 2010 zal de Portugese geschiedenis ingaan als een uitzonderlijke dag van massaal arbeidersprotest tegen het door de regering Sócrates (PS) gevoerde soberheidsbeleid. De talrijke politieke en patronale dreigementen, de chantage, de illegale druk op stakerspiketten... niets kon de massa tegenhouden.

De massale en militante demonstratie van 16 oktober georganiseerd door de FIOM-metaalbewerkersvakbond, is een duidelijk keerpunt in de Italiaanse politieke situatie. Deze mobilisatie toont de weg vooruit. Het is tijd voor algemene staking.

De strijd in de Fiat-fabriek van Pomigliano d’Arco nabij Napels heeft de belangstelling van heel syndicaal Italië getrokken. Toen de directie een nieuw ploegensysteem wou invoeren stuitte ze op fel protest vanwege een aanzienlijk deel van de arbeiders.

Op 21 februari trokken zo'n 200.000 werknemers en hun families de straat op in Dublin om hun ongenoegen te uiten tegenover de beslissing van de regering om een pensioenheffing op te leggen aan 300.000 werknemers uit de openbare sector. Het enorme succes van de betoging was echter het resultaat van verschillende factoren zoals de erger wordende economische crisis en stijgende werkloosheid.

Het Ierse referendum van 12 juni heeft de EU opnieuw in een crisis gestort. Dit is slechts het topje van de ijsberg want in de andere Europese landen durft de regering zelfs geen referendum te organiseren.

Vorige zaterdag 20 oktober trokken honderdduizenden arbeiders, bedienden en jongeren de straat op in Rome. De twee grootste linkse dagbladen, Il Manifesto en Liberazione (het blad van de PRC), riepen daartoe op om van de regering Prodi een koerswijziging te eisen, aangezien die tot nu toe zeer gematigd was.

Wie treedt in wiens voetsporen? Het is moeilijk te zeggen. Nadat de Nederlandse metaalarbeiders verplicht zijn geweest in staking te gaan om het CAO-overleg te deblokkeren, is het de beurt aan de Belgische en Italiaanse metallo’s. Deze gaan bijna tegelijkertijd in staking. De Belgische metaalarbeiders gaan op vrijdag 22 april in staking. In Italië doen ze het een week vroeger op vrijdag 15 april.

In maart 2005 organiseert de Partito della Rifondazione Comunista zijn zesde nationaal congres. De partijsecretaris Bertinotti heeft een scherp draai naar rechts gemaakt en bijvoorbeeld zijn standpunt over Irak opgegeven om in coalitie met centrum-links te kunnen treden. Onze Italiaanse zusterorganisatie FalceMartello zal een eigen document naar voren brengen op het congres. Een verslag van Claudio Bellotti, lid van het Nationaal Uitvoerend Bestuur van de PRC.

Vandaag, dertig jaar na de Portugese revolutie, publiceren we een artikel uit het juni-nummer 1994 van Vonk. Hierin wordt door André Gonsalis de Anjerrevolutie beschreven aan de hand van vele persoonlijke getuigenissen.

Sinds 2001 is Italië getuige van een ononderbroken reeks massamobilisaties. Geen enkele massabeweging kan echter blijven voortgaan indien ze niet op zijn minst enkele resultaten boekt. Geen enkele massabeweging ontwikkelt zich in een rechte lijn voorwaarts. Een analyse van Claudio Bellotti, lid van het Nationaal Comité van de Partito Rifundazione Comunista en redacteur van ons Italiaanse zusterblad FalceMartelloFalceMartello.

Uit Italië bereikte ons net het bericht dat de grootste havenvakbond alle transport van oorlogsmaterieel voor de troepenopbouw in de Golf boycot. Al geruime tijd is dat een van onze centrale oproepen in België. Werkenden die iets te maken hebben met het transport (treinpersoneel, havenarbeiders, onderhoudswerkers enzovoort) kunnen actie ondernemen en de leiding van hun vakbond onder druk zetten om dit transport te boycotten. Verschillende vakbondsleden hebben verklaard daartoe bereid te zijn. In Italië bewijzen ze dat het ook mogelijk is. Een na te volgen voorbeeld. Wie neemt in België de handschoen op?

Op 18 oktober riep de CGIL op voor een algemene staking, zonder de steun van de andere twee grote vakbondsorganisaties CISL en UIL. Deze veroordeelden de staking en stelden alles in het werk om het succes ervan te ondermijnen. Ook het patronaat bagatelliseerde de staking. Helaas voor hen bleek de staking een enorm succes te zijn.

Roberto Cressati en Claudio Bellotti, beiden redacteurs van ons Italiaans zusterblad Falce Martello, analyseren de toestand in de Italiaanse arbeidersbeweging nu de regering Berlusconi toch de tegenhervormingen van de arbeidswet tracht door te drukken. De resulterende verhoogde spanning tussen de klassen blijft niet zonder gevolgen binnen de massaorganisaties van de arbeidersklasse.

Na de algemene staking van 16 april is de sociale conflictgraad niet gedaald. De vakbondsleiding heeft echter het initiatief in de handen gelaten van Berlusconi en zijn regering. Vele vakbondsmilitanten beraden zich nu over een nieuwe algemene staking. Roberto Cressati van de redactie van Falce Martello schets ons een panoramisch beeld van de nieuwe situatie in Italië.

Het is nog geen zomer maar toch hangt er al een broeierige hitte in Zuid-Europa. Half maart demonstreerde een half miljoen mensen tegen de EU-top in Barcelona en een week later overspoelden minstens 2 miljoen arbeiders de straten van Rome om te protesteren tegen de antisociale maatregelen van de regering Berlusconi. Op 16 april staakten zeker 13 miljoen Italiaanse arbeiders. Een nieuwe clash van de klassen is in de maak en Zuid-Europa toont wat ook ons te wachten staat.

Claudio Bellotti, lid van het Nationaal Uitvoerend Comité van Rifondazione Comunista en tevens van de redactie van ons Italiaans zusterblad Falce Martello, geeft een weergave van de massabetoging in Rome en trekt strategische conclusies voor de Italiaanse marxisten.

De nederlaag van de Olijfboomcoalitie in de recente algemene verkiezingen in Italië verraste niemand. De voorbije vijf jaar heeft deze coalitie een reeks maatregelen genomen ten nadele van de arbeidersklasse, tot grote desillusie van vele loontrekkenden en jongeren. De coalitie was een alliantie tussen de PDS (de Partij van Democratisch Links, nu bekend als Linkse Democraten of kortweg DS) en een reeks kleinere burgerlijke partijen. Het regeringsbeleid was meer afgestemd op de noden van de ondernemers dan die van de werknemers.

De komende verkiezingsperiode in Italië belooft ook voor de rest van Europa interessant te worden. Ondanks haar herstel in de tweede ronde van de regionale verkiezingen eerder dit jaar, blijft de gegronde vrees bestaan dat de huidige centrumlinkse regering het niet zal halen op rechts. Dit is niet verwonderlijk wanneer men terugblikt op de afgelopen regeringsperiode. Niet alleen verslechterden de arbeidsomstandigheden, maar het was ook de periode met het laagste stakingscijfer in de Italiaanse geschiedenis.

Met de goedkeuring op 22 mei ll. van het bereikte "historisch" vredesakkoord over Noord-Ierland , gaf 71,12% van de plaatselijke bevolking vooral uiting aan hun wil een einde te maken aan decennia van sektarisme, geweld, intimidatie en verloren levens. Kan dit akkoord echter vrede brengen?