De staat Israël werd kunstmatig opgericht aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Omdat Israël vandaag de dag de belangrijkste bondgenoot is van het westerse imperialisme in het Midden-Oosten, lijken sommige mensen te denken dat Israël is opgericht met de volledige steun van het imperialisme. In feite lag de oprichting van de staat Israël iets gecompliceerder dan dit. De gruwelijke ontstaansgeschiedenis van het Israëlisch-Palestijns probleem is ook bepalend voor het vinden van een oplossing.
Terwijl we dit schrijven [14 mei] , worden de bombardementen op Gaza door de Israëlische defensiemacht (IDF) opgevoerd. Duizenden bommen worden zonder blikken of blozen afgevuurd door de machtigste militaire kracht in het Midden-Oosten, boven een van de dichtst bevolkte en armste gebieden ter wereld. Intussen vallen lynchbendes van extreemrechtse zionistische kolonisten en fascistisch tuig, met medeplichtigheid of openlijke steun van de Israëlische staatstroepen, Palestijnse wijken aan in Israël zelf. Hierbij vernielen zij huizen, eigendommen en winkels, slaan ze onschuldige mensen in elkaar en doden ze hen, enkel omdat zij Palestijn zijn, in een golf van racistische terreur die alleen als een pogrom kan worden omschreven.
De mensen in Gaza kunnen nergens anders heen en hebben gebrek aan alles - energie, schoon water, basale medische voorzieningen voor ziekenhuizen, zelfs voedsel - omdat zij zijn onderworpen aan een blokkade die alleen al in de afgelopen paar maanden honderden slachtoffers heeft geëist. Niet eens de minste verontwaardiging of "morele afkeuring" - laat staan enige concrete maatregel - wordt ooit geuit door de westerse imperialistische mogendheden, of het nu de VS betreft of het "beschaafde" Europa, over het lijden dat de Israëlische regering dagelijks veroorzaakt voor de Palestijnse bevolking in Gaza, op de Westelijke Jordaanoever, in Oost-Jeruzalem en op het grondgebied van Israël zelf. Ook de hypocrisie van de reactionaire marionettenregimes van het imperialisme in Riyad, Dubai, Amman en Caïro komt aan het licht.
Integendeel, de dagelijkse nachtmerrie van tientallen jaren imperialistische "vrede" wordt verergerd met steeds meer bloedig imperialistisch geweld, dat erop gericht is het verzet van het Palestijnse volk te breken. De Israëlische heersende klasse gebruikt zowel "vrede" als oorlog om haar reactionaire doel na te streven van etnische zuivering van een gebied dat zij als haar eigendom ziet. Haar motto is "wat wij hebben, houden wij" - "Eretz Israël", gezuiverd van de ongemakkelijke aanwezigheid van de Palestijnse bevolking. Dit project van etnische zuivering en institutionele discriminatie is vastgelegd in de colofon van de racistische Joodse natiestaat-wet die in de zomer van 2018 door Netanyahu is aangenomen en door Amerikaanse president Donald Trump is gezegend.
Zoals altijd is de waarheid het eerste slachtoffer van elke oorlog. De mainstream internationale media, die worden gecontroleerd door de kapitalisten, herhalen de oude, grijsgedraaide plaat die oproept tot "beëindiging van het geweld aan beide kanten", en erkennen het recht van Israël om "zichzelf te verdedigen", alsof de "twee kanten" ook maar enigszins met elkaar kunnen worden vergeleken. Doen alsof men "neutraal" is in een situatie als deze, komt neer op het kiezen van de kant van de onderdrukker tegen de onderdrukten.
Ze noemen het oorlog, maar dit is geen "oorlog". Het is de eenzijdige poging om het legitieme verlangen van het Palestijnse volk naar een thuisland en de verdediging van zijn fundamentele mensenrechten tot de grond toe af te breken. Het is een normaal kenmerk van de imperialistische "vrede" dat elke poging van Palestijnse arbeiders en jongeren om zich vreedzaam te verzetten tegen de dagelijkse onderdrukking, wordt gecriminaliseerd en beantwoord met meedogenloze en gewelddadige onderdrukking.
Dit is de afgelopen weken steeds duidelijker geworden door de onderdrukking van de massabeweging tegen de uitzettingen in de wijk Sheikh Jarrah in Oost-Jeruzalem. Deze werd opgevolgd door de wrede aanval van de repressieve strijdkrachten van de Israëlische staat op vreedzame gelovigen die op provocerende wijze de toegang werd ontzegd tot het Al Aqsa Tempelbergcomplex in Jeruzalem - het belangrijkste religieuze centrum voor moslims - precies aan het einde van de ramadan.
Deze laatste provocatie was bedoeld om een conflict met Hamas uit te lokken. Het was een weloverwogen beslissing van Netanyahu, een wanhopige poging om zijn reputatie als sterke man van Israël te herstellen en de vorming van een coalitieregering waarvan hij zou worden uitgesloten te voorkomen. Het is niet de eerste keer dat Netanyahu de kaart van de anti-Palestijnse haat uitspeelt om de Israëlische heersende klasse en de staat te verenigen en de massa van de Joodse bevolking in Israël en daarbuiten te dwingen om de meest reactionaire maatregelen van zijn regering te steunen in naam van de "veiligheid".
De voorlopige cijfers van 119 door Israëlische bommen gedode Palestijnen (waaronder 31 kinderen en 19 vrouwen) spreken voor zich. De bewering van de IDF dat "militaire doelen worden bereikt" is volkomen hypocriet, en de pure wanverhouding en het onevenredige evenwicht van de strijdkrachten in deze zogenaamde oorlog wordt blootgelegd.
Ook zijn er zeven Israëli's gedood (onder wie twee Palestijnen die geen schuilkelder in hun buurt hadden) als gevolg van de honderden raketten die Hamas op Israël heeft afgevuurd. Het afvuren van deze raketten is volkomen contraproductief voor de Palestijnse strijd en dient alleen om Netanyahu te versterken, door Israëlische arbeiders in de armen van de Israëlische staat te drijven. Als marxisten en internationalisten staan wij niet neutraal of boven partijen in een dergelijk conflict. Wij verdedigen het recht van de Palestijnen op een thuisland en hun recht om zich te verzetten tegen onderdrukking en hun bestaansmiddelen te verdedigen met alle nodige middelen. Het geweld van de onderdrukten kan nooit gelijk worden gesteld aan dat van de onderdrukkers.
Een zeer belangrijk kenmerk van de recente protesten is dat er vooral Palestijnen bij betrokken zijn die zich in ongekende aantallen binnen de Groene Lijn bevinden. Dat wil zeggen dat het gaat om mensen die legaal (tweederangs) Israëlisch staatsburger zijn. Deze beweging wordt aangevoerd door een nieuwe generatie strijders die de mislukte strategieën van het zogenaamde leiderschap van het Palestijnse volk, zowel Fatah als Hamas, afwijzen.
Wat ook anders is dan in het verleden, is de context waarin dit plaatsvindt. Steeds meer arbeiders en jongeren over de hele wereld, ook Joodse arbeiders en jongeren, hebben de afgelopen periode de leerschool van staatsrepressie van massabewegingen in hun eigen land ervaren. Door hun eigen ervaringen beginnen zij door de leugens van de mainstream media heen te prikken. Het verzet van het Palestijnse volk in Israël heeft voor de ogen van miljoenen mensen over de hele wereld de ware aard onthuld van het onderdrukkingsmechanisme dat de Israëlische staat heeft opgezet om de bestaansmiddelen en legitieme verlangens van de Palestijnen te wurgen. Dit vindt weerklank in de revolutionaire stemming die zich overal in de samenleving ontwikkelt.
Wereldwijd worden er massademonstraties tegen de aanval op Gaza en de anti-Palestijnse pogroms georganiseerd. Terwijl wij dit schrijven, proberen duizenden Palestijnen vreedzaam Israël binnen te komen over de Jordaanse grens om hun broeders en zusters in Palestina te steunen. Tegelijkertijd stellen zij de hypocrisie aan de kaak van de Arabische regimes en hun zogenaamde "steun voor de Palestijnse zaak".
Het is de plicht van de internationale arbeidersbeweging om het verzet van de Palestijnse massa’s te steunen en de leugens en belangen die worden verdedigd door alle kapitalistische regeringen, vooral in de belangrijkste imperialistische landen, aan de kaak te stellen. Verdediging van de Palestijnse rechten zal nooit voortkomen uit de hypocriete oproepen tot "vrede" en "onderhandelingen" van de VN of welke imperialistische macht dan ook. In feite kan er nooit vrede en een einde komen aan de huidige nachtmerrie zolang het kapitalisme en imperialisme nog steeds de planeet domineren. Er kan geen permanente oplossing zijn voor het lijden van het Palestijnse volk totdat het kapitalisme wordt omvergeworpen in de imperialistische kernlanden over de hele wereld.
We moeten deze beweging beschouwen als onderdeel van de internationale revolutionaire opstand tegen het kapitalisme. Netanyahu's gok kan averechts werken vanwege de combinatie van de mobilisaties die zich binnen Israël en internationaal ontwikkelen. Bezorgd over de massabeweging die zich ontwikkelt onder de Palestijnen op het grondgebied van Israël, zijn het leger van de IDF en de Israëlische heersende klasse verdeeld over het al dan niet voortzetten van de aanval op Gaza door te doen alsof ze hun doelen bereikt hebben. Tegelijkertijd dreigen ze het leger in Gaza in te zetten, zoals ze deden in 2014, toen ze meer dan 2.300 Palestijnen vermoordden. Als ze dat proberen, zal het willekeurige moorden nog verder escaleren en met nog meer verontwaardiging worden onthaald.
Wat we vandaag zien in Israël en Palestina is niets minder dan de vergiftigde vrucht van de imperialistische "vrede". De Palestijnse bevolking wordt geleidelijk onteigend en verstikt door de toenemende wurggreep van een systeem dat is ontworpen om hen te marginaliseren. Hierbij vertrouwt Netanyahu op de zionistische extreemrechtse vleugel, inclusief zijn fascistische periferieën, en verzamelt hij steun van de Joodse kolonisten. Door hun concessies te doen, heeft hij zijn politieke fortuin ingezet voor hun zaak en zodoende hun acties nog meer aangemoedigd.
Israël zit vast in een institutionele crisis, waarbij de derde verkiezing op rij niet in staat is om een duidelijke meerderheid te behalen. Tot dusverre is Netanyahu in staat geweest om door de stormachtige wateren te navigeren en zijn aanklacht wegens corruptieschandalen te overleven. Hij wordt echter steeds wanhopiger. Zijn aartsvijand generaal Benny Gantz verloor alle geloofwaardigheid die hij had gewonnen met zijn eerdere anti-corruptiepolemiek tegen Netanyahu, toen hij besloot om met hem een coalitieregering aan te gaan. Gantz probeert nu nog extremer anti-Palestijns over te komen dan zijn rivaal en benadrukt zijn staat van dienst als de voormalige opperbevelhebber van het bloedbad in Gaza in 2014. Er werd een nieuwe poging gelanceerd om de politieke impasse te doorbreken door Yair Lapid te benoemen om een nieuwe regering te vormen zonder Netanyahu, maar het is op een sisser uitgelopen.
De Israëlische staat is machtig, maar er zijn duidelijke aanwijzingen dat er zich in het hart van de zionistische staat een crisis ontwikkelt.
Israël zit vast in een institutionele crisis, waarbij de derde verkiezing op rij niet in staat is om een duidelijke meerderheid te behalen. Tot dusverre is Netanyahu in staat geweest om door de stormachtige wateren te navigeren en zijn aanklacht wegens corruptieschandalen te overleven. Hij wordt echter steeds wanhopiger. Zijn aartsvijand generaal Benny Gantz verloor alle geloofwaardigheid die hij had gewonnen met zijn eerdere anti-corruptiepolemiek tegen Netanyahu, toen hij besloot om met hem een coalitieregering aan te gaan. Gantz probeert nu nog extremer anti-Palestijns over te komen dan zijn rivaal en benadrukt zijn staat van dienst als de voormalige opperbevelhebber van het bloedbad in Gaza in 2014. Er werd een nieuwe poging gelanceerd om de politieke impasse te doorbreken door Yair Lapid te benoemen om een nieuwe regering te vormen zonder Netanyahu, maar het is op een sisser uitgelopen.
De macht van de VS in de regio was echter ook decennialang gebaseerd op het voorwendsel ‘onpartijdig’ te zijn met betrekking tot de Palestijnse kwestie. Op deze manier heeft het Amerikaans imperialisme met succes de Palestijnse strijd voor nationale bevrijding gevangen gezet, door het Palestijnse leiderschap een aantal 'vredesakkoorden' op te leggen onder druk van een grote coalitie van bondgenoten in de regio (de reactionaire Arabische regimes in Jordanië, Egypte, Saudi-Arabië, de Golfstaten, enz.). Dit leidde tot de akkoorden van Oslo en Madrid in 1993 en de vorming van de Palestijnse Autoriteit, die de marxisten destijds reeds ontmaskerden als een dodelijke val voor de nationale aspiraties van de Palestijnse massa’s.
Voormalig Amerikaans president Trump liet die schijnvertoning varen door Jeruzalem als onverdeelde hoofdstad van Israël en de racistische nationale wet van de Joodse staat te erkennen. Hij maakte een vreugdevuur van 70 jaar Amerikaans buitenlands beleid in de regio en liet zo het hele idee van een tweestatenoplossing voor de Palestijnse kwestie kelderen. Dit culmineerde in Trumps groteske 'Deal of the Century' en de zogenaamde Abraham-akkoorden.
Aan de Palestijnen werd een sterke boodschap overgebracht: "Als u uw levensonderhoud wilt verdedigen, kunt u alleen op uw eigen krachten vertrouwen". Het werd ontvangen en begrepen. Dit is de basis voor het onverwachte verzet en de opleving van de strijd in het licht van de voortdurende provocaties van de afgelopen maanden. Tevens is het de basis waarop de internationale revolutionaire beweging van de jeugd en de arbeidersklasse zich tegen imperialisme, kapitalisme en onderdrukking over de hele wereld moet opbouwen.
De Internationale Marxistische Tendens is volledig solidair met het Palestijnse volk terwijl het opnieuw lijdt onder een barbaarse aanval van de Israëlische strijdkrachten, en verwerpt alle excuses die de regering-Netanyahu heeft aangedragen in een poging om de dood en vernietiging die ze toebrengt te rechtvaardigen. Het Palestijnse volk heeft recht op een vaderland en zolang dit niet is verwezenlijkt, zal het conflict voortduren. De zionistische heersende klasse van Israël zal de Palestijnen echter nooit een echt thuisland geven. Daarom moet zij omvergeworpen worden. Om dat te bereiken, moet de Israëlische samenleving verdeeld worden volgens klassenlijnen.
Israël is een van de meest ongelijke samenlevingen ter wereld. Dezelfde heersende klasse die de Palestijnen onderdrukt, valt ook de levensstandaard van de Israëlische arbeiders en jongeren aan. Vorig jaar zagen we massale protesten tegen Netanyahu. De revolutionaire mobilisatie van de Palestijnse massa's moet worden ondersteund door de anti-imperialistische en antikapitalistische beweging van de arbeidersklasse over de hele wereld.
De Palestijnse arbeiders en jongeren hebben ook het recht om zichzelf en hun buurten te verdedigen tegen de aanvallen die tegen hen ontketend zijn door de fascistische bendes van zionistische kolonisten met medeplichtigheid van de Israëlische staat. Dit gebeurt al met het opzetten van burger- of volkscomités voor zelfverdediging in Haifa en andere steden.
Elke stap in de richting van gezamenlijke klassenstrijd door Palestijnse en Joodse arbeiders en jongeren, die breken met de zionistische staat, moet worden aangemoedigd en ondersteund. Alleen op die manier kan het zionistische bewind beëindigd worden en begonnen worden met de oprichting van een staat die gelijke rechten verleent aan zowel de Joden als de Palestijnen.
Dit zal echter alleen mogelijk zijn in een staat die wordt gecontroleerd door gewone werkende mensen, zowel Joden als Palestijnen, en dat betekent een socialistische staat waar geen bevoorrechte heersende elite aan de macht is.
Dit is de verklaring van onze internationale organisatie (IMT) over de Turkse agressieoorlog tegen Rojava, de Koerdische regio in Noord-Syrië. Wij steunen deze verklaring en pleiten voor een algehele stop op Belgische wapenexporten naar Turkije, en het beëindigen van de 'Erdogan-vluchtelingendeal'.
Het aantal slachtoffers van de Rapid Support Forces (RSF)-militie in Soedan, nadat die vorige week de protesten neersloeg, heeft 113 bereikt.
Na de afzetting van de nu voormalige president Omar al-Bashir door het leger op 11 april, bleef het volk op de straten. Het verwierp de avondklok en de militaire overgangsraad onder leiding van Awad Mohamed Ahmed Ibn Auf, de voormalige Eerste Vicepresident van Soedan.
Wat een enorm contrast tussen de openingsviering van een nieuwe VS-ambassade in Jeruzalem en hetgeen op het zelfde ogenblik gebeurde in Gaza! Daar werden diezelfde dag door Israëlische scherpschutters 59 Palestijnse betogers gedood en vielen meer dan 2700 gewonden.
De Koerden zijn een bevolking met een eigen cultuur, taal en geschiedenis maar zonder land. Nu vormen zij de meerderheid van de bevolking in aan elkaar grenzende delen van Irak, Iran, Turkije en Syrië. In al deze landen werd de Koerdische bevolking in meer of mindere mate onderdrukt. De huidige grenzen werden aan de bevolking van deze landen opgedrongen door het Frans en het Brits imperialisme, de winnaars van de eerste wereldoorlog. Sedert dan tot nu is er een vrijwel onafgebroken verzet geweest van de Koerden, soms in de vorm van een strijd voor meer autonomie, soms met het doel een eigen Koerdische staat te vormen.
Dit artikel werd op 19 januari geschreven, toen de Turkse inval in Afrin net was begonnen. Erdogans regime zet nu volop door, zonder enig tegenwicht van de zogenaamde 'Westerse democratieën'. Dit onderstreept de analyse dat de Koerdische massa's niet kunnen rekenen op de grootmachten, maar enkel op de internationale solidariteit van de werkende klasse en jongeren.
Het jaar 2018 begon met massaprotesten in Iran. Over het hele land zijn er protesten geweest van voornamelijk arbeiders en arme lagen van de bevolking. Dit is de eerste golf van protest sinds de zogenaamde Groene Beweging van 2009.
De wittebroodsweken van de regering-Trump zijn voorbij. Na een schijnbaar 'isolationistische' beginperiode heeft de Amerikaanse regering op 6 april een Syrische luchtmachtbasis bestookt met 59 Tomahawk-raketten. De NAVO en de EU betuigen unaniem hun steun aan deze unilaterale actie van het Witte Huis en het Pentagon.
Terwijl deze zinnen worden geschreven, is de Tunesische stad Kasserine het toneel van de vijfde dag van protesten nadat een werkloze jongere twee dagen geleden zelfmoord pleegde. Veertien mensen zijn tot dusver gewond geraakt, het leger patrouilleert in de straten en er is een avondklok ingesteld. De demonstraties hebben zich inmiddels verspreid naar drie andere steden in Zuid-Tunesië.
Het afgelopen jaar zagen honderdduizenden mensen in het zuidoosten van Turkije hun woonplaatsen en buurten verwoest worden door de willekeurige en barbaarse aanvallen van het Turkse leger. Duiznden onschuldige mensen zijn gevangen gezet en honderden mannen, vrouwen en kinderen zijn vermoord in een barbaarse burgeroorlog die door het Erdogan-regime gevoerd wordt tegen de Koerdische bevolking van Turkije.
Op vrijdag 7 augustus trokken 500.000 betogers de straten op in de Iraakse hoofdstad Bagdad. Dat was het hoogtepunt van een ganse week protesten in centraal en zuidelijk Irak. In een land dat achtereenvolgens de Amerikaanse invasie heeft gekend, de opstand daartegen en nu de gruwel van IS, is deze beweging een bijzonder hoopgevend lichtpunt.
Sinds eind april ontwikkelt zich een strijdbare beweging van de arbeiders in de auto-industrie in Turkije. Het epicentrum ervan bevindt zich in Bursa. Ze strijden voor betere lonen en arbeidsomstandigheden en ook voor een democratische vakbondsvertegenwoordiging.
De troepen van ISIS zijn de belegerde stad Kobane aan de Turk-Syrische grens aan het insluiten. Duizenden Koerden zijn in doodsangst naar Turkije gevlucht in een wanhopige poging om bevoorrading en versterking te halen, maar werden tegengehouden door het Turkse leger, dat aan het voorkomen is dat versterking, wapens en voorraden de grens overgaan. Terwijl de rest van het leger toekijkt, wordt de bevolking van Kobane bedreigd met een afschuwelijk bloedbad.
Bedenkingen bij de revoluties in het Midden-Oosten.
De propagandamachine van de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk draait overuren. Met een vermeende aanval met gifgas heeft het regime van Assad ‘de rode lijn overschreden’. Terwijl nog helemaal niet duidelijk is wie er achter de aanval zit, zijn de voorbereidingen voor Westerse luchtbombardementen op Syrië in volle gang.
.
